Mama van 2

Na even een stilte weer een nieuwe blog. 

Het is alweer 4 maanden geleden dat Jan* geboren is. En zolang is ons gezin ook al niet compleet. 

En dat zal het ook nooit meer zijn. En wat een besef is dat... Dat wij de rest van ons leven hiermee moeten dealen. De vraag: hoeveel kinderen heb je? heb ik gelukkig nog niet gehad. Want wat moet je daar op zeggen? Wil je elke keer de confrontatie aangaan? Of verzwijg je je overleden kindje? Wat ook niet goed voelt. 

Dit is nog maar 1 voorbeeld waar ik ontzettend tegenaan loop. 

Ook mijn eigen grenzen. Wat zijn die rot! Graag had ik al zoveel meer gekund. Ik had nooit kunnen voorzien dat ik niet naar verjaardagen kan, werken kan.

Alles wat ‘verplicht’ is, staat mij zo tegen! Nu pas merk ik duidelijk hoeveel sociaal gewenst gedrag er word vertoont (en waar ik het liefste ook aan meedoe).

Dit zijn een paar issues waar ik de laatste tijd zo tegenaan loop. Gelukkig krijg ik goede begeleiding, maar dat betekent niet dat het niet elke dag een gevecht met/tegen mijzelf is. Het accepteren dat ik (nog) niet alles kan, en dat ik lief moet zijn voor mijzelf. 

Gelukkig heb ik een lieve man en mooie dochter die mij accepteren zoals ik ben, en naast mij lopen op dit pad. Samen staan we sterk ❤️

Ik merk ook dat het lezen/horen van ervaring van andere mama’s die hun kindje(s) zijn verloren, mij heel erg helpen. Ze kunnen soms hele goede tips hebben, en begrijpen (vaak) precies wat je bedoelt. Het lezen tussen de woorden door. 

Want het is een club waar wij tegen wil en dank lid van zijn geworden. En wat voor mij zo’n ‘ver van mijn bed’ show was. Terwijl er zoveel mensen een kind moeten missen. En pas als je het zelf meemaakt, je uit je omgeving ineens allerlei verhalen hoort. 

Ik merk ook dat het moeilijk is, om elke keer geconfronteerd te worden met het verlies van Jan*, maar hem helemaal verzwijgen zal ik nooit kunnen. 

Ook dankzij Lieke kan dat niet. Voor haar is Jan* gewoon onderdeel van ons gezin. Ze praat vaak en graag over hem. Ook kijkt ze regelmatig foto’s. Ze is wat dat betreft een voorbeeld voor ons. Het hoeft allemaal niet zwaar en verdrietig te zijn. En als we maar blijven praten, blijven we herinneren. 

Want het doet meer pijn om Jan* te verzwijgen dan te benoemen