Mama van 2 en fibromyalgie

Hallo mama`s,

ik weet niet goed hoe ik moet beginnen, ik heb er nog nooit over geschreven,

maar de laatste tijd gaat het steeds moeilijker en merk ik dat het meer en meer invloed begint te krijgen op onze oudste dochter.

Mama gaan we naar de kinderboederij? Nee schat dat is te ver fietsen.

Mam, gaan we naar de speeltuin? Nee mop mama is te moe.

Elke dag krijg ik van die vragen en meestal moet ik haar een nee antwoord geven, het begint me op te breken.

Waarom wilde ik mama worden? ik kan haar niet bieden wat andere mamas kunnen bieden, ik wilde mama worden voor mijn eigen geluk, maar wat als ik haar, haar geluk niet kan geven?

ik voel me egoistisch, schuldig en verdrietig, Ik zou haar zo graag meer willen bieden maar dat gaat niet.

Laatst met de win actie van de electrisch bakfiets werd ik hoopvol, hoe fantastisch zou dat zijn! als ik die win kan ik met haar naar de kinderboederij! naar het bos! naar het strandje! dan zou ik zoveel meer met haar kunnen doen! Maar helaas dat werden we niet, dan denk je kunnen we er zelf niet 1 aanschaffen? maar dat kost behoorlijk veel, en dat hebben we niet

Ik zou graag willen werken maar dat gaat niet mensen zien niks aan mij, lichamelijk is er niks te zien! En aan mijn gezicht ook niet, ik laat niet zien dat ik pijn heb, dat het slecht gaat, ik tover voor mijn best wil voor die van mijn dochters, voor mijn gezin, en de buiten wereld een glimlach op mijn gezicht maar binnenhuis stort ik in,wat hebben andere er aan als ik sip kijk? Niemand kan daar iets aan doen, niemand, dus waarom zou ik dan zo door het leven gaan? hun kunnen mijn pijn niet wegnemen, als je lacht, lachen de mensen terug, wordt de dag beter door een gezellig praatje, inplaats van een medelevend praatje.

Vorige weekend zaten we op de huisartsen post omdat ik verging van de pijn, donderdags had ik steken in mijn rug onhoudbare steken, huisarts gebeld voor een afspraak, helaas mevrouw we hebben geen plek bij uw huisarts, dan krijg je zn vervanger, heb al slechte ervaringen met die vervanger maar je hebt zn pijn dat je wel moet gaan! vrijdag afspraak Tramadol gekregen en rontgenfoto laten maken van de rug  die dag had ik gelukkig geen steken, zaterdag morgen sta ik op met steken in mijn linkerarm die bleven komen en gaan naar mate de dag voorderde werd de pijn telkens erger en breide zich uit naar mijn borst, net alsof het weeen waren ik voelde ze opkomen, vasthouden en weg ebben, hij kwam vanuit mijn borst door mijn schouder naar mijn elleboog waar die bleef hangen en door naar mijn pols. Zaterdagavond uur of 8 de meiden lagen net in bed, heb ze uit bed moeten plukken want er was niemand om op te kunnen passen en zijn naar de HAP gereden, onbegrip van huisartsen ja het zullen wel uw spieren zijn, dat weet ik dat weet ik heel goed maar doe er iets mee doe er iets aan,ik snap dat hun er ook niks aan kunnen doen en ook met hun handen in het haar zitten maar op zn moment wordt het je teveel heel de dag al pijn, lusteloos, dus barste in tranen uit, dokter zegt dat ik de morfine van thuis mag gebruiken voor de pijn, helaas thuis aangekomen bleek mijn morfine op te zijn dus heb ik oxycodon gekregen, Super spul! voelde het wel komen/zitten maar voelde de pijn niet. ik heb totaal zaterdag/zondag 4 tabletten genomen en toen ben ik ermee gestopt, ik werd er zo beroert van! en dan moet je keuze maken, beroert voelen en je kinderen niet kunnen verzorgen? of pijn en je kinderen verzorgen. Ik verkies altijd mijn kinderen altijd, daarom ben ik een volle tegestander van de morfine die ik heb en nu de oxycodon, ik heb zelf het idee dat als ik dat slik ik dan niet allert genoeg kan reageren als er iets met de kinderen is, ik wil ook geen slaappil, want straks wordt ik niet wakker als er iets is, als ze me nodig hebben? Dus zonder medicijnen is er altijd pijn, 24 uur per dag 7 dagen per week.

er is veel onbegrip van vrienden, ze vinden mij lui (nou ben ik dat ook wel een beetje hoor! ;) ) omdat mijn man doordeweeks en in het weekend moet dweilen terwijl hij daarnaast ook 40 uur werkt, maar die kracht en die druk heb ik niet net als ramen lapen, sochtends kan ik de fles melk niet eens open maken, ik krijk dan die rot draaidop niet eens open! Ik wl verdorrie mijn dochter pap geven dus ga open! daar ben ik soms 5 tot 10 minuten mee bezig voordat ik hem eindelijk open heb en dan zijn mijn handen weer helemaal kapot van de pijn en druk/kracht.

Het is erfelijk, wat als mijn dochters dit ook hebben? wat als hun dezelfde toekomst tegemoet gaan als ik? ik wil dit niet, ik wil niet dat hun leven zo wordt, de pijn, de frustratie, medicijnen, dokters, onbegrip. Nee ik wil dit echt niet!

Ik ben altijd zo blij als het zomer wordt en het zonnetje komt! dan worden mijn spieren slaper, worden ze minder krampachtig en gaat het iets beter, net iets beter zodat ik meer energie heb, meer kan doen, en haar meer haar geluk kan geven!