Mama zorgt voor mama

In een eerdere blog konden jullie lezen hoe het is om een moeder zonder vader te zijn. Deze keer schrijf ik over het mama zijn tijdens het zorgen voor mijn eigen mama.

De ziekte van Parkinson, een slopende, groeiende, progressieve ziekte. 8 jaar geleden, toen mijn moeder 55 jaar was, is deze ziekte bij haar geconstateerd. Het begon met geheugenproblemen en een “ slapende mimiek”. Wanneer ze lachte lachte alleen haar mond, en deed de rest niet meer mee. Er kwamen gekken vallen, ongelukken, onhandigheden en na vele maanden onderzoek werd de diagnose gesteld. Hierna volgde een hersenoperatie voor een DBS. Een apparaatje wat helpt om de dopamine in haar hersenen op pijl te houden en de klachten te verminderen.

Ondanks de medicatie, alle hulp van artsen, de operatie en therapie in elke mogelijke vorm is de ziekte zo progressief dat mijn nu 63 jarige moeder in een rolstoel zit. Het geheugen is een vergiet geworden, waar helaas maar weinig deeltjes niet doorheen vallen. 

Een maand voor mijn bevalling vorig jaar heb ik mijn moeder verhuisd naar een verzorgingstehuis. Zo krijgt ze alle ondersteuning zonder dat ik dit op mij hoef te nemen. Maar zorgen doe ik toch wel, en zorgen maken nog meer dan dat.

Zelf moeder zijn met een zieke moeder is soms zwaar. Dingen vragen of delen zijn lastig, omdat er al zoveel gaande is voor haar zonder mijn dingen erbij. Ik geniet wel van de kleine dingen. De momentjes dat ze echt contact maakt met mijn zoontje zijn goud waard. De glimlach die hij op haar gezicht tovert is onbetaalbaar. Ook als ze 2 minuten later zijn naam weer is vergeten.