7 jaar geleden
Mama 2.0! De (ver)beter(d)e versie??
Mijn vraag van vandaag. Maakt Concerta mij nu een betere of een nog betere mama.
Hoe ik ontdekte dat ik een ADHD-mama ben!
Ik was een paar maanden zwanger en in het ziekenhuis werd er goed voor mij en het minimensje in mijn buik gezorgd. Zowel lichamelijk als geestelijk kon ik daar met alles terecht. Of het nou de hormonen waren of niet maar ik ervoer ineens paniekaanvallen omdat ik zo bang was dat mijn chaotische ikje niet zo goed voor ons kleine mensje zou kunnen zorgen als dat zou moeten. Dat ik alles vergat toen er nog geen minimensje was, daar had ik mee leren leven. Maar dit wilde ik mijn kindje niet aandoen.
Het grootste deel van mijn volwassen leven ben ik jaloers geweest op vriendinnen die hun huis altijd spik en span hadden. Ik wilde dat ook. Bedacht er vanalles voor. Roosters, beloningen, agenda's en afspraken... zoveel verschillende dingen geprobeerd. Ik kreeg het nooit onder de knie en dat maakte me vaak zo verdrietig en machteloos.
Ik heb ook hele gesprekken met de expert op gebied van mij gevoerd. Namelijk mezelf... De vraag die ik mezelf het vaakst stelde was WAAROM KAN IK DIE RUST EN ORDE WAAR IK ZO NAAR VERLANG NIET CREEEREN. Na verloop van tijd heb ik het maar opgegeven want ik was gewoon niet gediciplineerd genoeg.
In het ziekenhuis kon ik supersnel bij de POP-Polie terecht. Ik trof het met mijn behandelaar. Een warme lieve vrouw die niet net deed alsof ze me begreep maar die gewoon luisterde naar wat er in mij omging. Ze stelde eens voor een test voor ADHD enzo te doen. En zo is het allemaal begonnen zo'n kleine anderhalf jaar terug. Omdat ik zwanger was en daarna nog ruim een jaar borstvoeding heb gegeven kon ik natuurlijk niet met medicatie beginnen en dat was toen voor mij ook nog niet HET ANTWOORD op mijn problemen. Wel stond ik er voor open. Ik had al zoveel geprobeerd.
Ik noemde mezelf in het verleden wel een 'loedermoeder' want als het niet aan me vast zat dan vergat ik het gewoon. Er miste altijd wel iets in de tas van SillieBillie. Ik kon er meestal ook wel om lachen. De ene keer vergat ik schone rompertjes en de keer erna dacht ik heel erg goed aan de rompertjes en dan vergat ik rustig billendoekjes. Wanneer ik wegging controleerde ik de tas ook nog dubbel hè maar ook dat mocht meestal niet baten..... ach nou ja als ik het echt nodig had dan kocht ik wel nieuwe! Het was een manier om om te gaan met mijn hoofd die af en toe overstroomde en waar dan geen plaats was voor bepaalde dingen.
Zolang als ons dametje nog borstvoeding wilde was medicatie geen optie. Ik wilde haar niet blootstellen aan welke medicatie dan ook als ik het kon voorkomen. Twee weken na haar eerste verjaardag had mevrouw de tiet wel bekeken. Ze wilde gewoon liever broodjes en hapjes en toetjes en koekjes.... net als papa en mama. Kleine lekkerbek.
De paniekaanvallen staken nog steeds van tijd tot tijd de kop op en nadat ik een hele belangrijke afspraak vergeten was waardoor ik hem compleet flipte besloot ik mijn behandelaar te benaderen om aan te geven dat ik klaar was voor de medicatie. MET SPOED!!
Ik hoorde wat de assistente zei in een soort van slowmotion.... er is pas met een week of drie plaats voor een intake.
WAAAAAATTTT?????? nog zo lang wachten??
Dan eerst maar een spoeduitje inplannen... een week op de camping!!! Het was heerlijk.
Vlak daarna kon ik terecht bij de psycholoog en kon ik binnen twee dagen beginnen met Concerta!
