Mama met ms

Hi!  Even voorstellen.

Ik ben Sanne 29 jaar en woon in een prachtig dorpje in Friesland.

10 jaar geleden heb ik na heel wat onderzoekjes pijntjes en 'vage' klachten te horen gekregen dat ik ms heb.

Hoe stom het mischien ook klinkt, maar ik was blij dat alles waar ik last van had en waardoor ik al enige tijd bij de huisarts en in het Ziekenhuis rondliep nu eindelijk een naam had.

MS.. ik heb altijd al een kinderwens gehad en ondanks dat ik wist dat er een heleboel ging veranderen is die wens nooit weggegaan maar wel ingekrompen.

Ik zag mijzelf altijd als een moeder met 3 kids die naast het werken ook luizenmoeder of overblijf moeder zou worden.

Ik ben dol op kinderen, dus jullie snappen wel dat dit hard binnen  kwam,  omdat ik wist dat die kinderwens nog eens overwogen moest worden.

Werken heb ik nog geprobeerd met veel ups en downs, veel uwv bezoekjes en veel geregel.

Het ging vaker niet dan wel en daardoor voelde ik me vaak alleen, mislukt en een nietsnut.

Een aantal jaar geleden kwam ik de liefde van mn leven tegen.

Ruilde ik de stad in voor een prachtig dorp in Friesland en viel er voor mij een heleboel op zn plek.

Ik had mijn veilige thuishaven gevonden bij hem en had minder tot geen ms klachten en waar ik eerst vaak in het ziekenhuis lag met een terugval voor een prednison kuur , is dit tot mijn verhuizing 3 jaar geleden nog maar 2 keer gebeurd.

1 van deze keren was omdat ik zonder medicatie zat, want we hadden besloten dat we wilden proberen of we een kindje konden krijgen.

Ik weet dat de meeste mensen die een kinderwens hebben stoppen met de pil veel 'oefenen' en dan zwanger zijn.

Bij ons ging dit allemaal wat anders.

Na een gesprek met mijn neuroloog of het wel 'verantwoord' was en of ms niet erfelijk is (want ik zou dat nooit bewust een kindje gunnen) hadden we groen licht gekregen.

Ik moest stoppen met mijn medicatie en als ik 3 maand gestopt was mochten we van bil gaan 😉.

Ik merkte al snel dat ik geen medicatie meer gebruikte en last van de ms kreeg.

Vooral vermoeidheid, vlekken in mn rechteroog en tintelende benen speelde al snel op.

Maar he, ik deed het voor een goed doel dus het was het dubbel en dwars waard.

Toen het niet meer vol te houden was moest ik naar het Ziekenhuis voor een prednison kuur en hierna ben ik gestart met 'remmende' medicatie die veilig was voor het kindje en die ik veilig kon gebruiken tot 12 weken zwangerschap.

We kwamen in het ziekenhuis in de hele molen van het zwanger willen worden.

Alle onderzoeken die mensen krijgen als het 'normaal' zwanger worden niet lukt.

Het was niet zo dat dat bij ons het geval was maar omdat de medicatie die ik gebruikte eigenlijk te mild was voor mijn actieve ms kregen we de onderzoeken om te kijken of alles goed was van beide kanten zodat ik niet te lang zonder goede medicatie zou zitten.

Toen ik het vaginale onderzoek kreeg voelde dat echt als een hel.

Jeetje was deed dat pijn, en geloof me ik heb lange naalden in mn rug gehad om hersenvocht af te tappen maar dit voelde zo pijnlijk.

Alles was gelukkig goed van beide kanten dus dat gaf rust.

Ik weet nog dat we een aantal weken later met het werk van mijn man een weekendje weggingen en ik ervoor nog een test deed omdat ik een aantal dagen over tijd was.

Negatief. Balen!

We gingen het weekend weg, dronk de nodige wijntjes en hoopte op een positieve test de volgende maand.

Een paar dagen nadat we thuis waren was ik nog steeds niet ongesteld en deed voor de zekerheid nog een test.

Weer negatief.

Ik keek op de verpakking van de test en kon mezelf wel voor mn kop slaan.

Ik denk dat de meeste vrouwen die graag zwanger willen worden veel testen doen en weten dat die krengen best duur zijn.

Ik had daarom een goedkopere test bij de action gekocht en blijkbaar moest je bij deze test geen plus tekentje zien maar gewoon een streepje.

Ik was dus al zwanger!!!

Zo zenuwachtig en blij  als ik was ging ik naar de Hema, kocht babysokjes  en een rompertje, pakte het in en moest nog 3 uur wachten tot mn man thuis was om het 'cadeautje' te geven.

We waren natuurlijk allebei dolgelukkig en zaten op een roze wolk.

Ik heb gelukkig tijdens mijn zwangerschap geen ms klachten gehad.

Ik voelde me top!

Ik was eind juli uitgerekend, en beviel 23 juli.

1 van de warmste dagen die zomer.

Toen we in het ziekenhuis aankwamen had ik nog maar 1 cm ontsluiting.

Ik dacht echt fml! Want het voelde alsof ik er al een hele marathon op had zitten!

Dit was rond 01:00 en vanaf toen heb ik aan 1 stuk  door weeën gehad en anderhalf uur later was onze mooie lola lux er al.

Lola werd geboren in de vlies, mischien dat het daarom  allemaal zo gemakkelijk ging want met 2 keer flink persen was ze er al.

Achteraf hoorde ik wel dat dit vaker bij moeders met ms voorkomt, waarom weet ik niet, mischien dat ons lichaam en onze geest onbewust weet dat de periode na  de bevalling vaal heftiger is.

Ik heb tot nu toe gelukkig nog geen terugval gehad.

Ik merk wel dat als de nachten gebroken zijn of als lola een mindere dag heeft ( die inmiddels 1,5 is ) mijn ms klachten sneller opspelen.

Ik ben oververmoeid en krijg klachten zoals vlekken in mn rechteroog tintelende en verzwaarde  benen en paniek aanvallen door overprikkeling .

Het voelt daardoor af en toe alsof je als moeder faalt.

Sommige dagen ben ik zo moe dat het moeilijk is mijn energie te verdelen.

Ik weet soms zelf niet eens hoe ik de dag moet doorkomen, laat staan met haar erbij.

Daardoor voelt het  soms alsof ik haar niet de tijd en aandacht kan geven die ze zo ontzettend verdient.

Lola gaat 2 ochtendjes in de week naar een gastouder zodat ze met andere kindjes kan spelen en ik heb ontzettend lieve ouders en schoonouders die mij zoveel mogelijk ondersteunen als het echt even niet gaat.

En vergeet vooral mijn lieve man niet, voor wie het af en toe ook ontzettend pittig is.

Zonder hun had het mij allemaal echt niet gelukt.

De dagen dat ze naar de opvang  gaat probeer ik bij te slapen en even op adem te komen als dat lukt.

Ik werk niet meer omdat dit allemaal niet meer te combineren was en lichamelijk te zwaar.

Ik werd er geen beter of leuker mens van, en nu ik dat hebben kunnen loslaten merk ik dat ik de balans in mijn leven en lichaam terug vind met een groep fijne mensen om mij heen.

Ik ben mij er van bewust dat het voor iedere ouder soms even teveel is en zwaar is, maar ik heb diep respect voor alle moeders met een (chronische) aandoening!

Ik ben nog steeds elke dag blij dat lola er is en ik zou nooit meer  zonder haal willen!