Mama, maar dan zonder baby.

Ook al is jullie baby nu dood, toch zijn jullie voor altijd mama en papa...Woorden die door je hart gaan als een mes maar E., mijn 6-jarig metekindje, kan woorden vinden waar veel volwassenen geen idee hebben wat ze nu juist best tegen jou zeggen op zo’n moment.

WOOHOO! It's a boy!...

B. en ik, gingen na een relatie van 12 jaar bewust voor een kindje. Om eerlijk te zijn, het was erg snel ‘al prijs’ en ik was toch een beetje in shock toen ik een positieve zwangerschapstest in handen had. B., een geboren papa, was dolgelukkig vanaf het eerste moment!

Na 7 weken zwangerschap waren we door mijn job als kleuterleidster genoodzaakt om ons prille geluk wereldkundig te maken, wat ik erg moeilijk vond want ik was me erg bewust van de kansen op een miskraam.

Ook al had ik geen enkel kwaaltje, echt graag zwanger was ik niet. Maar waar ik me vooral druk om maakte was de veranderingen van mijn lichaam. Die buik, die borsten…

Hoe langer ik zwanger was, hoe meer ik begon te genieten. Zeker vanaf het moment dat ons zoontje flink begon te bewegen in mijn buik. ‘s Ochtends en ‘s avonds in bed waren gezinsmomentjes. Onze handen op mijn buik.

Elk bezoek aan de gynaecoloog ging hetzelfde, alles met mij ging goed en met onze baby nog beter! Ik moet eerlijk bekennen (ondanks mijn angstige natuur) dat ik ook erg gerust was. Ik bleef sporten, deed niet panisch over bepaald eten,...Op de 20 weken echo was onze vaste gynaecoloog op vakantie dus gingen we bij zijn collega. Alle organen werden gecontroleerd en onze zoon groeide goed!

Het laatste trimester werd ingezet en we gingen op ‘baby-moon’, ons laatste reisje met ons 2...

De hele vakantie zochten we naar leuke kinderwinkels en toffe spullen voor zijn kamer. B. werkte hard aan ons huis om alles klaar te maken en onze zolder stond ondertussen al ei-vol babyspullen! Geweldig vond ik het om er te gaan zitten en outfitjes samen te stellen met al die leuke kleertjes! Binnen drie maanden zouden we je eindelijk kunnen ontmoeten!

Maar dan...

Valt de hemel uit de lucht

De volgende afspraak bij de gynaecoloog. Ik ging er van uit dat het deze keer ook weer allemaal goed zou gaan. Helaas…hij kon een deel niet goed in beeld krijgen, zag het niet zo goed. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis in Antwerpen voor meer duidelijkheid.

Denkende dat onze beweeglijke zoon waarschijnlijk gewoon weer niet goed lag, reden we naar het ziekenhuis. In de wachtzaal zijn we er nog steeds van overtuigd dat de gynaecoloog de machine op mijn buik zal zetten en zal zeggen: alles in orde, alles gaat goed.

In de onderzoekskamer ging ik liggen en toen zakte de grond van onder onze voeten…

De gynaecoloog zei dat ons zoontje geen of weinig levenskansen heeft en dat we dus best de zwangerschap afbreken maar omwille van de lange zwangerschapsduur kan dat pas na een hele procedure. Hij neemt nog een vruchtwaterpunctie en eerlijk, wat er nu met mijn lichaam gebeurd kan me weinig schelen. Ik voel geen pijn omdat ik ook denk dat er geen pijn erger bestaat dan de psychische pijn die ik dan voel.

Verdwaasd, kapot. Alles wat ik kan denken is dat ik sterk moet zijn, dat we veilig thuis moeten geraken...dat ik ervoor moet zorgen dat B. dit aankan.

Instant komt ook het schuldgevoel. Heb ik iets gedaan? Waarom kan ik B. geen gezond kind geven?

De dag erna heb ik nog steeds geen idee wat er ons nu juist te wachten staat en het feit dat niemand daar duidelijk over kan zijn frustreert me enorm. We maken kennis met de prof. die het erfelijkheidsonderzoek zal leiden. Ons leven staat stil, ons leven is kapot.

