Met open ogen

Zes weken jong, zes weken oud. Hij is nog zo klein, maar wat wordt hij al groot! Een echte kleine bink is hij al. Een ventje met een wijs koppie. Met grote ogen en een denkrimpel kijkt hij naar alles om zich heen. Zijn wereld.

Wij genieten daar met zijn allen van. Het lijkt alsof hij ons echt al aankijkt. Het lijkt alsof hij al probeert om tegen de knuffels van de wipper aan te slaan. Het lijkt alsof hij zijn wereld al echt in zich opneemt. 

Het is zo fijn om hem te zien groeien. Het is zo fijn om hem iedere dag weer zijn ogen open te zien doen. Alles wat ik ook zo gehoopt had bij Mees. Dat hij gewoon zijn ogen open zou doen. Dat hij de wereld zou gaan bekijken. In de week dat Mees bij ons was heb ik dat wel eens gehoopt. Dat zijn ogen open zouden zijn en zijn hartje zou kloppen als ik zijn kamer binnen kwam. Dat de nachtmerrie voorbij zou zijn. 

Door te zien dat ons kleinste ventje groeit en zich ontwikkelt denk ik ook vaak aan hoe Mees dat zou hebben gedaan. Wat voor kleur haar zou hij gehad hebben? Wat voor kleur zouden zijn ogen zijn geweest? Daar denk ik nu aan, maar daar heb ik in de week van Mees ook veel aan gedacht. Op wie zou hij lijken? Hoe zou hij naar de wereld gaan kijken? Allemaal vragen die onbeantwoord bleven en waar we nooit de antwoorden op gaan krijgen. 

Bij dit kleine ventje gaan we wel antwoorden krijgen. Met de tijd zal de kleur van zijn haar en ogen duidelijk worden. Op de vraag op wie hij lijkt kan ik moeilijk antwoord geven. Hij lijkt natuurlijk vooral op zichzelf, maar ik zoek toch naar gelijkenissen. Hij lijkt als baby niet op onze dochter. Hij lijkt op het eerste gezicht ook niet direct op één van ons. Hij heeft de grote teen van mij en de lange vingers van mijn wederhelft. En toch, als ik hem vergelijk met Mees heeft hij hetzelfde hoge voorhoofd. En in zijn gezicht herken ik Mees. Ons regenboogje lijkt wat weg te hebben van zijn grote kleine broer. Dat is iets wat me een heel warm gevoel geeft! 

Al is onze bink nog klein en zal hij nog veel veranderen, het geeft hoop. Misschien blijven we Mees wel een beetje in hem zien. Misschien kunnen we Mees vinden in die grote mooie ogen van ons kleinste ventje, die de wereld bedenkelijk bekijken en ontdekken. Het zou zo mooi zijn!