Los gelaten worden

Na het oefenen met de sondes, en alles geregeld te hebben met de kinderthuiszorg stonden wij er alleen voor...  Niks is spannender dan eindelijk met zijn viertjes te zijn en alle zorg zonder toezicht uit te voeren. 

De eerste avond konden we de thuiszorg laten komen,  een van de dames had haar sonde uit getrokken. Enorme stress, want Hummeltje dronk haar fles nog steeds niet goed leeg. Goeie service want met 15 min was er al iemand die hem geplaatst had.  Die zelfde ochtend was er een kennismaking, hoezo goed uit gerekend.  Met gerust hart konden we de nacht in. 

Tijd voor de ochtend fles, wat nee...  De andere dame had haar sonde er uit, wij weer bellen maar dit keer duurde het even.  In tusse fles gedaan, want ja de honger he.  En verhipt die ging leeg.. Wel terug laten plaatsen.  En flesjes bleven leeg gaan.  Die nacht (serieus)  was de andere dame weer aan de beurt, mijn vriend vond te laat en wilde mij niet wakker maken dus geprobeerd. Thank god ging goed. Zelf alleen in de ochtend hart verzakking. De middag vond onze sondeloze dame het onnodig dat zus er nog een had, dus die trok ze er vakkundig uit.. Zit je dan! Maar sinds dat moment alle flessen normaal leeg!  Yeeey...  Samen besloten wij om te kijken hoe het zou lopen, mocht niet gaan konden we altijd bellen..  En het bleef goed gaan.. No more sonde, hele plank vol met spuitjes, slangetjes etc voor niks..  Maar hey ze konden het zelf. 

Toen we in die periode voor eerst naar buiten gingen, waren we een attractie.  Allemaal mensen die opmerkingen hadden (oow je zal wel druk zijn, wat hebben ze daar wijzend naar de sondes) mensen die je aanstaarde, zelfs mensen die ongevraagd aan de wagen of kindjes zaten.  Als ik er wat van zei (wilt u dat niet doen alstublieft) kreeg ik een k opmerking.  Whata f!  Mensen die spontaan konden tellen (oow twee!?  Ja het zijn er twee).  Dit is tot op de dag van vandaag nog steeds zo...  Ik word er niet goed van (sorry) dierentuin zijn wij leuker om te bekijken dab dieren. Laatste keer was ik het zo zat toen een blije prei als malle stond van oooow een tweeling!!!!  Dat ik spontaan zei, nee zijn er drie.  De dame begon hele wagen na te kijken maar zag geen derde.  Droog zei ik, die is thuis..  Heb alleen de knapste mee genomen.  Ik heb inwendig zo dubbel gelegen om de onnozele blik en na half uur (ik lieg niet)  viel het kwartje. Boos liep ze weg.  Maar ik kon niet meer, ik kan het niet meer opbrengen om met gefosserde smile te staan. Nu loop ik gebogen hoofd door, gewoon door. 

De weken die volgde waren voor ons zelf ook pittig, barstende ruzies om een kopje of een slingerende sok.  Ik was kapot, mijn vriend werkte weer maar kwam al snel overspannen thuis te zitten. Dat nekte mij, ik vond mijn draai maar liep op eieren.  Elk ding kon ruzie veroorzaken.

De ellende van de krampjes, sprongetjes noem maar op, het brak me. Tot punt dat ik van cb naar huisarts moest.  Ik stond op randje van een postnatale depressie.  

Na 4 gesprekken met de arts, ging het goed. De communicatie thuis kwam op gang.  Ik ontspande meer en alles werd leuker. Behalve dan al die mensen met opmerkingen?