Lylou; mijn tweede kind, mijn derde zwangerschap

Op 14 november 2018 is Lylou Alida Wouthera Majoie (vernoemd naar mijn moeder en schoonmoeder) geboren na 40.4 weken zwangerschap. De zwangerschap verliep in eerste instantie hetzelfde als bij Giulian. Amper klachten en ik voelde me goed. In mijn hoofd voelde het wel heel anders. Tussen Giulian en Lylou heb ik een miskraam gehad. Na 9 weken bleek dat het hartje niet meer klopte. We hadden onze eerste afspraak bij de verloskundige, ik had er zo’n zin in! Dat we dit nieuws te horen zouden krijgen had ik even niet bij stil gestaan. Het was een schok en even hoopte ik dat ze het niet goed gezien had. Ik hield mij sterk, dit is de natuur en het kan gebeuren.

We woonden tijdelijk bij mijn ouders omdat ons nieuwe huis nog niet klaar was. Toen ik thuis kwam en het mijn moeder vertelde barste ik in tranen uit. Wat een raar iets eigenlijk. Waarschijnlijk was het vruchtje al gestopt met groeien bij 6 weken. Dus de laatste drie weken dacht ik dat ik gewoon zwanger was maar eigenlijk groeide er al niets meer. Ik werd doorverwezen naar een gynaecoloog, daar werd nogmaals gekeken. Het was echt zo, geen hartslag. Ik kreeg drie opties waar ik uit kon kiezen; afwachten tot de miskraam uit zichzelf op gang kwam, een miskraam opwekken met medicatie of curettage. Het laatste was voor mij sowieso geen optie, het had lichamelijk eigenlijk meer nadelen dan voordelen maar met name psychisch vond ik het een naar idee dat het zo weggehaald werd. De eerste optie zag ik ook niet zitten, hoe lang kon dat nog gaan duren? Al die tijd zit je in onzekerheid, stel dat je net op je werk zit? Ik heb gekozen voor medicatie. Ik kreeg pillen die ik vaginaal in moest brengen. Dit heb ik gedaan en toen was het afwachten. Op werk heb ik het nieuws verteld en gezegd dat ik dus even niet naar werk kon komen.

Toen de kramp begon gaf mijn moeder een warme kruik voor op mijn buik. Eigenlijk fijn dat ik weer even thuis woonde en dat mijn moeder voor mij zorgde. Uiteindelijk leek het alsof ik gewoon ongesteld was. Dit vond ik eigenlijk wel fijn, voor de verwerking maar ook voor mijn lichaam.

Etienne en ik konden het een plekje geven, natuurlijk heb ik er verdriet van gehad en zal ik ook dit kindje (hoe klein ook) nooit vergeten. Het is niet niks zo’n verlies, maar we hadden beide ook iets van… blijkbaar was er iets mis waardoor het dus gestopt is met groeien.

Na de miskraam heb ik mijn lichaam wat rust gegeven, dit was niet altijd makkelijk want ik wilde het zo graag. Na een paar maanden was ik opnieuw zwanger, dit ging vrij snel. De eerste weken waren heel spannend, net als de eerste afspraak bij de verloskundige. Deze keer was er wel een kloppend hartje, wat een opluchting. Op de terugweg naar huis (we hadden ondertussen de sleutel van ons huis dus druk aan het klussen) werd ik heel verdrietig ondanks dat ik net goed nieuws had gekregen.

Een paar dagen daarvoor kregen we te horen dat mijn zusje net was bevallen van haar zoontje…ze was pas 29 weken zwanger en nog even op vakantie met haar vriend naar Tenerife. Wat een schok, verdriet en angst !! Zij zaten daar en wij konden niks doen. De ochtend dat ik mijn eerste echo had was haar kleine mannetje net in de operatiekamer om al zijn eerste operatie te ondergaan. Ik vond het zo spannend en kon alleen maar daar aan denken, dat kleine mini frummeltje. Maar wat ben ik trots op dat sterke kereltje die ondertussen alweer bijna 3 wordt en op mijn zus en haar vriend! Zij heeft haar hele verhaal heel mooi op kunnen schrijven in een blog wat hier te lezen is: https://www.mamaplaats.nl/blog/bevallingsverhalen/ons-nieuwsgierige-mannetje-mats-1

We hebben gewacht met het nieuws vertellen tot een week of 15. Ik vond het spannend omdat we natuurlijk met ons hoofd bij mijn zusje zaten en omdat ik gewoon bang was dat het alsnog mis zou gaan. Maar mijn buik was al aan het groeien dus veel langer wachten kon ook niet.

