'Mama is even weg, jullie redden je wel hé?'

Wat zou het fijn zijn om eens te kunnen zeggen.. ‘Jullie redden je wel hè? Mama, gaat even er tussen uit.’

Het is me gelukt om aardappelen te schillen zonder dat ik onderbroken werd. En dat terwijl ze alle vier beneden waren. Inderdaad, dat is best een applausje waard. Dank u, dank u. Ik was ook best trots. Verbaasd vooral. (natuurlijk bereid ik het koken ook wel eens voor als de ene helft slaapt de andere helft van de kinderen op school is, maar dat komt nou eenmaal niet altijd uit.)

Het is tijd om te koken, ze spelen nog steeds. De jongste geef ik vast zijn eten (zodat ik straks ook warm eten heb.) hij zit in de wipper op het aanrecht. Al het eten staat op het vuur. Tot nu toe loopt alles zoals het zou moeten. Ik irriteer me mateloos aan de kat die langs mijn benen schurend om aandacht vraagt. Maar vooruit, als dat alles is! De jongste is een wat ongeduldige eter. Als ik het vlees omdraai gilt hij al om het volgende hapje. Er begint er één te zeuren om snoep? Koek? de tv? de ipad? drinken? Dat laatste mag. Dus ik pak snel even wat drinken. Als ik roep om tafel te dekken hoort niemand me maar ik als ik de koelkast open trek roept iedereen dat ze ook wel wat lusten. Ongeacht wat ik van plan was om uit de koelkast te pakken. Baby jammert om eten. Één heeft het woord “tv” gehoord en besluit er ook maar om te zeuren. Er wordt ineens geslagen, ‘MAM!...’ Voordat ik wat kan zeggen wordt er terug gemept. Er barst iemand in tranen uit en allebei beginnen ze zichzelf te verdedigen. Want geen van beide heeft iets gedaan natuurlijk. Ik laat het ze even zelf uitzoeken en draai snel nog even het vlees om. Zet de bekers drinken op tafel en dan snel de jongste weer een hapje ‘Mam! Ik versta mezelf niet eens zo hard als hij krijst..’ moppert iemand. ‘Mam, waar is mijn blauwe auto?’ Ik wijs afwezig richting de auto. Er wordt een speelgoed bak compleet op de kop gegooid. De auto is dus niet gevonden. ‘Hej! Dat is van mij! Blijf af! MAM!’ en.. nog iemand zet het op een krijsen. De jongste schrikt en huilt gezellig mee. ‘MAM! Hij maakt het kapot. Blijf af! Mahaam!’ Nog meer gegil. ‘Is het eten al klaar?’ Het hapje dat ik bij de jongste in zijn mond stop in de hoop dat hij stopt met huilen werkte niet geheel volgens plan en de spinazie vliegt in het rond. Het meeste komt op mij terecht. Geen complete ramp. Mijn shirt zit eind van de dag toch wel onder kwijl, koek, ranja en weet ik veel wat nog meer. Iemand spiekt even in de pan. ‘Ah, mam! Mag ik brood?’ Ik schud lachend mijn hoofd. ‘Auw! Mam!...’ waarschijnlijk wordt er weer iemand op zijn kop gemept met een stuk speelgoed.

Zo ken ik ze weer.. Het is tijd om in te grijpen! Één voor één los ik de “problemen” op. Met hier en daar een uitbarsting staat het eten weer op tafel. De kinderen zitten op hun plek. De jongste is tevreden vol. En nu de anderen wat eten binnen krijgen zijn ze al een stuk liever voor elkaar. Drie keer raden waarom koken een hobby is. ;)