Loedermoeders

We kennen ze allemaal wel denk ik; de loedermoedermafia 👸👸👸

De moeders die ááálles beter weten, waar nooit iets fout gaat, perfecte kinderen opvoeden en nóg perfectere broodtrommels met in tinkerbell gesneden komkommers meegeven naar school en dan het liefst met een gevulde thermoskan alibabba zenthee en een pak suikervrije roze koeken.

Deze "schatjes" staan elke dag een half uur voor einde schooltijd de ontaarde moeders te bekletsen op het schoolplein; de loedermoedervergadering 🙄.

Het zijn de luizenmoeders van TV in "real life” zeg maar 😂

Nou… ik ben het tegenovergestelde!

Mijn gezinsleven is een choas, mijn oudste puber deed zowat alles wat onze lieve heer verboden heeft (terwijl ik hèèèèl hard riep dat mij dat nooit zou gebeuren 🙈), ik parkeer het kroost graag even voor de TV om zelf een moment rust te hebben, ik geef voorverpakte koekjes mee naar school (ja ‘t is echt waar 🤭) en ik loop bewust pas één minuut NA de bel het schoolplein op, pluk mijn kind van het schoolplein en zoef er als een haas vandoor… that’s me 🤓

Ik maak gerust af en toe een praatje maar voor dat “geklit” vóór de school… mij niet bellen 😜

Maar los hiervan wil ik een verhaal vertellen van iets wat mij onlangs overkwam met een andere moeder... geen loedermoeder want ik ken haar verder niet maar wel een akkefietje waar ik flink verdrietig over ben geweest.

Een paar weken geleden schreef ik al kort in een instapost over de gebeurtenis tijdens een speelafspraakje bij mij thuis; ik was de kids een soort van kwijt… niet echt kwijt maar een soort van hè 🥴

We wonen in een heel kindvriendelijke wijk met kleine eenrichtingsstraatjes, overal speeltuintjes en veel kinderen.

Lise kent hier goed de weg en mag sinds de zomervakantie de straat uit.

Ze neemt de fiets en gaat naar haar vriendinnetjes en klasgenootjes of treft ze in de speeltuintjes hier in het buurtje.

Er kwam een vriendinnetje spelen die ik nog niet kende en haar ouders ook niet. Ik appte vooraf nog met de moeder en vroeg of er bijzonderheden waren waar ik op moest letten… die waren er niet.

Toen de meisjes vroegen of ze een rondje met ons hondje mochten lopen zag ik daar dan ook oprecht het kwaad niet van in; dagelijkse kost voor Lise (bijna 8 jaar overigens).

Ik zei dat ze wel gauw terug moesten komen want over 20 minuutjes zou de moeder het meisje komen ophalen.

Je raad het al… die twee waren foetsie 😳

Op de een of andere manier kreeg ik het Spaans benauwd 😕

Niet omdat ik bang was dat er iets aan de hand was want de meiden waren net 15 minuutjes weg en ik had het vermoeden dat ze in het speeltuintje waren gestrand; die kiddies hebben geen besef van tijd.

Ik ben niet zo’n paniekerend “geval” maar toch voelde ik enorme paniek en schoot compleet in de rode vlekken omdat ik deze moeder niet kende verder.

Ze kwam binnen en ik stond met tranen te vertellen dat de meiden er nog niet waren.

Ik wilde zeggen; kom ga even zitten… ze zullen ze wel komen maar daar kreeg ik de kans niet voor want ze draaide ze zich meteen om en rende de deur uit.

Ik bleef totaal verbouwereerd achter 😲

Ondertussen appte ik een andere moeder uit de buurt of ze Lise gezien had en die wist te melden dat de dames in de friture gesignaleerd waren… uuuhhmmm say what 😬?!

De friture ligt hier letterlijk om de hoek en de twee girlies waren met hond en al de friture ingedoken en hadden gevraagd “heeft u misschien iets kleins gratis want we hebben honger” 😂😂😂

Toen ik dat hoorde moest ik zo lachen om hun inventiviteit en vond het een prachtig verhaal en hoopte dat we hier samen om konden lachen 🤪

Alles bij elkaar waren ze dus maar 20 minuutjes weg van 16.10 tot 16.30 in zomertijd dus was niet donker of zoiets.

Het lachen verging me echter snel!

Moeder had dochter in haar auto geladen en mijn kind bij die andere mama achter gelaten omdat Lise zo was geschrokken van haar reactie dat ze niet durfde in te stappen 😞

Die andere moeder bracht Lise dus thuis.

Ik heb ala minute een appje gestuurd met mijn excuses en dat ik hoopte dat het niet negatief zou uitpakken op de vriendschap van de meisjes.

Als antwoord kreeg ik dat ze het onverantwoord van mij vond om haar kind in een voor haar onbekende buurt te laten buiten spelen.

Dat ze niet kon begrijpen dat ik haar kind was kwijt geraakt terwijl ze haar aan mij had toevertrouwd en dat ze zich nog netjes uitdrukte… PUNT

BAM; het voelde als een klap in mijn gezicht 😣

Ik was totaal lam geslagen!! Ik ben al 18 jaar moeder van 4 kinderen en heb dus redelijk wat ervaring in “the school scene” Ik ben alles behalve perfect maar nooit eerder kreeg ik klachten over speelafspraakjes en nooit eerder heeft iemand me zo’n waardeloos gevoel gegeven en me zo veroordeeld 😔

Kleinigheidjes hou je altijd maar ik probeer altijd een feestje van zo’n playdate te maken en de kinderen gaan tevreden en met goed gevulde buikjes naar huis.