De zwangerschap bleef spannend tot ik de 30 weken gehaald had, toen kon ik het echt loslaten en gaan genieten want ook al zou ze eerder komen, ik had er vertrouwen in dat het goed zou komen.

En wat denk je…blijft ze gewoon zitten tot na de 40 weken. We noemde haar toen al een kleine diva. De verloskundige had al gezegd dat ze mij niet zouden laten lopen tot 41 weken omdat het mijn tweede kindje was. Met 40.3 weken ben ik daarom gestript, het was ochtend. Zooo dat was niet heel fijn die vingers zo diep naar binnen maar het was ook weer zo gebeurd. Toen was het afwachten…het kon zomaar een paar dagen duren en als er dan niks gebeurde probeerde ze het nog een keer.

Overdag merkte ik niks, ik dacht dat er niks meer ging gebeuren totdat ik die avond even ik bad ging. Ik kon er bijna niet meer uit, ineens was het daar, kramp !! Ik ging op bed liggen met de timer erbij en ja… het was zover. Giulian lag gelukkig al even te slapen. Ik vroeg Etienne om de verloskundige te bellen, rond 22 uur was ze er. Ik lag ondertussen het matras fijn te knijpen en te puffen als een malle. Ik zou eigenlijk naar het ziekenhuis gaan maar besloot ter plekke om thuis te gaan bevallen. Ik wilde nu echt die auto niet meer in zeg. Ik heb meer dan een uur onder de douche gezeten, ik wilde er niet uit want dan moest ik afdrogen en weer naar bed lopen. Het hele huis was begeven van damp en zeiknat dus ik moest wel, kom op je kan het !! Dat kind moest er toch uit. Eenmaal op bed mocht ik beginnen met persen, persweeën had ik niet. Ik heb verschillende standjes geprobeerd maar het wilde niet echt lukken, ze bleef gewoon zitten. Ik was al kapot en er was nog niets gebeurd, zo hoe lang gaat dit duren. Ik voelde dat ze nog net zo hoog lag als voordat de weeën begonnen.

Mijn vruchtwater werd gebroken, dat was vloedgolf 1. Toen ook nog mijn blaas geleegd, dat was vloedgolf 2. Ik kon de laatste weken al moeilijker plassen dus niet gek dat die blaas nog zo vol zat. Het hielp allemaal niet…de verloskundige ging even voelen hoe of wat. Lylou bleek met haar schouderblad vast te zitten achter mijn schaambeen. Omdat het risico te groot was op nabloedingen moest ik alsnog naar het ziekenhuis. Het koste wat moeite maar ik zat in de auto. Toen ontdekte ik wat persweeën waren…oh mijn god ! Als een verkrampte plank zat/lag ik in de auto. Ogen dicht en puffen maar. Het ziekenhuis (RDGG in Delft) was verlaten, het was inmiddels nacht. Via de spoedingang met een rolstoel naar binnen en door naar de verloskamer. Daar stond alles al voor me klaar. Ik ging liggen en weg waren de persweeën. Dan maar op eigen kracht!

Om even over half 2 was ze daar, het was gelukt, ik was moe maar dankbaar. Ze werd bij me gelegd en Etienne mocht de navelstreng doorknippen. Het eerste wat ik zei tegen Etienne is dat het niet de knapste baby was, tja welke baby ziet er wel mooi uit als het net door die donkere tunnel naar buiten gekomen is. Ik werd wat gehecht en Lylou werd (nadat ze gecheckt en gewogen was etc) weer bij me gelegd, aan de borst. Dit was echt zo’n mooi moment, dat kon bij Giulian toen niet. En het werkte ook gewoon, hoe bijzonder dat ze meteen weet waar ze wezen moet en die reflexen heeft.

Even later mocht ik in de douche en met zijn drieën gingen we naar huis. Achteraf gezien is de bevalling dus vrij vlot gegaan. De buurvrouw die net uit haar avonddienst kwam was bij Giulian gebleven, wat fijn zo’n lieve buurvrouw!!

Giulian werd snel wakker toen we thuis waren en Lylou huilde, dat was een vreemd geluid. We hebben hem uit bed gehaald zodat hij meteen kennis kon maken met zijn kleine zusje. Het is een echte trotste (in het begin soms ook wel wat jaloers) grote broer. Nog steeds kunnen ze het goed vinden met elkaar en Giulian knuffelt graag met haar. Lylou was bij de geboorte al een pittige dame en dat is ze nog steeds. Ze weet wat ze wilt en doet ook wat ze wilt maar wat is het een leukerd !