Mama, waarom huil jij zo vaak? Heb je au?

Onze 3e spruit is inmiddels alweer 1 jaar oud! 1 jaar en ontzettend ondeugend.

Na een periode van veel gehuil, en elke dag aan me vast geplakt te zitten, loopt ze inmiddels en is ze een stuk vrolijker!

Gelukkig maar, want naast dat zij veel heeft gehuild, heb ik ook elke dag lopen huilen. (En nu nog). En om wat? Dat kan van alles zijn. Het gevoel van te moeten opstaan, het missen van de kids als ik op het werk ben. De pijn in mijn lichaam. Het gevoel dat mijn lichaam niet bij mij past. De dagen dat ik alleen thuis ben met ze.. 

De zware bevalling, de pijn in de bekken die 's nachts weer erger wordt, de drukte van 3 kinderen. Het voelt net alsof ik langzaam verdrink en af en toe mijn hoofd boven water krijg om me vast te kunnen houden.

We hebben alles inmiddels wel weer op orde. De verbouwing, het ritme met de kinderen, werk. Maar toch voelt het alsof ik er helemaal alleen voor sta.

De was, de vaatwasser, koken, kinderen aankleden. Vermaak, boodschappen. En zelf werk ik natuurlijk ook. Zaterdag is de enige dag dat ik zelf even naar de winkel zou kunnen gaan, maar helaas is mijn man veel te klussen op zaterdag, of ze komen hier helpen, of hij is elders nodig. En dan ben ik weer alleen met de kinderen.

Nog niet zo lang geleden heb ik een flinke griep te pakken gehad. Alles deed me zeer. Zo heftig heb ik het nog nooit gehad. In die hele week, heb ik 1 dag lekker mezelf kunnen zijn en lekker kunnen uit zieken. De rest van de week waren de kinderen thuis en mijn man te klussen. Er kwam nog wat visite wat langs brengen op een avond, en mijn man nodigt ze uit om even wat te drinken. Wel zo gezellig voor Kim is het dan.

Komen ze te klussen? Dan blijven ze plakken en wordt het weer heel erg laat. En dan denk je, dan kan ze toch gewoon eerder op bed gaan!? Kon dat maar! Want onze jongste telg kan niet tegen geluid en die heeft nog geen eigen kamer. Die slaapt tot haar nachtfles op onze kamer. Daarna krijgt ze fles, en beland ze in het campingbedje in de woonkamer. Zodat papa en mama ook op bed kunnen. 

Geloof me, ik heb geprobeerd de fles te vervroegen! Maar op een of andere manier houdt ze stug vast aan haar tijden en wordt ze rond 22 uur alsnog wakker. Dan kun je hoog en laag springen, maar ze moet en zou die fles hebben. Na 2 uren huilen en krijsen, heb ik maar toe gegeven want ook ík wil weer verder slapen, en ook ík moet de volgende dag weer werken. Mijn werktijden zijn 10 uren op een dag, op een groep vol kindjes, waar je toch wel enigszins wat energie voor moet over houden.

Ik trek het niet meer, ik sta op automatische piloot. Verjaardagen is momenteel een hel, laat staan weg op visite gaan. Mijn man kan lekker kletsen. Onze jongste hangt alleen maar bij mij om, en de andere 2 vermaken zich enigszins, maar omdat mama altijd dichterbij is dan papa, mag mama de ruzies, het plassen etc ook nog eens oplossen. Nee, ik blijf dan liever thuis. Ze zeggen dat het beter wordt toch?

Ouders, hoe doen jullie dit allemaal?! Vooral als je 3 kinderen hebt die nog niet naar school gaan?! Ik heb het zo zwaar onderschat! Ik jank nog steeds.

Mijn lichaam is nog altijd niet de oude. Hoge bloeddruk (wat ze nog steeds afschuiven onder de zwangerschap) en mijn bekken instabiliteit. Volgens de fysio moet ik aansterken en kan ze niets meer betekenen. 

Ik merk dat het zwaarder begint te worden. De drukte op het werk (we moeten met 3 man staan, we staan met 2), thuis en mezelf. Mijn lichaam doet me pijn. En het ging zo goed. Inmiddels is de pijn 's nachts weer terug gekomen want overdag is het te zwaar om te herstellen. Als ik probeer aan te sterken door te sporten.. dan heb ik een week na de tijd weer een terug val. Spieren die geblokkeerd zijn, de bekken die veel erger zijn. En dan MOET ik door gaan, want het werk blijft zwaar en gaat door.

Ik blijf in een cirkel hangen waar ik niet uit kom. Nou werkt de corona ook niet mee. 

Heb je klachten?! Blijf thuis.. dus de fysiotherapieën moeten vaker verzet worden dan ik wil. En dat gaat ten koste van het herstel. Ik wordt er niet gezelliger op.

Ik merk dat ik een kort lontje heb met de kinderen. En na de 'uitbarsting' voel ik me zo schuldig, want ze kunnen er niet altijd iets aan doen. Ik weet dat ik hele wijze kinderen heb, maar het begint ze wel op te vallen dat mama veel huilt. 

Nu we richting het einde van het jaar gaan, keek ik écht uit naar de vakantie. Een vakantie met kinderen, maar ook deels zonder kinderen. We hebben zelfs plannen gemaakt! Maar alles wordt ineens van tafel geveegd. 

Niets is meer open, alles gaat op slot. En ik... heb vakantie.. alsof ik 3 weken de gevangenis in ga. De eerste dag dat mijn man ook thuis zou zijn, gaat hij maar werken, want er is toch niets open. Ja joh, doe dat. Ik wilde ook wel!!

Wat moet ik nu doen? Waar kan ik nu nog heen?! Ik had deze tijd zo nodig om mezelf weer te kunnen vinden. Maar door corona, is dat wéér niet mogelijk. Hoe kan ik van deze 3 weken toch het beste er uit halen?!

Hoe kan ik weer gelukkig zijn?! Ik keek er zo naar uit om lekker met het gezin een dagje te gaan zwemmen! We hebben zelfs nieuwe badkleding moeten aanschaffen ervoor, zwembandjes zodat we weg konden gaan. Maar ook dàt gaat niet door. Weer niet door. 

Ik wilde lekker kleding gaan naaien voor de kids en voor mezelf. Maar voordat ik salaris heb, is er bij de post enorm veel drukte waardoor de levertijd nu na de vakantie is. En geen winkel die open is zodat ik even wat kan halen.

Mama's hoe houden jullie zo het hoofd boven water?! Ik weet het niet meer.

Ik denk dat ik straks op het werk maar onbetaald verlof moet opnemen om bij te komen. Als alles wèl weer open is.