Meer dan wat je ziet

Sociale media vertellen vaak maar een half verhaal. Mijn foto’s en video’s tonen vrolijke uitstapjes, lachende gezichten en mooie herinneringen. Wat je echter niet ziet, is de enorme voorbereiding die aan die momenten voorafgaan, de paniek die ik voel bij de gedachte aan onverwachte situaties en de dagen daarna waarop ik volledig uitgeput ben. In deze blog wil ik de realiteit achter het ‘leuke leven’ dat je online ziet delen niet om medelijden te vragen, maar om open en eerlijk te zijn. 

Ruim drie jaar geleden stortte mijn wereld in. Het huis werd mijn veilige haven, maar ook mijn gevangenis. Waar anderen genieten van spontane uitjes, kost het mij dagen van mentale voorbereiding. Elke stap naar buiten is een oefening en een strijd. Mijn psycholoog helpt me om steeds een beetje verder te gaan, met als doel alleen en spontaan de deur uit te kunnen. Maar voor nu ben ik afhankelijk van de mensen om mij heen. Het voelt als een zegen dat ik zulke mensen om me heen heb, maar het blijft frustrerend dat ik die vrijheid niet alleen kan ervaren. Waarom voelt de wereld nog steeds zo overweldigend, zelfs na al die tijd?

De video’s lijken spontaan. Maar wat je niet ziet, is de enorme mentale voorbereiding die eraan voorafgaat. In mijn hoofd speel ik de meest verschrikkelijke scenario’s af, die waarschijnlijk nooit zullen gebeuren, maar die mijn brein eindeloos herhaalt. Ik stel mezelf gerust met een veiligheidsgedrag: altijd een plan B, altijd rekening houden met wat fout kan gaan. Altijd waar is de nooduitgang, waar is een reddingsboei, kans op drukte? dan gaat er een rugtas met tuigje mee.

Dit gedrag helpt me tijdelijk om rust te vinden, maar houdt de angst ook in stand. Maar ik ga. En dat, hoe klein het soms ook lijkt, is een stap vooruit.

Ik wordt mij er steeds bewuster van dat ik tweeënhalf jaar van Tennessee’s leven heb gemist. 

Gedurende die tijd durfde ik amper de deur uit. Tranen, angst en paniek beheersten mijn dagen. Dat is niet de moeder die ik wil zijn. Mijn dochter verdient een moeder die met haar de wereld ontdekt, speelt en geniet van het leven. En ik? Ik verdien het om weer te leven, in plaats van alleen te overleven.

Het is niet altijd gemakkelijk om hierover te schrijven. Soms voel ik de woorden vastzitten, zelfs als ik het graag zou willen delen. ik kom bijna nooit verder dan de grote lijnen.

Want hoe eerlijk je ook wilt zijn, niemand wil zielig overkomen. Toch geloof ik dat openheid belangrijk is. Mentale problemen moeten uit de taboesfeer komen. Ik ben niet de enige die hiermee worstelt daarom is tijd om de schaamte los te laten en eerlijk te zijn over de strijd die we dagelijks voeren als moeders. 

Soms val ik in herhaling in mijn posts maar het is mijn verhaal. En het is er een van kleine stapjes. Langzaam, met vallen en opstaan. 

Het is nog lang niet zoals ik het wil, maar het is beter dan het was. . 

Het is geen wedstrijd. Elke stap vooruit is een overwinning, hoe klein ook.

Ik hoop dat deze blog iemand een beetje moed geeft. Dat je weet: je bent niet alleen. Je doet meer dan genoeg. Je bent moediger dan je denkt.