Mama & reuma

Of moet ik zeggen: reuma en mama zijn. Die stomme chronische ziekte, reumatoïde artritis om precies te zijn, was er namelijk al veel eerder. Ik kon het goed handelen, die eerste 1,5 jaar met Elijah.

Het schijnt dat veel vrouwen door de hormonen tijdens een zwangerschap minder pijn ervaren. Ik had dat geluk ook. En zelfs nadat Elijah geboren was heb ik het nog lange tijd zonder medicatie vol kunnen houden, waarschijnlijk door de borstvoeding (en een stukje wilskracht). Toen ik hiermee stopte en de laatste hormonen langzaamaan uit mijn lichaam verdwenen kwam daarmee de pijn dubbel zo hard terug.

Ik ben een echt zomermens, maar sinds ik reuma heb zijn de winter en ik helemaal geen vrienden meer. Er gaat de laatste tijd geen dag voorbij zonder pijn. Soms vind ik het dan ook zwaar. De hele dag voor zo’n klein mannetje met veel energie zorgen, terwijl je het liefst met een dekentje op de bank wilt gaan liggen. Als mama kan je niet even een dagje vrij nemen.

Het zet me ook aan het denken, of beter gezegd piekeren. Ik wil Elijah in niks tekort doen. Hoe gaat dat als hij ouder wordt en meer bewust wordt van alles? Voor nu ben ik blij dat mijn kleine man al zo goed kan lopen en dat ook het liefste non stop doet. Zo hoef ik mijzelf iets minder te belasten met hem veel optillen bijvoorbeeld.

Sowieso probeer ik altijd wel naar het positieve te kijken. Zo ben ik heel blij met mijn keuze om voor mijzelf te gaan werken. Hierdoor ben ik flexibeler in mijn werkdagen indelen en als ik in de ochtenden wat langer in moet komen door de pijn, werk ik ‘s avonds nog even door.

Maar soms, is het even zwaar en dat mag ook gezegd worden.