Me-time, wanneer mag dat dan?

Wow, Mason is al bijna 3 maanden. Morgen start ik weer met werken na 4 maanden zwangerschapsverlof. Waar vliegt de tijd naartoe? Nu ben ik ineens niet gewoon Katie, of Katie de jongerenwerker maar ben ik ook nog eens mama Katie. 

Mijn werk is mijn passie en ik heb dan ook echt zin om weer te starten. Als mensen vragen of ik er tegen op zie om weer te beginnen, antwoord ik vrij direct: Nee! Ik ben er aan toe om weer aan de gang te gaan. Vervolgens voel ik me schuldig, mede door de blikken die ik soms krijg. Ik vraag me af wat die ander nu hoort, horen ze 'Werk is leuk' of horen ze 'Katie is haar kind beu'. Door deze gedachte ga ik mezelf vaak ook nog eens verantwoorden, door uit te leggen hoe tof mijn werk is en hoe graag ik ook mijn hersenen wat meer aan het werk zet. Natuurlijk is dat ook zo, maar ik zou liegen als dat het enige is waar ik zin in heb. 

Eerlijk is eerlijk, het lijkt me heerlijk om even niet de verzorgende mama verantwoordelijkheid te voelen (kan dat überhaupt?).. Even gewoon door het leven racen, vanuit mijn impulsieve ik, een agenda die niet wordt bepaald door een schone luier, fles of slaap moment. Ik ben zo gewend om te gaan en staan waar ik wil en dit gaat met een baby toch even op een andere manier. 

Niet impulsief de deur uit maar eerst bedenken of het überhaupt wel kan. Kan Mason bijvoorbeeld mee op dat tijdstip? Wanneer gaat Mike iets doen en wanneer ik? Is samen de deur uit nu wel handig? Wel of niet wegbrengen naar oma? Het is elke keer even zoeken hoe en wat. Of ik hier echt last van heb? Dat niet, maar ik voel wel meer de behoefte om echt momenten voor mezelf nodig te hebben: Er eventjes tussen uit, even een moment voor mij. Of dit nu een gezellige avond met mijn vriendinnen is, even met Mike samen zijn of 5 minuten even rust op de parkeerplaats van de supermarkt, ik heb deze momenten ineens 'nodig'. Als ik deze momenten neem voel ik mezelf soms ook schuldig, alsof Mason zo lastig is. Dit is absoluut niet 't geval! Ik heb gewoon een hoofd wat altijd vol zit met drie miljoen gedachten en het hebben van een kind heeft die momenten rust net wat belangrijker gemaakt. Werk voelt als een momentje voor mezelf wat mag, omdat het toch ook een soort van 'moet'. Doei schuldgevoel 🤣

In 2019 heb ik een burnout gehad, gelukkig heb ik geleerd hoe dit grotendeels te voorkomen. Ook in mijn privé leven vind ik hierin steeds beter mijn weg, al is er nu natuurlijk wel een grote verandering in ons leven. Een van mijn wijze lessen tijdens mijn burnout waren ook het belang van eigen momenten; even niks moeten. Met een kind, baan en sociaal leven is die balans weer even een zoektocht maar deze keer wel vol goede moed en wijze lessen uit het verleden. 

Ik heb zin om te werken omdat ik het fijn vind om ook nog eens een andere rol te hebben. De rol van jongerenwerker, maar ook de rol van moeder die haar kind mist en niet kan wachten tot de werkdag erop zit. Ik kan hem na 5 minuten al onwijs missen en vergeet heel snel dat ik soms ook tijd voor mezelf nodig heb. De realiteit is wel dat ik dit wel nodig heb om juist extra te kunnen genieten van alle momenten samen. Of dit nu werk is, een rit naar de supermarkt, een avond met vriendinnen of een borrel te veel op een feestje, ik kan niet alleen maar moeder zijn elke dag, heel de dag. Eerlijk gezegd, denk ik dat iedereen die momenten nodig heeft maar het wordt gewoon niet zo hardop gezegd. 

Ik hoop mijn werk te zien als een van die kleine breaks die ik soms nodig heb, om een nog betere mama te zijn en om ervoor te zorgen dat ik elke keer nog harder geniet van alle momenten samen. Het maakt samen zijn minder vanzelfsprekend waardoor ik juist al die momenten veel bewuster mee kan maken. Bewust meemaken en stilstaan, want de tijd vliegt echt veel te snel voorbij. 

Dit schrijvend besef ik dat het morgen toch echt zo ver is.. En oké.. Heel eerlijk? Morgen denk ik er vast weer anders over. Ik verwacht een Katie die hem elke dag mee wil nemen naar het werk en hem al mis zodra ik de straat van de oma's, met een lege auto weer verlaat. Wat ga ik hem onwijs missen, die 28 uurtjes in de week..