Mentale en fysieke gezondheid

Mentale en fysieke gezondheid:

Ik wil mama zijn, leuke dingen doen en gelukkig zijn. Dat is iets wat ik vaak denk. Elke dag word ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Het gaat niet altijd goed. Ik heb pijn, ben soms misselijk of extreem moe. Mijn gezicht heeft soms zwellingen, is helemaal rood, pijnlijk en het jeukt. Het vervelende is dat het mij overvalt. Ik weet nooit hoe mijn dag zal gaan. Afspraken plannen is lastig. Dit deed ik eerst dan ook niet. Inmiddels probeer ik dat wel wat meer te doen. Ik wil de touwtjes in handen hebben en wil niet altijd mijn gezondheid laten bepalen hoe mijn dag zal zijn.

Als je vaak dezelfde klachten hebt worden ze bijna normaal. Als ik dan bijvoorbeeld weer eens misselijk ben dan pak ik de spullen die ik nodig heb en hoop ik dat het gauw weer overgaat. Het wordt een soort routine. Mijn gezondheidsproblemen hebben mij veranderd als persoon. Het heeft mij positief veranderd, maar ook negatief.

Het leven heeft mij laten zien dat het gaat zoals het gaat. Het leven heeft mij ook angstig gemaakt. Ik heb elke dag wel een struggle. Een struggle met mijn eigen lichaam. Een lichaam dat ik niet meer kan vertrouwen. Een struggle met mijn depressieve gedachtes, met mijn angsten en paniekaanvallen.

Ik deel dit met jullie, omdat ik denk dat er genoeg mensen last van angsten of paniek hebben en je je er zeker niet voor moet schamen. Het overvalt je en het is echt heel kut! Iedereen heeft een rugzak. Dat maakt jou zoals je nu bent. Ik besloot hulp te zoeken en mijzelf uit te dagen. Ik ben er nog niet, maar ik bereik steeds meer in kleine stapjes. Ik heb een andere kijk op het leven gekregen. Ik ben de kleine geluksmomenten van het leven meer gaan waarderen.

Ik heb gemerkt dat ik altijd wel wat minder last heb van paniekaanvallen als ik met mijn kind ben. Hij is denk ik wel mijn allergrootste afleiding hierin. Wij doen leuke dingen met de kleine man zoals ik laat zien op mijn Instagram. Instagram is voor mij een hobby/afleiding en daar wil ik zoveel mogelijk leuke dingen delen. Ik heb superleuke mensen ontmoet op Instagram en ook die trekken mij erdoorheen. Ook al kennen de meesten mij niet persoonlijk. Ik waardeer dat heel erg. Natuurlijk deel ik soms ook iets als het niet gaat. Dit doe ik vooral in mijn stories. Ik laat best veel zien op mijn Instagram, maar nooit alles 100%. Ik laat eigenlijk nog niet eens de helft zien van hoe een dag gaat.

Vergeet niet: het leven gaat door. Ook al loop ik met pijn in een museum of speeltuin, ik doe dat graag voor mijn kind. Ik heb ook geluksmomentjes nodig. Ik wil mijn kind zien genieten en vooral samen mooie herinneringen maken. Iemand met chronische aandoeningen of een ziekte wil ook mooie momenten uit het leven halen. Ik wil niet dat mijn kind zich alleen een moeder kan herinneren die moe en/of ziek was.

Natuurlijk ziet hij dit vaak genoeg, maar op het moment dat wij leuke dingen doen, probeer ik altijd even die zorg en pijn te vergeten en te genieten van het moment. Ik neem zoveel mogelijk rust vóór een uitje, en na zo'n dag heb ik tijd nodig om weer een beetje oké te zijn. Je wilt niet weten met hoeveel pijn ik daar soms rondloop. Als ik dan thuiskom, stort ik in op de bank. Soms tot huilens toe.

