10 jaar geleden
Mama, waarom werk je zoveel?
Kom je moe van je werk thuis, staat je dochter dreinend in de gang en je zoontje vliegt je om de nek om je nooit meer los te laten.
Ik heb ze nog niet gezien vandaag, want toen ik de deur uitging vanochtend vroeg lagen ze allebei nog te slapen. En nu kom ik thuis en staat het eten al op tafel. Ik plof aan tafel, want ik ben moe. Sinds kort werk ik vier dagen per week met een reistijd enkele reis van bijna een uur (als ik mazzel heb) en dat valt me best zwaar. Helemaal nu mijn zoontje van 6 vakantie heeft en ik amper wat met hem kan ondernemen.
Mijn dochtertje is duidelijk ook moe van de lange dagen bij de oppas, kinderdagverblijf en opa en oma, want ze huilt en dreint om het minste geringste. Waar ik nou net even niet zo goed tegen kan, omdat ik zelf ook zo moe ben. Het huilen staat me even nader dan het lachen. Normaal gesproken heb ik dan een korter lontje, waardoor ik ook een stuk minder kan hebben van de kinderen en het er daardoor niet gezelliger op wordt. Maar nu besef ik me ineens dat dat kleine meisje zich net zo voelt als ik. Moe! Dus neem ik haar op schoot, heb engelengeduld en geef haar extra knuffels.
Mijn zoontje is, met zijn onuitputtelijke energie, niet moe. Maar wel knuffelig. Extreem knuffelig. Om de paar minuten komt hij me een kus geven of gooit zijn armpjes om mijn nek. Als ik nog even naast hem kom liggen in bed zegt hij dat hij me zo gemist heeft. En dan komt ie, zo'n vraag die je als moeder recht in je hart raakt: 'Mama, waarom werk je zoveel?'. Ik leg hem uit dat het even niet anders kan en dat ik het ook heel jammer vind dat ik er zo weinig ben. Hij denkt even na en zegt dan 'Mama, je moet morgen maar aan je baas vragen of je minder mag werken. Dat is veel beter voor je'. Wat een schat en wat een wijsheid!
Als ik in mijn 'huispak' op de bank plof, wordt het me even teveel. Ik ben enorm moe, mijn kinderen missen me en ik voel me een slechte moeder en (huis)vrouw. Mijn eeuwige strijd om balans te vinden is weer terug. Bah!
Enorm respect heb ik voor moeders die vrolijk en fruitig fulltime werken en nergens last van schijnen te hebben. Ik kan het niet.
Ben ik de enige of is dit herkenbaar?
Knorretje84
Het eeuwige dilemma van de werkende moeder. Wat is het beste? Wat zegt je gevoel? Wat kan financieel gezien? En waar word je zelf gelukkig van? Ik dacht altijd dat ik een thuisblijfmoeder zou willen zijn. Het leek me fantastisch. Voor mijn eerste zwangerschap werkte ik fulltime in het onderwijs en dat was pittig maar ik kreeg er zoveel voldoening van. Nadat de eerste geboren was ben ik 3 dagen gaan werken waarvan 1 dag ouderschapsverlof. Ineens bevond ik me in een spagaat. Op de dagen dat ik werkte miste ik mijn kind. Op de dagen dat ik thuis was miste ik mijn werk. Nergens was ik helemaal thuis....ik voelde een afstand op mijn werk, kreeg niet alles meer mee, moest veel doen in die twee dagen en was nooit klaar. Thuis had ik het druk, het huishouden moest gedaan worden, een kind vraagt veel tijd/aandacht en dan wilde ik ook nog de perfecte vrouw zijn.....Vaak dacht ik dat ik de enige was die zich in deze spagaat bevond maar al snel kwam ik erachter dat ik absoluut niet de enige was. Met de komst van de tweede werd alles wat rustiger. Er kwam een soort van ritme. Weer werkte ik 3 dagen waarvan 1 dag ouderschapsverlof. Nu het ouderschapsverlof voorbij is en ik dus 3 dagen werk is het druk, ben ik op mijn werkdagen moe als ik thuiskom maar op de 2 dagen dat ik alleen ben met de kinderen geniet ik. Het huishouden heeft een ritme gekregen wat de kinderen accepteren. Nu het mooie weer eraan komt is het dubbel genieten. Lekker in het zonnetje, kids in de zandbak....wat wil je nog meer? Maar werken en moederen......een eeuwig dilemma!
Anoniem
Heel herkenbaar. Ik werk 3 dagen en snap nooit hoe moeders het doen die 4 dagen of fulltime werken en dan nergens over piepen. Ik heb ook altijd het idee dat ik het nergens echt helemaal goed doe. Op mijn werk willen ze eigenlijk dat ik meer werk, thuis is voor mijn gevoel de boel nooit opgeruimd en ik breng mijn zoontje met enige tegenzin naar het kinderdagverblijf. Maar niet werken kan ik ook niet. Dan komen de muren op me af en word ik ook geen leukere moeder van. Een eeuwig dillema.