Gelukkig!! Ik haalde vrijdag de medicatie op, zaterdag vierde ik mijn 38ste verjaardag en zondag ervoer ik voor het eerst stilte in mijn bolletje. Ik was euforisch en ben dat eigenlijk nog steeds.
anoniem2017
Ik begrijp het wel hoor ;) alleen de meeste hebben bij het woord adhd zoeiets van , druk, chaotich, aanwezig. Laatst vertelde ik tegen iemand dat ik 2 kinderen met adhd heb en die zei, " ow wat erg" nou nee hoor is helemaal niet erg. Alleen wel fijn dat ik het al gewoon weet en ze kan helpen. Maar de meeste zien vaak niet de mooie kanten. Creatief, hebben snel een oplossing, kunnen heel goed multitasken, want ze doen veel dingen tegelijkertijd. Zijn zorgzaam en heel erg gevoelig. ( dat alles wat ik zeg 4 x herhaald moet worden voor het aankomt is dan een ander dingetje en ook ik ben wel eens blij als ze uiteindelijk op bed liggen en gaan slapen) maar als ze hier niet luisteren, een mega grote mond hebben en eigenlijk gewoon negeren wat ze donders goed weten wat moet, dan zit er iets dwars en dan helpt het wel eens om na een mopperdag gewoon eens op bed te gaan zitten en even echt praten en echt luisteren naar wat er is. Ik ben niet perfect, ik doe ook maar wat, netals alle andere moeders. En ook hier is het in mijn ogen altijd rommelig hoor ;)
EindelijkLinda
Dank je wel voor je reactie. Leuk om te lezen dat je meeleest. Wellicht is deze blog op verschillende manieren te interpreteren hoor want het is absoluut niet mijn bedoeling geweest om mezelf voor de medicatie zo negatief neer te zetten want zo voel ik dat zelf ook absoluut niet. De vrouw van voor de medicatie (en wanneer deze is uitgewerkt) is ook leuk hoor, alleen wat chaotischer wat wel vaak voor hilarische situaties zorgde haha. De term ' loedermoeder' is voor mij altijd een gekscherend koosnaampje geweest voor mezelf want materialistische zaken kun je vervangen maar liefde is niet te koop en daar krijgt ons meisje meer van genoeg van. Wij merken hier ook wel wanneer de medicatie uit begint te werken hoor. Ineens slingert er dan weer van alles door het huis en dan vraagt mijn man ook of het alweer zo laat is! De bijwerkingen zijn inderdaad vervelend ja. Ik krijg ook zoveel verschillende situaties te horen. Soms werkt het minder of niet voor iemand. Ik vind het super dat je je kleine man de keuze geeft om ze wel of niet te nemen op vrije dagen. Lastig hoor zo'n keuze voor je kind te maken maar ik lees alleen maar dat jij een liefdevolle mama en partner bent die zich staande weet te houden in deze samenleving waarin iedereen maar in een bepaald hokje moet passen en dat jij je eigen koers vaart omdat dat de beste koers is voor jou en je gezin. Ik houd ervan. En verder hoop ik dat je begrijpt wat ik probeer te verwoorden. hihi.
anoniem2017
Ik lees je verhalen mee, maar reageer niet altijd. Ik ben echt blij voor je dat je de rust in je hoofd hebt, maar stempel je eigen voor de medicatie toch niet zo negatief af. Ook zonder medicatie heb je goede eigenschappen ( en medicatie raakt ook uitgewerkt) na die tijd ben je ook gewoon goed hoe je bent. Mijn vriend en zoon hebben mentalfynidaat de ritalin vorm. Zoontje alleen op schooldagen. Ik vind dat mijn vriend juist minder van de kinderen kan hebben met medicatie dan zonder. Mijn zoontje heeft de medicatie liever niet dan wel. Op vrije dagen ligt de keuze bij hem. Mijn zoontje heeft eerst medicinet gehad, maar daar werd hij zo anders van. Nog net geen zombie, dat was ook niks.