Met een lach en een traan

Dit is mijn eerste blog, ik heb het lang uitgesteld om een blog te schrijven. Want 2012 is een jaar geweest van blijdschap en verdriet, daarom de titel;

Met een lach en een traan.

Ooit heb ik deze zin wel eens gehoord maar nu begrijp ik pas echt wat het in houdt

2012 is een jaar om nooit te vergeten!! In Januari wisten we dat ik 5 weken in verwachting was, alles is toen heerlijk verlopen en dat was genieten geblazen. In april kregen we de 20 weken echo, dit was spannend maar ook geweldig!! Want we wisten dat we een meisje zouden krijgen en alles zag er prima uit.

En toen ineens een week later een telefoontje van mijn vader, je zusje ligt in het ziekenhuis en haar toestand is zorgwekkend. Poeh daar kwamen de zwangerschapshormonen ook gelijk om de hoek kijken. Dat werd heen en weer reizen tussen ziekenhuis en thuis en ook nog eens werken. Tussendoor werken, vrijdag 20 april een hele dag heerlijk bij mijn zusje en mam in het ziekenhuis en zoveel mogelijk voor mijn lieve zusje doen. Dit was toch wel erg fijn!! Om 16.00u naar huis gegaan en om 18.00u terug met mijn man. Daar zat mijn lieve boefie (zusje). In het ziekenhuisbed, het ging niet goed, ik moest me groot houden en niet mijn verdriet de vrije loop laten want dat was niet goed voor mijn zusje. Om 20.00u naar huis,  en de emoties kwamen eruit. En toen kwam het verschrikkelijke telefoontje om 00.00, naar mijn zusje, afscheid nemen??? We weten het niet. Ze wilde niks, toch weer naar huis. Om 4.35u een telefoontje, je zusje is overleden.

De grond zakte onder mijn voeten vandaan, mijn zusje overleden, ik heb een nieuw klein wondertje in mijn buik, haar nichtje, ze zou tante worden, mijn zusje is er niet meer! In die week zijn we door een rollercoaster gegaan. Blijdschap, verdriet, alles kwam voorbij. En toen ineens het getrappel in de buik er ook nog bij. Wat moet ik hier nou mee? dacht ik. Ik wilde iets doen wat niemand anders kon, een foto van mijn zusje en mij. Daarop heb ik gezet welk geslacht ons kleine wondertje heeft en wat de naam zou zijn als zij er zou zijn. En of ze wilde waken over haar nichtje. Zo wist zij dan toch alles als eerste.

Dat was heel speciaal!

Het afscheid van mijn zusje was overweldigend. De mooie ballonnen in alle kleuren van de regenboog, ons zonnestraaltje, ze is er niet meer maar leeft in ons hart voort. Toen was het week 23 van de zwangerschap t/m de 27ste week niet veel meer van mijn zwangerschap meegekregen, alles ging aan me voorbij, verdriet en blijdschap gingen niet samen, het was verschrikkelijk! Ineens kwam daar de verloskundige: het is beter als je stopt met werken en gaat proberen te genieten van alles. Want je hebt voorweeën.

Toen ineens zat ik thuis, veel praten en huilen. En tjah toen kregen we weer een echo. Dat was een moment waarop ik dacht, ik moet nu gaan genieten het zijn nog maar 10 weken. Toen werd het genieten, ik kon weer lachen door mijn tranen heen. De weken waren zwaar maar gelukkig vond ik een balans.

En toen 31 augustus werd ik onverwachts ingeleid, 14 uurtjes duurde het voordat we onze kleine meid Milou in de armen konden sluiten. Maar wat was het geweldig!!! En wat was het dubbel om zo'n klein wondertje vast te houden terwijl je een half jaar geleden onverwachts afscheid moest nemen van je zusje. Dan pas realiseer je je hoe het leven in elkaar zit en hoe kostbaar alles is.

Met een lach en een traan zijn we 2012 door gegaan, het was zwaar!!! Verdriet, blijdschap, alles kwam voorbij in die 9 maanden.

Nu genieten we volop van onze kleine meid. Ik weet dat mijn zusje over Milou waakt dus dat geeft me al een rustig en warm gevoel van binnen. Maar het verdriet dat zal ik langzaamaan een plaatsje moeten geven op mijn eigen tempo, gelukkig is Milou dit jaar nog geboren zodat we toch niet stil zijn blijven staan.

Geniet van het leven!!! En koester alle momenten in je leven!!! Want het leven kan ineens voorbij zijn!