8 jaar geleden
Mama worden zonder mama
Voor veel mensen betekent 21 maart het begin van de lente, maar voor mij blijft het altijd een inktzwarte dag in mijn leven.
21 maart is namelijk de dag dat mijn moeder overleed. Ze was een paar jaar daarvoor ziek geworden. Kanker. Na de nodige chemokuren en bestralingen ging het eindelijk weer beter. Tot de kanker drie keer zo hard terugkwam. "Er is niets meer aan te doen", luidde de woorden van de arts. Twee weken later overleed ze.
Haar begrafenis was heel mooi. Er waren wel honderden mensen die afscheid wilde nemen van mijn moeder. Ik was toen net 24 en wist me geen raad. Hoe moet je verder zonder je eigen moeder?
De maanden erna voelde ik me ontzettend verdrietig en alleen in mijn verdriet. Vrienden om me heen probeerde me wel te steunen, maar konden nooit écht begrijpen hoe ik me voelde. Tegenover mijn vader en zus hield ik de schone schijn op. We zijn nooit zulke praters geweest en ik wilde hen niet belasten met mijn verdriet.
Toen ik 26 was, ontmoette ik mijn grote liefde. Bij hem kon ik mijn verhaal kwijt en bloeide ik langzaamaan weer op. Ik werd weer die spontane, leuke meid die ik voor het overlijden van mijn moeder was.
Nu, twee jaar later, ben ik zwanger van een jongen. Dolgelukkig, maar wat mis ik mijn moeder. Ik zou nog zo graag een keer met haar willen praten, haar meenemen naar de echo, laten zien hoe groot mijn buik is en vragen hoe het is om te bevallen en mama te zijn. Maar dat kan niet meer...nooit meer.
Het doet me vooral pijn dat mijn kleine jongen geen oma zal hebben. Tuurlijk heeft hij 2 opa's en 1 lieve oma, maar ik weet zeker dat mijn moeder zo'n leuke oma zou zijn geweest. Het doet me nog elke keer pijn. Toch geloof ik dat mijn moeder ergens meekijkt en waakt over mijn kleine mannetje in mijn buik.
Anoniem
Heey Debby,, Ik las net jouw reactie over jouw moeder die de ziekte van Huntington had.. Mijn moeder is daar helaas ook aan overleden toen ik 12 jaar was.. 7 weken geleden ben ik bevallen van een prachtige zoon.. Bijna mijn heel zwangerschap heb ik geluisterd naar het nummer 'Dat ik je mis' van Maaike Oubouter.. Ik had dan het gevoel dat mijn moeder er toch een beetje bij was als ik aan haar dacht tijdens dat nummer.. Ben nu inmiddels 22 jaar,, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet wens om haar nog een keertje te zien en haar mijn zoontje te laten zien.. Sterkte voor jou en je kinderen.. Hoop dat jullie ondanks de 50% kans, de ziekte bespaard blijft..
Anoniem
Knuffel! Ik verloor mama toen ik 22 was. En het blijft een gemis. Eerst zoontje en nu dochtertje gekregen en met mijn meisje vind ik het nog erger! Zeker toen ik maanden lang niet heb kunnen lopen door mijn knie mijn aanhankelijke zoontje van 2 en dochter van 3 weken. Je voelt je zo hulpeloos niemand om terug op te vallen. Die onvoorwaardelijke steun en liefde wat een gemis. Maar we hebben het overleefd. En de liefde van je kinderen is zo mooi dat je meer aan kunt!
Anoniem
Ja,ik begrijp je zo goed. Mijn moeder overleed,toen ik 14 was,nu het is al bijna 10 jaar geleden. Overleed niet alleen mijn moeder,maar ons gezien,zus is verhuizen naar Ierland,vader begon te drinken,ik zelf was geadopteerd door mijn tante en in hier naar toe verhuisd. Nu inmiddels ben ik ook mama geworden,en ik mis mij moeder énorm!!! Zij droomde altijd over kleinkinderen en ik weet dat zij zou beste oma zijn. Het maakt me zo pijn ,dat mijn zon zal haar nooit leren kennen en mijn man óók.
Elfjuh
Tranen rollen over me wangen, het is alsof ik mijn man hoor praten. 9jaar geleden verloren we zijn moeder, en pasgeleden toen ik 14weken zwanger was zijn vader. Vol vragen zit hij nog, onze kleine zal maar 1opa en 1oma hebben, maar ook 2engelen die over haar waken.