Loslaten is moeilijk

Voor mij is loslaten echt een ding. Fysiek en mentaal klamp ik me helemaal vast aan mijn dochter. 

Ik ben soms bang dat ik haar tegenhoud, dat ik haar in de weg sta maar ik weet niet hoe ik die stap opzij moet zetten. 

De laatste 2,5 jaar heb ik haar hand vastgehouden bij alles, ik was er bij elke symbolische en fysieke stap. Voor Charlie kwam niets vanzelfsprekend, alles wat ze kan en doet hebben wij haar -met medische hulp- aangeleerd. Rollen, zitten, kruipen, staan, stappen,...het heeft ons maanden aan intensieve training gekost waarbij ik haar met veel liefde heb vastgehouden en ondersteund. 

Nu rent ze. Trekt ze zich weg van mij. En ik sta een beetje te staren, ik weet niet wat ik moet doen met mijn lege handen. 

Na enkele sessies logopedie wordt ze ook mondiger. Fantastisch om haar te zien openbloeien, ik merk zichtbaar dat er 20 kilo frustratie van haar schouders valt en hoe ze haar plaatsje in de wereld inneemt. Haar wereld wordt groter, en die van mij leger. 

2 en half jaar heeft elke beweging die ik maakte in het teken gestaan van haar, ik heb haar gedragen en gegeven wat ze wou. Dat het mij soms teveel werd is geen geheim. Maar nu. Haar helpen werd een stuk van mijn identiteit. 

Ik wil nog steeds alles babyproof houden, wanneer ze zelf spontaan ergens op klimt spring ik recht om haar tegen te houden voor het geval dat...maar steeds minder valt ze. Steeds meer leert ze dingen zelf. En dat is positief. Dat besef ik. 

Ik weet dat zij mij nodig heeft, maar ik denk dat ik haar op dit moment veel meer nodig heb. 

Met vallen en opstaan, vooral ik dan.