Met beide benen op de grond

Het duurde even voordat ik nu weer een nieuwe blog had geschreven voor jullie, maar we zijn even weer met beide benen op de grond gezet dat niet alles vanzelfsprekend is...,door de gebeurtenis(en) van de afgelopen paar dagen en het heeft ons ook allemaal weer flink bezig gehouden…. Het begon eigenlijk al een beetje vanaf vorig week woensdag, dat Chelsea vanaf die dag zich al niet zo lekker leek te voelen er een beetje grieperig uit zag en warm aan begon te voelen. Maar het leek niet echt door te zetten en verder was er ook eigenlijk niets anders in onze gedachten gekomen dan dat het wel gewoon een griepje zou zijn die hopelijk snel door zou zetten, zodat ze er weer snel vanaf zou zijn….Berichten En dat Chelsea toch (exact) precies een week later ook nog eens de hoge koorts erbij kreeg, was voor ons ook niet echt een hele verassing. Wij dachten nog steeds dat het enkel een griepje was en dat we er met een zetpilletje of 2/3 wel vanaf zouden zijn. Maar toch die Woensdagavond hadden we al onze bedenkingen erover. Toen ze steeds meer leek op een hoopje ellende die enkel heel de tijd nog maar bijna in papa en mama wilde kruipen en verder niets van eten of drinken meer te willen weten. Ik voelde me echt ook wel een beetje machteloos toen ik met Chelsea in mijn auto al bellend de volgende morgen van de ene huisarts naar de ander aan het gaan was.. En besef daardoor ook dat ik gewoon zo’n fijne huisarts heb. Daar mocht ik destijds toen Chelsea een zware longontsteking had gelijk komen toen ze steeds zieker werd. En werden we door hem ook direct doorgestuurd naar het ziekenhuis en mocht ze ervoor ook direct en zonder twijfel gewoon direct tussen zijn vaste afspraken van die dag komen,om haar even te beoordelen. Maar hij was nu met vakantie dus zijn praktijk was gesloten. Door onze vervangende huisarts werd zelfs gezegd, dat het hen niet ernstig genoeg leek en dat ik maar gewoon moest wachten op mijn beurt,want zij hadden “weleens vaker gehad dat ‘moeders’ het wat erger konden maken dan dat het is”. Natuurlijk snap ik wel dat iedereen weleens zomaar wat kan zeggen, om eerder aan de beurt te komen. Maar als ik mijn eigen huisarts de symptomen had verteld die Chelsea nu had, had ik echt wel gewoon gelijk mogen komen. En had het voor Chelsea wel wat gescheeld. Nou nadat ik daarop maar gewoon met haar naar huis weer bent gegaan is ze gelijk op de bank in slaap gevallen. Maar ik schrok me rot nadat ze na dat kwartiertje te hebben gelegen opeens huilend opeens wakker werd, maar nu opeens een hele grote dikke bult precies in haar nek en oor had die bijna heel haar linkerkant van haar nek bedekte. Heb ik mezelf nog een eens aangekondigd bij die vervangende huisarts, die me eerst had geweigerd te komen. Maar ben er gewoon met haar heen gereden en gelukkig werden we toen wel even “gezien.” En moesten we toch maar voor de zekerheid naar het ziekenhuis. En excuses van de huisarts voor de misverstand van die morgen aan de telefoon.

Maar in het ziekenhuis concludeerden ze twee dingen of een abces in haar nek of een keelontsteking en moest ze ter observatie blijven. Want wanneer het een abces zou zijn moest deze direct worden opengemaakt om het vuil eruit te halen. Er zouden in eerste instantie ook foto’s worden gemaakt. Maar omdat het tegen 17.00hr aan liep en het een ‘”Vrijdag” was., werden deze zelfs gewoon uitgesteld tot een Maandag omdat diegenen dan al weg was,die dat altijd doen. Maar goed dat vond ik wel een beetje raar hoor stel nou voor dat de arts die ons daarop vertelde na Chelsea te hebben onderzocht een fout maakte, en dat het hellemaal dus geen keelontsteking was met het ‘vermoeden’ dat ook haar lymfeklieren waren gaan irriteren daardoor, en ze ook nog eens een heel hoog ontstekingsgehalte hadden opgemerkt bij onze kleine dochtertje. Wat als ze nu dus iets over het hoofd hadden gezien dat het dadelijk alsnog een abces geweest zou zijn. En er dadelijk opeens iets erger gebeurd zou zijn als het toch een abces geweest zou zijn maar dat nu niet opgemerkt was omdat er geen foto was gemaakt !!?! Maar goed nu moesten we tot en met Maandag sowieso in het ziekenhuis blijven met haar, tot we de bloeduitslagen kregen van het bloed wat ze op de kweek hadden gezet. En daaruit kwam niet echt iets heel geks behalve dat het toch zeker is dat ze op een of andere manier toch een virus opgelopen heeft. Nu is ze gelukkig wel weer thuis, daar zijn we super blij mee natuurlijk. Wel heeft ze op zijn minst nog een volle week nodig om weer een beetje te herstellen. En heb ik gisteren toch even voor de zekerheid de huisartsenpost gebeld. Om te zeggen dat ze toch een beetje een gele kleur had net voordat ze ging slapen. En hun waren echt heel vriendelijk en behulpzaam want wanneer wij ook maar enigszins twijfelden over hoe het met Chelsea ging stonden ze direct voor ons klaar. Dat was zo’n fijn moment., maar ik denk dat iedereen dat wel heel goed voor kan stellen. Om onderweg naar huis weer te gaan, maar dan nu gelukkig samen met je dochter. En om haar thuis dan ook eens goed te gaan vertroetelen. Dat was toch zo’n opgelucht moment weer.

Nou ik ga dr weer even lekker verder vertroetelen en hopen dat ze gauw weer de oude is uiteraard!!