Lockdown-mama

Ik ben op 29 maart voor de eerste keer mama geworden van een lieve en prachtige zoon, Ivar. En dat in de lockdown. Het was niet evident om in deze omstandigheden een kindje op de wereld te zetten.

Ik had zo uitgekeken naar zijn komst en het is allemaal zo anders verlopen dan we gepland en verwacht hadden. Een kindje krijgen is sowieso al een emotionele rollercoaster. Dit had een vreugdevolle periode moeten zijn die we met iedereen wilden delen.

Sommige mensen begrepen het niet. Want volgens hun had ik toch veel tijd nu met mijn gezinnetje. Ik moest er extra hard van kunnen genieten. Ik kreeg zo vaak te horen: “Geniet er toch van. Je hebt zoiets moois om je aan op te trekken. Profiteer toch van de tijd die jullie met z’n drietjes hebben, gezellig in jullie cocon.” Ik heb de eerste dagen kunnen genieten van alleen ons drie, maar ik had meer nodig dan die cocon met Thomas en Ivar.

Begrijp me niet verkeerd, Ivar maakt mij heel gelukkig en hoewel het nieuwe moederschap echt iets prachtig is, was het ook iets heel eenzaam. Geen baby-bezoekjes, geen mama die langskwam als het even niet ging. We waren helemaal op onszelf aangewezen. Ik had, net zoals bijna alle mensen, écht sociale contacten nodig. Ik miste mijn zus die in Brussel woont, ik miste mijn broer die in Leuven woont, ik miste de rest van mijn familie, ik miste mijn vrienden.

Het mooiste van mijn leven alleen maar virtueel delen was niet genoeg. Het viel mij heel zwaar dat ik niet kon terugvallen op familie en vrienden op de momenten dat het even niet ging. Ik verlangde naar knuffels van mijn vrienden en familie, lieve woorden voor als het allemaal wat veel werd, hulp en steun waar het nodig was… Gewoon al weten dat ze konden klaarstaan als het niet zo goed ging. Het was helemaal niet de bedoeling dat we dit alleen moesten doen... en nu kregen we de keuze niet eens. Onze wereld was plots heel erg klein geworden.

Maar we maakten er het beste van. Ik probeerde het los te laten en van de kleine dingen te genieten. Elke dag even gaan wandelen met de koets, veel foto’s maken om te delen met mijn geliefden, veel knuffelen met mijn kleintje… En ik hield (en hou) mij vast aan de gedachte dat Ivar gelukkig te jong is om het allemaal te beseffen en dat hij er later alleen maar over zal lezen.

En toch… Na lange dagen, weken, maanden besefte ik dat het eigenlijk ook echt een deugd was om mijn eerste kindje te krijgen in lockdown. Wij mochten in het ziekenhuis helemaal geen bezoek ontvangen en ik moet zeggen dat ik daar tijdens ons verblijf ook helemaal niet naar verlangde. Een bevalling is ontzettend zwaar en je houdt er wat aan over. Selfcare en rust zijn dus heel erg belangrijk om goed te herstellen. Ik heb rustig kunnen bekomen en zo is mijn herstelling goed en vlot verlopen.

Ook ben ik ervan overtuigd dat Ivar zo’n rustig kindje is vanwege het gebrek aan bezoek. Hij ging niet constant van de ene arm op de andere. Hij werd tijdens zijn dutjes niet gestoord door het zoveelste bezoek. Hij kon ook even wennen op zijn eigen tempo aan deze nieuwe grote wereld waar hij ineens in terecht kwam.

Thomas en ik hadden tijd om onszelf en elkaar opnieuw te leren kennen, in deze nieuwe rol als mama en papa. En wij hebben in alle rust het nieuwe ouderschap op ons eigen tempo en op onze eigen manier kunnen uitpluizen, zónder te veel ongevraagde adviezen.

Nu onze wereld langzaamaan weer beetje bij beetje groter wordt, kijken we er met een fijne blik op terug. De komst van ons tweede kindje mag in diezelfde rust verlopen als het van mij afhangt!