Mamaplaats en facebook

De eerste keer dat dat gebeurde schrok ik daar wel een beetje van, maar aan de andere kant voelde ik me ook gevleid.
Stiekem voelde ik me best wel een beetje belangrijk en momenteel kan mijn ego best een zetje gebruiken, dus dat kwam mooi uit.

Mijn laatste blog kwam ook op Facebook terecht.
En wat was ik verbaasd over al de reactie's die geplaatst werden.
Op mamaplaats zijn er ook weleens reactie's onder mijn blog, maar dat is toch allemaal wat anoniemer.

De reactie's op Facebook waren verschillend, maar vooral begrip vol.
Ik wilde graag reageren, maar dacht net op tijd, dan weten ze wie ik ben, heb het dus maar niet gedaan.

Iemand schreef: het verhaal heeft twee kanten.....
Die zin laat me maar niet los.
Het verhaal heeft zeker twee kanten en als ik heel eerlijk ben zou ik graag de andere kant ook weleens willen horen, maar tot op heden lukt dat niet, meneer is zo star en vreemd in zijn denken dat ik geen stap verder kom in dit hele verhaal.
Mijn dochter zit ook te wachten op uitleg en antwoorden en ook zij krijgt ze niet.

Uren heb ik nagedacht over hoe ik me zo heb kunnen vergissen in deze man.
Is hij tijdens ons huwelijk zichzelf niet geweest of is hij nu zichzelf niet.....kon ik er maar achter komen.
Meneer is altijd wel wat moeilijk geweest, wat autistische trekken of narcistisch misschien, maar de man zoals hij nu is heb ik nog nooit meegemaakt.
Als ik de laatste tijd ook naar hem kijk, want geregeld hebben we contact met elkaar ivm de kinderen, dan zie ik een verbitterde man, die er doodmoe uitziet, ongezonde huidskleur en altijd boos is.
Hoe kan dat.....hij heeft mij de deur gewezen, een leidinggevende functie aangenomen en een nieuwe vrouw ontmoet, dan ben je toch verliefd en kun je toch de hele wereld aan.
Tenminste zo voel ik dat wel sinds M in mijn leven is gekomen en ik met keihard werken alles weer op de rit heb gekregen.

Ik snap het niet, ik begrijp het niet, maar ik voel me vooral machteloos.
Ik wil dat het goed gaat met mijn kinderen en mijn nieuwe gezinnetje, maar ik wil ook dat het goed gaat met meneer.
Hij is 15 jaar mijn maatje geweest, met ups en downs, geen denken aan dat ik hem ooit terug wil, maar we hebben van elkaar gehouden, waaruit twee hele mooie bijzondere kinderen zijn gekomen.
Ik gun hem net zoveel geluk en liefde als dat ik momenteel krijg en ervaar, maar als ik naar hem kijk zie ik verdriet, pijn en woede.

Meneer helpen kan ik niet, ga ik niet en wil ik niet......of toch wel, maar dan vooral omdat ik hoop dat we dan met zijn achten de rest van ons leven verder kunnen op een "normale" manier.

Gaat ons dat lukken...............ik hou hoop!!!!!!