Omwille van de meisjes probeerde ik uit te leggen dat ik er het kwaad niet van had in gezien omdat er zoveel kindjes van haar leeftijd hier buitenspelen en ik er oprecht niet bij had stil gestaan dat dat niet voor iedereen de normaalste zaak is 🤷‍♀️

Maar dat ik wel mijn lesje had geleerd en dat ik de volgende keer eerst expliciet zou navragen of een kindje mag buiten spelen tijdens een speelafspraakje.

En dat Lise hier in de buurt wel goed de weg weet en ik ze dus niet zomaar in een vreemde omgeving had los gelaten.

Ik schreef dat we anders even moesten afspreken om er face to face over te kletsen ipv via de app en nodigde haar hiervoor uit en bood, nogmaals, mijn excuses aan.

Daarop reageerde ze dat ze er nu helemaal geen vertrouwen meer in had omdat ik er blijkbaar het kwaad niet van in zag en ze zich nu wel eens zou bedenken of ze haar kind nog wel aan mij zou toe vertrouwen 😟

Dit voelde zo oneerlijk… ze reageerde alsof ik twee kleuters ‘s avonds laat in het donker in een vreemde omgeving naar het tankstation had gestuurd voor een blik bier 🤨

Ze waren simpelweg een rondje lopen met het hondje, haalden een gekke stunt uit in de friture en als deze moeder gewoon even 5 minuten hier had gewacht dan waren er twee vrolijke blije toetjes trots met hun frikandelletje naar binnen gehuppeld en hadden we erom kunnen lachen om de meisjes vervolgens opvoedkundig verantwoord uit te leggen dat dot eigenlijk niet de bedoeling is 🤷‍♀️

Voor een derde keer kroop ik door het stof en stuurde mijn excuses terug met nogmaals bovenstaande uitleg nog net iets uitgebreider uitgelegd.

Tot op de dag van vandaag heb ik hier nooit meer een reactie op gehad 🤨

Het breekt mijn hart dat twee vriendinnetjes niet meer kunnen afspreken door zoiets "stoms".

Dat ze de dag na deze happening niet konden lachen om dit voorval maar dat het meisje in kwestie tegen Lise zei dat haar moeder echt hèèèèl heel boos op ons was en Lise vervolgens huilend in de auto zat omdat ze het niet begreep ☹️

Die moeder staat volledig in haar recht als ze ervoor kiest dat haar dochter niet mag buitenspelen.

Ik heb daar geen mening over en alle respect voor haar mening hierin.

Maaaaar; zij was degene die me dit vooraf had moeten zeggen. Ik vroeg zelfs nog naar bijzonderheden.

Voor haar was het waarschijnlijk logisch dat haar meisje niet buiten speelt maar voor mij was dat dus niet zo logisch.

Er heeft hier niemand gelijk of ongelijk maar om mij nu als onverantwoorde ouder neer te zetten is niet fair.

Ik heb er letterlijk buikpijn van gehad; ze heeft me het gevoel gegeven dat ik iets heel ergs heb gedaan en de kinderen bewust in gevaar heb gebracht.

Ze had het vooraf kunnen aangeven of achteraf kunnen zeggen dat ze dat liever niet had gehad. Dan was helemaal prima geweest voor mij… waren ze de volgende keer binnen gebleven; nos de problemos 🤷‍♀️

Het moraal van het verhaal is dat ik al jullie mama’s wil vragen; wees lief voor elkaar en blijf in gesprek 🥰.

Wat voor jou heel logisch is hoeft dat voor een ander niet te zijn.

We handelen doorgaans uit goede intenties en vanuit ons eigen hart maar iedereen doet het anders en dat is niet erg!

Maar laten we elkaar vooral niet veroordelen en luister ook eens met een open mind naar een ander.

Soms kan dat nog best verhelderend zijn 😉

Uiteindelijk hebben we allemaal hetzelfde doel; dat onze kinderen gelukkig zijn en zorgeloos kunnen opgroeien en spelen.

Profileer je eigen gevoel niet op hen want dit soort situaties leiden uiteindelijk vooral naar verdriet van de kindjes; zij zijn er de dupe van!

Wij moeders hebben elkaar niet perce nodig maar onze kinderen elkaar wel; zij begrijpen het niet en willen gewoon lekker spelen zonder gedoe 🤎

Hieraan wil ik toevoegen dat ik de moeder in kwestie geen loedermoeder noem; dit was puur een inleiding en staat los van bovenstaand verhaal.

Mijn verhaal schreef ik om te laten zien dat we allemaal gewoon moeders zijn die het goed bedoelen en dat elk verhaal twee kanten heeft.

En wat loedermoeders betreft; er wordt niet voor niks zoveel naar "de luizenmoeder" gekeken; het is gewoon grappig en herkenbaar maar fictief geschreven zonder specifieke personen hierbij in gedachten te hebben maar om het verhaal een beetje luchtiger te maken 😉

Liefs Bianca 乂乂乂