Gelukkig komt onze huisarts wel even langs. Hij schrijft iets kalmerends voor om wat te kunnen rusten maar ik voel me schuldig als ik het neem. Het is hallucinant te weten dat we met lege handen naar huis zullen gaan maar ik je toch nog lustig voel bewegen in mijn buik…

Nu begint de rollercoaster. Om na te denken over je afscheid heb ik geen tijd. Ik ben te bang over wat mij/ons te wachten staat.

Lichamelijk ook. Ik heb veel moeite met mezelf. Heel mijn lichaam is zwanger en schreeuwt dat dit niet kan. Ik zal natuurlijk bevallen, een van mijn grootste angsten maar nu kan het me weinig deren. Mijn lichaam boeit me niet.

Vrijdag moesten we naar dokter L. om je hartje stil te leggen. Zo een zwaar en moeilijk moment. Ik kan niet kijken, niet denken, niet voelen want het doet allemaal te veel pijn.

Zondag terug om een weeënopwekker, nu moet ik nog bevallen. Verschrikkelijk dat dit kan gebeuren, dat ik dit moet meemaken...dat wij dit moeten meemaken. Jij was zo gewenst, wij waren zo klaar voor jou. Alles in mijn leven had eindelijk een balans en ik was gewoon volmaakt gelukkig.

De bevalling

Maandag 8u komen we binnen. Niet zoals alle andere gelukkige koppels, vol ongeduld om hun kind te ontmoeten maar verslagen, kapot, op van verdriet en stil. We geven ons vlindertje af en worden naar de arbeidskamer gebracht. Nummer 9… de aanblik van die kamer zal ik nooit vergeten, staat vast in mijn geheugen.

Ik krijg meteen een epidurale en dan begint het...wachten...maar op wat? Op het meest verschrikkelijke moment ooit. Het moment dat er een stuk van mezelf mee sterft.

Elke 3 uur krijg ik weeënopwekkers en tegen ‘s avonds vind mijn lichaam het genoeg geweest. Ik krijg koorts en ben er soms niet helemaal meer bij. En dan ben je daar. Stil. Op B.'s verjaardag 19/09/2017 om 6u45 in de ochtend. Hier geen feest of tranen van geluk.

Daar lig je dan. Zo klein maar verdorie zo perfect. Ik voel een nieuwe soort liefde in me naar boven komen. Zo sterk, zo onvoorwaardelijk. Jij bent perfect imperfect! Helaas, 24uur later sta ik thuis met lege handen, leeg hart en compleet gebroken.

Op je uitgerekende datum schrijf ik je een briefje... (23/12/2017)

Mijn lief klein ventje,

Vandaag is de dag dat je bij ons zou zijn...en ik heb het zo moeilijk. Moeilijk met de realiteit dat ik je nooit zal ruiken, kennen, knuffelen. Dat ik verder moet met de eeuwige onwetendheid van wie jij was geworden, wie jij had kunnen zijn. Moeilijk met een knagend en hardnekkig moedergevoel, instinct dat ik niet kan bevredigen. Elke dag, elk uur zonder jou, zonder kind, is er op dit moment een te veel.

Het leven voelt een beetje als iets dat ik moet ondergaan nu, echt leven is er niet bij. Niks voelt nog zoals vroeger, en dat maakt me soms boos. Waarom wij, die zo bewust voor jou gekozen hadden? Waarom wij, die van het leven niet meer verwachten dan een job om te kunnen leven en een lekker warm gezinnetje?

Het is allemaal zo moeilijk te aanvaarden...en toch moet ik, toch moet ik eeuwig leven met een zoon wiens geschaafde knie ik nooit zal verzorgen omdat hij gevallen is bij het skaten.

Elke avond voor ik ga slapen blaas ik je kaarsje uit en wens ik jou een goede nacht. Ik hoop dat je fier op me bent voor de stappen die ik elke dag opnieuw probeer te nemen. Heel stilletjes vraag ik je dan ook om ons snel een gezond broertje of zusje toe te sturen waar we zo hard naar verlangen. Niet om jou te vervangen, want dat kan nooit. Jij zal altijd ons eerste kindje blijven, onze eerste zoon die in onze dromen fier is op ons en heel hard straalt wanneer het in mijn hoofd even heel donker is.

instagram:@annelies_we