Losweken of uitvliegen?

Toen mijn ouders vroegen wat ik als cadeau wilde hebben voor mijn 40ste verjaardag vroeg ik in eerste instantie een keukenmachine. Dat viel bij de gevers echter niet in de smaak! Een andere wens moest het worden en ik had er op dat moment maar 1: een paar dagen zorgeloos op reis kunnen, alleen! Nou ja alleen, even zonder gezin, Even een paar dagen alleen voor mezelf zorgen, niet wassen, koken, strijken, werken, troosten, sussen, entertainen, spelen en opruimen.

Omdat mijn vriend niet dolenthousiast wordt van een stedentrip maar ik dat graag wilde gaat mijn moeder mee. Lekker 3 dagen door een stad struinen en dus werd het Lissabon.

Inmiddels zijn we een half jaar verder, want we wilden graag wachten op iets beter weer en een fijner jaargetijde dus gaan we a.s. vrijdag. Ik kijk er ontzettend naar uit, maar hoe dichter de dag nadert maakt het me ook een beetje verdrietig. Mijn kleine meisje is ruim 2,5 jaar, weet héél goed hoe de wereld in elkaar zit, begrijpt heel veel en snapt dus ook heel goed dat ik er een paar dagen niet ben. Haar reactie op mijn voorbereiding is dan ook: "als mama weggaat, Iris allemaal traantjes, ik jou heel erg missen". Nou, probeer dan nog maar eens zorgeloos te vertrekken.

Ik zweef dus tussen "kan ik me losweken" of "voelt het als uitvliegen" om een paar dagen weg te gaan. Ik ga het ervaren, maar heb er nog een klein beetje buikpijn van. Ik ga haar zeker flink missen, haar grappige opmerkingen en haar lieve lach, de knuffeltjes voor het slapen gaan, maar hoop dat ik ook even een paar dagen kan gaan genieten. Nog maar even niet te veel over nadenken..........