Mama heeft borstkanker

12 maart 2019 staat in ons geheugen gegrift. Dit is namelijk de dag dat ik op 25 jarige leeftijd de diagnose borstkanker kreeg. Het kwam uit het niets, we hadden er geen aanleiding voor, het was gewoon ‘toeval’ en ‘pech’. 

Twee dagen eerder begon het: Ik was benauwd en ik vertrouwde het niet. We belden de huisartsenpost en konden via daar naar de eerste hulp. Ik kreeg allerlei onderzoeken en een CT scan om te kijken of ik geen longembolie of iets dergelijks had. De scan moest een aantal keer opnieuw en de gedachte dat er misschien wat ergs kon zijn spookte uiteraard door mijn hoofd. Na alle onderzoeken moesten we wachten op de arts. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ze kwam binnen en zei: alles ziet er goed uit en we denken dat er niks aan de hand is, maar we hebben wel een plekje in de rechterborst gezien. Waarschijnlijk is het gewoon een cyste of een ontsteking, want op jouw leeftijd zien we borstkanker of iets bijna nooit. Over twee dagen mag je voor aanvullend onderzoek komen  en krijg je gelijk de uitslag. Dit nieuws kwam wel even heftig binnen, maar de kans was klein dat het ernstig was toch?

Twee dagen later meldde ik me samen met mijn man op de afdeling Mammapoli. De borstkanker afdeling. Na een gesprek met de arts werden we doorgestuurd voor een mammografie en een echo. Misschien zouden ze een punctie en een biopt moeten nemen, maar ik hoefde me geen zorgen te maken...

Toen ik de mammografie had gehad mocht ik gaan liggen voor de echo. Ik zag het gezicht van de radiologe en had er een naar gevoel bij. Ze zei tegen me: we gaan even van een aantal plekken een biopt nemen en doen ook een punctie. Gewoon voor de zekerheid. Maar man man man wat deed dat zeer zeg. Ik werd verdoofd, maar de pijn was echt ondraaglijk. Ik weet zeker dat ze het in de wachtkamer konden horen. Met een blauwe borst en oksel liepen we weer naar de afdeling waar we de uitslag zouden krijgen van de arts. We werden echt snel naar binnen geroepen door een verpleegkundige. Na een tijdje kwam de arts binnen, ik kon de teleurstelling in zijn ogen zien. Dit was een mededeling die hij niet wilde doen. Ik moet helaas vertellen dat je borstkanker hebt zei hij.

Ik voelde de grond onder me wegzakken.. WAT zeg je?! Ik ben 25, heb geen klachten en ik heb borstkanker. Ik ga dood, hoe ga ik dit doen, ik wil niet dood, ik heb een zoontje van 2,5, dit kan niet! Zomaar een aantal zinnen die ik vast genoemd heb. Ik moet eerlijk zeggen dat een groot gedeelte van dit gesprek een beetje vervaagd is in mijn geheugen. Wat ik wel weet is dat ik emmers kon vullen met de tranen van mij en mijn man. De arts vertelde me dat hij het even bij ons liet bezinken en zo terug kwam met een verpleegkundige om het een en ander uit te leggen en de vervolgstappen te bespreken. 

Snel belde wij mijn schoonmoeder die echt heel snel naar ons toe kwam. Samen hebben we gehuild en het gesprek gevoerd met de arts en de verpleegkundige. Hoe lang heb ik nog? Is het nog te behandelen? Moet ik chemo? Hoe ga ik dit allemaal doen. 

De eerste stap was om te bepalen of de kanker zich had uitgezaaid in de rest van mijn lichaam. Hier kreeg ik een scan voor op de donderdag die er op volgde. De vrijdag erna kregen we gelijk de uitslag. Ik kan je vertellen, die twee dagen heb ik denk ik wel 100 keer mijn begrafenis in m’n hoofd voorbij zien komen. Ik had immers deze hele borstkanker ook niet gevoeld of gemerkt, dus het zal al wel overal zitten, dacht ik.

Gelukkig bleek het alleen in mijn rechterborst en in twee lymfeklieren te zitten. Vanwege mijn leeftijd werd ik wel doorverwezen naar het LUMC, daar was meer kennis voor patiënten met mijn leeftijd.

In m’n volgende blog vertel ik jullie over onze vruchtbaarheidsbehandelingen en hoe we deze situatie aan ons zoontje van 2,5 hebben uitgelegd. 

Liefs Mies