Mama + manager = mamanager

Deze week heb ik toch, eerlijk gezegd, mij wel verwonderd hoe raar het kan zijn. Thuis heb ik een schoolkind, een kleuter en een baby rondlopen. Ik zeg altijd dat ik naar mijn werk ga om uit te rusten. Het heeft namelijk zo zijn voordelen, dat werken. Naast de obvious van een eigen inkomen om de rekeningen te betalen en de mega-enthousiaste ontvangst van je kinderen als je weer thuis komt. Zo kan je alleen naar de wc (niemand vraagt je wat je gaat doen of gaat huilen omdat je de kamer verlaat), je krijgt zo af en toe van een collega een kop koffie en gaat rustig samen lunchen. Tussendoor intelligente gesprekken… denk je.

Ik werk in de IT. Als vrouw. Dat alleen levert af en toe al hilarische scenario’s op met mannen die spontaan niet meer weten wat ze zeggen willen, of dat het een aantal weken duurt voordat ze uberhaubt wat tegen je durven te zeggen, of zo inde war zijn van het feit dat er een vrouw staat dat ze meteen maar overal ja op zeggen.

Deze week was echter wel een top-week. Ik vertelde het een papa tijdens de hockey-les van onze dochters en hij kwam niet meer bij. (btw, zelf is hij manager van een groep vrouwen... hij heeft andere komische verhalen). Deze week had ik 10-minutengesprekken op school. De meester van mijn kleuter-zoon gaf aan dat het met Guido prima gaat. Vooral het spelen met lego, rekenen en schrijven. Alleen 2 dingetjes, wanneer hij naar het toilet moet, schreeuwt hij door de gehele klas (of kerk, of winkel, of restaurant): “IK MOET POEPEN!”. Op zich moet hij inderdaad even vragen of ij de klas mag verlaten, maar om het nu zo rond te schreeuwen… Daarnaast heeft hij dus wel interesse in rekenen en schrijven, maar niet in lezen. Hij kijkt liever plaatjes. Maar ja…, als je wilt schrijven, moet je ook leren lezen. Daarnaast heb ik nu, als moeder van twee zoons, gemerkt dat de piemel een hele erge aantrekkingskracht heeft. (onvoorstelbaar trouwens, wat een rek zo’n ding heeft…!) Zelf komend uit een bijna geheel vrouwen gezin (ik heb 3 zussen) was ik daar niet echt aan gewend. Ook nooit gedacht dat ik een paar keer op een dag “niet aan je piemel zitten in het openbaar” zou zeggen.

Deze week was het op mijn werk echter niet heel veel anders. Daar werk ik, in verband met een grote aanbieding, samen met best wat oudere mannen. Hiervan gaf er e1 op een gegeven moment aan niet direct aan een overleg mee te kunnen doen, want hij “moest poepen!” Daarna kregen we discussie over de geschreven teksten: “er staan te weinig plaatjes in!” Toen voelde ik me al best thuis. Dergelijke discussies heb ik tenslotte ook met mijn kleuter. De klap op de vuurpijl kwam echter tijdens een 1-op-1 gesprek met een andere manager. Hij legde me wat uit, staande voor een whiteboard, en vond het blijkbaar nodig om zijn ‘zakie’ even recht te leggen. Dit lokte toch de opmerking uit: “Gelieve niet aan uw snikkel te zitten in het openbaar!” Gelukkig ken ik de man en weet ik dat hij dit niet bewust deed of het doel had mij te intimideren, maar ik moest toch ff op mijn achterhoofd krabbelen na deze week.

Zo zie je maar weer, mama, manager het maakt allemaal niet zoveel uit.. Je doet dezelfde dingen J!