Mama met een rugzakje

Mama worden... Mama worden is iets heel bijzonders. De liefde die je voelt voor zo'n klein mensje, is zo onbeschrijfelijk. De tijd die je meemaakt zo bijzonder, maar tegelijkertijd zo confronterend. Het maakt je een ander mens, het zet je aan het denken en je ziet jezelf in een ander licht. Vanuit een perspectief dat je nog nooit eerder hebt bekeken. Of in mijn geval vanuit een perspectief dat je eerder niet kon bekijken.

De gevoelens die het losmaakt, de pijn, het verdriet en vooral de boosheid. Niet tegenover mijn kleine meisje. NEE absoluut niet! Maar tegen mijn omgeving. Tegenover wat mij is "aangedaan". Aangedaan....ja mag ik het zo noemen? Zo ervaar ik het wel, dat het mij is aangedaan. Echter laat het mij ook groeien, die pijn, het verdriet en de boosheid. Ik zie nieuwe perspectieven. Dingen vallen op hun plek en gevoelens die ik dacht dat ik begraven had, komen boven.

Maar wat is de volgende stap? Hoe ga je verder. Hoe beteugel je je angsten en zorg je ervoor dat jouw dochter dit lot bespaard blijft. Want die angst... Oooh die constante angst. Angst dat mijn kleine meisje voelt wat ik nu voel, door moet maken wat ik doormaak en het leven moet ervaren zoals ik het nu ervaar. Die angst is er continu. 

Dus ging ik schrijven. Ik startte dit profiel en hoop hiermee wat rust te vinden. Een plek om te vertellen, om mijn verhaal te delen, om misschien herkenning te vinden en vooral moeders die mij misschien begrijpen. Hoop dat ik kan groeien. Dat ik alles een plek kan geven (samen met andere hulp) en dat ik mijn leven volledig kan leven. Genietende van mijn prachtige dochter. Want op jou mijn kleine muis ben ik toch ooo zo trots.

Voor jou mijn kleine muis zal ik vechten, opdat jij een beter leven krijgt dan het mijne. Opdat ik de rust kan vinden om de beste moeder te zijn die ik maar kan zijn!