Mantelzorg moment...

Mijn moeder is een hele bepalende invloed geweest in mijn leven. Helaas niet altijd op een positieve manier. Door de beladen relatie die ik met haar had heb ik heel lang geen contact met haar gehad. Dat tussenliggende gedeelte zal ik nog wel eens vertellen, maar ik wilde nu eigenlijk alleen delen hoe het nu gaat. 

Toen ik na 14 jaar weer terug kwam naar Nederland was ik aanvankelijk erg bang om van haar te horen. Om de één of andere reden had ik het in mijn hoofd gehaald dat ze op een dag zomaar voor onze deur zou staan en ik wist totaal niet hoe ik daar op zou reageren. Het was zelfs zó erg dat ik tijdens mijn eerste zwangerschap echt nachtmerries erover heb gehad en mijn man expliciet verboden heb om haar er in te laten mocht ze langskomen terwijl ik er niet was. Deze angsten waren uiteindelijk ongegrond want ik heb haar nooit gezien. En hoewel ik weet dat ze wist dat ik weer in Nederland was én inmiddels kinderen had, heeft ze ook nooit contact gezocht.

Ze heeft op een gegeven moment weer contact gezocht met mijn jongste broer (altijd al haar favoriet) om te zeggen dat ze wilde dat wij allemaal papieren zouden tekenen om onze erfenis af te staan. Ik ben hier enorm boos over geworden. Het ging mij niet zozeer om het geld. Mocht er nog iets over zijn dan zou het leuk zijn voor onze kinderen, maar het voelde gewoon als een trap ná. Alsof ze ons nog niet genoeg had aangedaan gunde zo ons ook dát niet. 

Toen ik zo worstelde met mijn woede heeft mijn zus mij aangeraden om contact met mijn moeder te zoeken. Blijkbaar was ik nog niet 'klaar' met haar, zoals ik altijd had gedacht. Mijn zus heeft hier meestal goed inzicht in, dus ik heb haar advies ook opgevolgd. Ik heb mijn moeder niet veel keus gegeven, heb gewoon gebeld om te zeggen dat ik langs zou komen. Dat eerste bezoek was bijzonder vreemd. Ik zat vol woede over alles wat er gebeurd was in het verleden en had heel veel vragen. Zij leek zich totaal niet bewust van mijn ongemak en leek zich aangevallen te voelen door mijn woede. Ze ontkende dat er ooit iets slechts is gebeurd in mijn verleden en ging zelfs zo ver om te zeggen dat ik een glorieuze, onbezorgde jeugd heb gehad. 

Tijdens dit hele bezoek had ik een beetje het gevoel dat ik in een klucht zat; zó bizar voelde het. Nu was dit niet geheel onverwacht want mijn moeder is altijd een beetje vreemd geweest. Maar dit was, zelfs voor háár doen, erg vreemd. Mijn zus en ik zijn een aantal weken later samen ook nog op bezoek geweest en we hadden allebei het idee dat er iets niet klopte. Er was ruzie met een buurvrouw en onze moeder zat om de haverklap aan de telefoon met de politie. Die buurvrouw waar ze ruzie mee had (wat ook nog een nicht van haar zou zijn) had volgens haar gestolen en kwam zelfs 's nachts haar huis binnen om dingen te stelen (en dan hebben we het niet eens over geld, maar bijvoorbeeld over een motblik en veger, of een bezem of iets dergelijks).

Na nog een bezoek en nog meer vreemde verhalen hebben we besloten om contact op te nemen met haar huisarts. Dat bracht ons al snel naar de ouderenzorg van Lentis en na een buitengewoon lang en vreemd traject kwam inderdaad de diagnose van dementie. Het moment van opname was natuurlijk een enorm stressmoment voor mijn zus en mezelf. Gelukkig viel het die dag nog wel mee, maar de maanden erna waren niet gemakkelijk. Ze was agressief (heeft zowel mijn zus als verpleegkundigen geslagen), ze ontsnapte, ze verzette zich. Het was drama.

Het heeft even geduurd maar nu is alles redelijk rustig. Ze toont nog steeds veel verzet en ze praat over 'naar huis gaan', maar ze weet zelf eigenlijk al niet meer wat dat betekent. Het probleem nu is dat ze nog steeds heel veel achterdocht toont naar de verzorgers van haar afdeling en dat maakt haar moeilijk te verzorgen. Ze eet slecht en weigert verzorging zoals douchen en pedicures enzo. 

Zo hadden we laatst weer gehoord dat ze al een langere tijd weer alles weigerde en dat het probleem met haar nagels nu toch echt wel nijpend werd. Vreemd genoeg ben ik nu, ook al was ik het minst favoriete kind, één van de weinigen die nog wel wat met haar kan. Dus als er kleren gekocht moeten worden dan ga ik mee en het leek dus ook logisch dat ik een poging zou wagen met de nagels.

Dus zo vond ik mij vorige week op zoek naar mijn moeder met al mijn mani-pedi spullen in mijn tas en een paar potjes nagellak als verleiding. Toen ik haar vond en vertelde dat ik haar nagels kwam doen vond ze het helemaal geen probleem. Het was wel raar om daar zo met haar te zitten en dat te doen terwijl zij keuvelde over de dingen die haar bezig houden. De rollen waren opeens omgedraaid en dat maakte mij toch eigenlijk wel heel verdrietig. Ook al heb je zo'n beladen verhaal met elkaar, je hebt toch een bepaalde verwachting over de rollen die je hebt binnen het gezin. Om dan opeens meer de ouder te zijn dan het kind was...... Nou ja, het was in elk geval iets wat ik hoop dat mijn kinderen bespaard zal blijven....