Loslaten, de grote kunst van het moederschap.

Tijdens mijn zwangerschap kon ik 1001 dingen verzinnen wat ik moeilijk zou kunnen vinden aan het moederschap. Maar loslaten, geen moment aan gedacht. En juist dat is wat ik het aller moeilijkste vindt. Ik ben vrij los in van allerlei dingen wat betreft de opvoeding. Maar het loslaten. Verschrikkelijk.

Zit het in de aard van het beestje? Voor een deel wel. Want ik heb graag de controle. Ik kan de controle moeilijk loslaten. Ik denk dat het ook voor een deel ligt aan de C-CAM van June. Ze is en blijft toch mijn kleine zorgenkindje. Maar goed, met die (over) bezorgdheid is niemand mee gebaad. Vooral June niet.

Dus moet ik leren loslaten. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan. En dat loslaten zit juist in de kleine dingen. De alledaagse dingen. Dus die kom je vaker tegen dan je zou willen.

En ik denk het ook ouders eigen is dat je je kind wilt behoeden voor van alles en nog wat.

Ik bedoel, wij willen allemaal niet dat ons kind gepest gaat worden. Dat onze kindjes geen pijn hebben en dat het allemaal voor de wind gaat. Alleen hebben wij als ouders dit niet in hand. Want het loopt zoals het loopt.

Ik zou bijvoorbeeld ook geen oppas bij June neer kunnen zetten die ik niet ken en middels een oproepje heb gevonden. Ik vind dit gewoon geen fijn idee. Ik kan haar heel goed bij oma en opa neerzetten voor een middagje oppassen, of bij haar ooms of tantes. En dan nog, maar dat is denk ik moeder eigen, wil je het liefst om de 10 min een berichtje sturen hoe het gaat. Niet dat je het niet vertrouwd, maar je wilt gewoon weten hoe het gaat. Maar aan de andere kant kan ik ook heel goed genieten van het moment dat ze er even niet is. Mijn moeder liet mij wel echt los, en ik heb dit als een fijn ervaren. Dat je het vertrouwen krijgt dat je bepaalde dingen alleen kunt doen. En dat zou ik straks wanneer June ouder is ook mee willen geven.

Want dat is ook belangrijk. Dat je even op adem kan komen. Want uiteindelijk word je daar wel een betere moeder van. Tenminste ik.

Ik ben mij ervan bewust dat loslaten mijn valkuil is in het moederschap. Want het hoort erbij. Goed voor moeder, goed voor het kind. Ik ben daar ook bewust mee bezig. Want uiteindelijk draait het er om wat je er mee doet. Want ik merk ook, dat als je bepaalde zaken niet goed los kunt laten, je ook niet goed tot rust kan komen. Niet even kan opladen. En mijn nieuwe mantra is echt; ‘het loopt zoals het loopt.’

Hoe zijn jullie in loslaten in de opvoeding?

Bedankt voor het lezen,

Liefs,

Jamielee.