Mama met chaos

Eind februari, een dag voor de jongens hun eerste verjaardag ben ik gediagnosticeerd met ADHD. Voor de meeste mensen om mij heen, geen verrassing. Daarentegen stonden mijn ouders dan wel weer verbaasd. Misschien omdat zij na 25 jaar, weten hoe ik ben en hier al 25 jaar lang mee om weten te gaan.

Mijn ouders hebben mij nooit deze stempel gegeven en vonden dit ook niet nodig. Wat fijn dat ik mijn jeugd ''gewoon'' heb kunnen doorlopen zonder medicatie, therapieën en zonder gestigmatiseerd te worden. Nu heb ik de keuze zelf gemaakt om dit wel te doen. Elke dag medicatie, elke maand 3 afspraken met de verpleegkundige en psycholoog en vandaag begint mijn eerste therapie, van de 12 weken die nog gaan komen.

Het is, zo lang ik mij kan herinneren, altijd al chaos in mijn hoofd. 1001 gedachten gaan door elkaar, bezig met iedereen om mij heen en vooral al hun gesprekken. Altijd maar alles tegelijk willen doen, zoveel hooi op mijn vork nemen waardoor ik soms niet meer wist wat ik moest doen en hierdoor afspraken vergat. Ook ben ik ook al een aantal jaar bezig met mijn HBO opleiding waar geen vordering in zit omdat ik er niet aan kom. Niet omdat ik niet wil maar omdat het mij gewoon niet lukt. Mijn concentratie ligt altijd ergens onder de grond en mijn impulsieve acties zijn niet meer op 4 handen te tellen.

Ik dacht dat dit allemaal normaal was, ja dat dacht ik echt. Als ik weer eens een afspraak vergat, kon ik mezelf wel voor m'n kop slaan, want hoe stom ben je nou om dit niet te onthouden?

Op de dag van diagnose kreeg ik heel veel gesprekken en heel veel vragen. Toen ik vertelde dat ik niet snap dat deze vragen onder ADHD horen omdat ''iedereen dit toch heeft?'' werd ik nog net niet uitgelachen. ''Nee Jackie, dit heeft niet iedereen.'' Ik stond verbaasd, dat is niet gek toch want hoe het in jouw hoofd werkt, ga je toch vanuit dat het zo bij iedereen gaat?

Tijdens deze gesprekken besefte ik dat ik eigenlijk veel ''fout'' doe. Ik praat door mensen heen, maak hun zinnen af, ben altijd haantje de voorste, altijd aan het woord. Daarnaast vergeet ik afspraken, ben ik altijd druk en aanwezig en moeten, al die 100 dingen die ik op een dag wil doen, gedaan zijn. Wanneer dit niet is gelukt, heb ik gefaald. Tijdens mijn gesprek met de psycholoog sprak ik dit uit, iets wat ik nog nooit zo had gedaan. Zij vertelde mij dat ik hier niks aan kan doen, dat dit echt in mijn hoofd zit en dit bij mij hoort. Misschien moet ik dingen niet afschuiven op mijn ADHD maar het werd voor mij duidelijk dat ik hier ook echt niks aan kon doen. En ik zeg -kon doen- omdat ik mij er bewust van ben nu. Ik weet wat mijn zwakke punten zijn en dat ik nog heel veel te leren heb. Ik wil er wat aan doen want ik ben niet ADHD, ik heb ADHD.

De vraag waarom ik mij nu heb laten onderzoeken, krijg ik vaak. De psycholoog bij het ADHD centrum zei; ''Eigenlijk is het knap, dat jij al 25 jaar zo leeft en zoveel bereikt heb zonder hulp'' Maar nu, met twee kleintjes om mij heen, kan het niet altijd chaos zijn in mijn hoofd. Zij hebben rust nodig en geen moeder die altijd maar doorgaat. Ik wil een moeder zijn die bij ze op de grond kan spelen en hiervan kan genieten en niet bezig zijn met wat er allemaal moet gebeuren. Ik wil niet continue bezig zijn en hun in mijn drukte en chaos meeslepen. Laat mij maar gewoon even rustig knuffelen, spelen en vooral genieten.