Luiers te weinig. (Ongewenst urineverlies.)

Hechtingen, kraamverband, rectale tempraturingen, noem maar op, ik heb ze uitgebreid besproken bij mijn bevalling blog.

desniettemin dwaal ik af. Waar ik het vandaag echt over wil hebben is urine verlies. En dan heb ik het niet over de urine die je kind doorlekt. Nee, moeke. Jij lekt!

De eerste keer dat ik er mee in aanraking kwam, was in mijn Kraamweek. Ik nieste en voelde een ietsje pietsje beetje plas lopen. Verder heb ik er niet veel last van te hebben, dacht ik. En schaarde het pontificaal onder het kopje 'Dat gebeurd mij niet en heb ik geen last van.'

Lachen, niezen, springen, you name it.

Ik was zo'n eigenwijs wicht die amper 5 weken na mijn bevalling, na hevige bekken instabiliteit door een oude breuk in mijn stuit, amper gesport weer verder kon bij de handbal en kon oppakken waar ik was gestopt. Yep. Zat ik even fout. Noem het naïef, of overwegend optimistisch, maar gut. Ik zat. Echt. Heel. Fout. En onverstandig. Dat ook, maar eigenwijs als ik ben durf ik dat nu pas toe te geven.

Handballen doe ik sinds mijn dertiende. En ben nooit meer gestopt.

Als kleine keepster is/was sprongkracht altijd een van mijn specialiteiten en iets wat ik hard nodig had. Werd ik even van mijn roze wolk afgedonderd. Die been spieren? Ja, niet dus hè. Ik stond al te puffen en te steunen bij twee maal heen en weer rennen, leek een neergeschoten hert bij een sprong en was een blaffende zeehond bij het warmschieten.

En dan heb ik nog niet eens vermeld, dat ik al twee keer was wezen plassen. Hoewel ik mezelf de eerste keer voorhield dat het echt wel meeviel en dat ik gewoon 'een beetje' lekte. Voelde dat natuurlijk enorm gênant. Sta je daar tussen allemaal fitte meiden, waarvan je vermoed dat ze in vergelijking tot jou een halve marathon kunnen rennen en jij hebt het gevoel alsof je opnieuw zindelijk moet worden, omdat je wat druppels verliest. De eerste paar keer heb ik dan ook niets gezegd en schaamde ik me dood.

Bekken oefeningen, rustig opbouwen. Ik verloor echt niet zo veel. En deed alsof er niets aan de hand was.

Gaande weg realiseerde ik me, door oma Google, te raadplegen. Dat ik het inderdaad in een lichte mate heb. En dat het redelijk te voorkomen is.

Maar ik schaamde me nogsteeds. Dat ongemakkelijke gevoel ging niet weg als het gebeurde. Bij de training als ik een sprong maakte verkrampte ik al bij de angst dat ik spontaan de inhoud van mijn blaas verliezen zou. Terwijl dat niet eens ooit gebeurd is.

Door andere klachten liet ik het handbal een tijdje op een lager pitje. En gunde mezelf de kans om te herstellen. Het is achteraf ook niet zo raar dat ik mezelf bekent een baarmoeder verzakking aandeed. Door verwachtingen die IKZELF had. Niet eens anderen, maar ik zelf.

Tegenwoordig ben ik dan ook een stuk liever voor mezelf. Voel ik me ongemakkelijk? Maak ik een grapje. En ik ga gewoon meteen plassen als ik moet en standaard voor een wedstrijd of een training. Het is geen dagelijks gesprek onderwerp, maar ik steek het zeker niet onder stoelen en banken. Het is gewoon een mogelijkheid na het krijgen van een kind.

Gelukkig heb ik er inmiddels vrijwel geen last meer van, maar dat heeft zeker 8 maanden geduurd. En ga ik voor de zekerheid voor inspanningen even naar het toilet, maar het zo maar anders kunnen zijn.

19% van de vrouwen die korter dan een jaar geleden bevallen zijn hebben er last van. En als je een totaalruptuur had liggen de cijfers hoger.

Wees niet zo'n eigenwijze muts als ik. Als je er last van houdt praat erover en als je er zorgen over hebt ga naar de bekkenfysio. Het is niet gênant, je hoeft je niet te schamen. Jij was een huisje, de basis van je kind. Mag jij ook even de tijd hebben om weer jezelf te worden?