Het gaat ook wel eens beter dan verwacht. Ik ben heel goed in doen alsof het goed met me gaat in bepaalde situaties of als je mij tegenkomt. Soms ga ik over mijn eigen grenzen heen en moet ik daarna 10 stappen terugzetten. Ik kom mezelf altijd wel tegen.

De leuke uitjes zijn voor mij ook wel eens een struggle. De struggle met gedachtes en angst is vaak ook aanwezig. Ik ga wel, omdat ik niet wil dat angst mij tegenhoudt en de baas wordt over mijn leven. Een voorbeeld hiervan is dat wij naar de bioscoop gingen en ik een paniekaanval kreeg. Ik kan dan helemaal niet genieten van het moment. Ook al is de paniek na een tijdje verdwenen. Daar baal ik dan heel erg van. Elke keer wanneer wij naar de film gingen kreeg ik hetzelfde gevoel. Ik ben mijn angst aangegaan en zo kwam ik ervan af. De afgelopen keren dat wij naar de bioscoop gingen heb ik hier geen last meer van gehad. Het enige is dat ik graag aan de zijkant zit met niemand naast mij. Het gevoel dat ik zo weg kan lopen is blijkbaar nog erg belangrijk. Er zijn nog wel genoeg angsten die ik moet overwinnen. Ook dat hoort bij mijn proces.

Vroeger dacht ik altijd als ik later kids heb en ze zijn 6 à 7 jaar oud dan wil ik zo graag naar Disneyland Parijs. Het onbezorgde gevoel, de magie en alles wat Disney brengt. Het lijkt mij zo mooi om mijn zoon die ervaring te geven. Mijn vrouw zei: "Zullen wij dit jaar naar Disney gaan?" Mijn gedachtes van vroeger waren ver te zoeken: Wat als het niet goed met mij gaat? Het is wel heel groot daar? Het is veel drukker dan een ander attractiepark? Wat als ik echt niet meer door kan lopen? Is het niet zonde van het geld als ik moet zitten? Houd ik het wel twee dagen vol? Zoveel gedachtes en angsten die dan door mijn hoofd gaan. Aan de andere kant denk ik: Dit is wat je wilde! Wie zegt dat het volgend jaar beter gaat? Wie zegt dat het een aantal jaar later nog mogelijk is? Wie zegt dat we er allemaal nog zijn? Er zijn altijd wel een paar oplossingen, maar niemand kan je die zekerheid geven. Niemand kan beslissingen voor jou nemen. Niemand kan je vertellen wat goed is om te doen of wat niet. Het is jouw beslissing.

Na alles goed te overwegen hebben wij toch besloten om niet te gaan. Het is toch nog een stap te ver/groot. Ik vind dit dan ook helemaal prima en kan het naast mij neerleggen. Ik weet dat ik er in kleine stapjes wel kom; mijn doelen klein houden en accepteren dat het soms niet gaat.

Alles altijd positief zien is zo makkelijk gezegd. Mijn gezin sleurt mij hier enorm doorheen. Het is soms zwaar en moeilijk en ik doe alles wat ik kan. Als het even niet gaat, dan is dat ook oké. Volgende keer beter. Elke dag is er wel één klein mooi momentje en daar houd ik mij aan vast.

Een aantal maanden geleden kon ik dit niet denken of uitspreken en zag ik alles alleen maar negatief. Ik heb dit eerder meegemaakt. Bij een andere ingrijpende gebeurtenis in mijn leven. Ik ben er toen ook weer bovenop gekomen. Ik ga zeker vooruit en ik hoop dat het alleen nog maar beter zal gaan. Je fysieke én mentale gezondheid zijn even belangrijk en hebben een relatie met elkaar; positief of negatief. Nou weet ik dat ik mijn fysieke gezondheid niet altijd kan sturen, maar mijn mentale gezondheid wel.

Bedankt voor het lezen!

Laat vooral weten wat jullie ervan vonden of als het herkenbaar is. Het helpt vaak als je ziet dat je niet alleen bent met bepaalde dingen.