Lockdown heimwee

Ik durf het bijna niet te zeggen maar ik heb last van heimwee. Heimee naar de corona-tijd… Dat ik dat ooit nog eens zou zeggen.  Nee, natuurlijk verlang ik niet terug naar de periode van thuisscholing. Wat een hel was dat. Werken en lesgeven tegelijkertijd is zelfs al ben je zelf ook juf echt geen pretje. Ik mis ook zeker de tijd niet dat we met z’n allen in quarantaine zaten. Al die ritjes teststraat. Weer zo’n stok in je neus. Weer verlenging van de quarantaine. Gek werd ik van mijn eigen gehoest en geproest. Nee, naar die periode keer ik ook liever niet terug. Maar soms, heel soms, mis ik dat deel van de lockdown waarin de kinderen wél naar school mochten, wij vanuit huis werkten, je je boodschappen mocht halen, maar er verder eigenlijk niets te doen was. Het leven was toen misschien oersaai maar wel heerlijk overzichtelijk. 

"Dat krampachtige, dat steeds moeten bedenken “wat mag wel, wat mag niet en wat zit op de grens?, dat niet vrije, mis ik natuurlijk niet"

Op dat moment verlangden we natuurlijk juist enorm naar alles wat niet kon. Gewoon even de Hema in kunnen stappen om kinderonderbroeken te kopen, zonder eerst een creatief in elkaar gekunsteld schema te moeten fabriceren van op elkaar aansluitende tijdsloten bij verschillende winkels (om uiteindelijk alsnog je bestelling online te doen omdat de juiste maat nét overal uitverkocht is). Verjaardagen gewoon met heel de familie vieren in plaats van steeds die ene uitverkorene te moeten aanwijzen die wel mag aansluiten. Met heel het gezin op bezoek bij opa en oma zonder het gevoel te hebben dat je iets illegaals doet. Spontaan besluiten een terrasje te pakken, naar het zwembad te gaan, een uurtje in de bieb door te brengen. Dat krampachtige, dat steeds moeten bedenken “wat mag wel, wat mag niet en wat zit op de grens?”, dat niet vrije, mis ik natuurlijk helemaal niet. Maar toch had het ook zo z’n voordelen. 

"Hoewel niet heel enerverend was ons leven wel beter behapbaar"

Want toen bijna niets meer kon bleef alleen de basis over: ons gezin. Hoewel niet heel enerverend was ons leven wel beter behapbaar. Het gevlieg en geren was een stuk minder. De werkdagen rustiger. De weekenden bestonden uit drie keuzes: gaan we wandelen in het bos, op het strand of blijven we thuis? Destijds konden we dat bos niet meer zien. Zagen we onszelf weer gaan. Heel de meute inladen om weer hetzelfde rondje in hetzelfde bos te wandelen. Of met slecht weer “op safari” met de auto. Op zoek naar roofvogels op de b-wegen van de Bevelanden. Maar nu verlang ik weleens terug naar die rust. 

"Constant zijn we bezig de agenda’s naast elkaar te leggen. Te schuiven, te ruilen, opvang te zoeken".

Nu corona zo goed als achter ons lijkt te liggen draait het leven weer op volle toeren. Op het werk is het weer ouderwets druk. De dagen zijn voller, er wordt weer meer overlegd. Ik ben blij dat hybride werken corona heeft overleefd. Ik vind het heerlijk om na een les naar huis te kunnen gaan en daar in alle rust ander werk af te ronden. Maar soms maakt het dingen ook complex. Wanneer je in allerijl op de fiets moet springen omdat een overleg toch face-to-face blijkt te zijn (gelukkig woon ik dicht bij mijn werk) of je bepakt en bezakt met tassen, thee en laptop op zoek gaat naar een lege kamer ergens in de school om deel te nemen aan een online overleg. Steeds vaker wordt er een beroep op me gedaan op dagen dat ik niet werk en dus met een dreumes en peuter thuis zit. Toen we allebei nog thuis werkten was zo’n uurtje makkelijker geregeld maar nu is dat niet meer zo vanzelfsprekend. Ook mijn partner heeft weer meer afspraken buiten de deur, ook in de weekenden en avonden. Constant zijn we bezig de agenda’s naast elkaar te leggen. Te schuiven, te ruilen, opvang te zoeken. Het is een voortdurend gepuzzel

"Net als vele andere gezinnen waren wij afgelopen maand ongemerkt te gast op een gigantische post-corona-party waar alle virussen in een klap leken in te halen wat ze de afgelopen twee jaar waren misgelopen".

Ook het schoolleven is weer bijna als vanouds. Dat is natuurlijk fantastisch voor de kinderen. Ze hebben weer uitjes, kunnen gewoon met verschillende klassen samen dingen doen, spelen bij elkaar en vieren kinderfeestjes. Maar zoals veel ouders zullen hebben gemerkt heeft dat ook één groot nadeel. Ook alle virussen grijpen hun kans.  Net als vele andere gezinnen waren wij afgelopen maand ongemerkt te gast op een gigantische post-corona-party waar alle virussen in een klap leken in te halen wat ze de afgelopen twee jaar waren misgelopen. Waterpokken, oneindige snotneuzen, zware griep. We hebben van alles uitvoerig mogen meegenieten. 

"De deuren van de school zijn ook weer open voor ouders. Hoe fijn dat ook is, het is óók een aanslag op die toch al veel te volle agenda"

De deuren van de school zijn ook weer open voor ouders. Hoe fijn dat ook is, het is óók een aanslag op die toch al veel te volle agenda. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het heerlijk te zien waar onze oudste mee bezig is en krijg altijd een blij gevoel binnen de schoolmuren. Maar iedere extra activiteit vraagt weer een plekje in ons overvolle schema. Er zijn weer inloopochtenden en “thema afsluitactiviteiten” waar je wel naartoe wilt (uit interesse maar óók omdat je niet wilt dat jouw kind de enige is waarvan de ouders er niet zijn) maar die in combinatie met het werk eigenlijk totaal niet uitkomen. Ook moeten we weer rekening houden met eenmalige dingen als de schoolfotograaf. Want ja, je wilt de drie kinderen natuurlijk ook per se samen op de foto ook al is het op een dag dat alleen de oudste op school is, de middelste waterpokken heeft en het “broer-en-zussen moment” net tijdens het slaapje van de jongste valt. Een luxe probleem, ik weet het. Maar toch… 

"Al die leuke dingen vliegen je wel eens aan wanneer je je realiseert dat je in een maand eigenlijk maar vier volledig lege dagen in je agenda hebt staan"

Ook op privé vlak is het leven weer bijna als vanouds. Deze maand hebben wij aan beide kanten van de familie veel jarigen en ook zijn er een aantal uitjes die precies deze periode vallen. Los van elkaar allemaal leuke dingen. Maar al die leuke dingen samen vliegen je wel eens aan wanneer je je realiseert dat je in een maand eigenlijk maar vier volledig lege dagen in je agenda hebt staan. De zaterdagen zitten bij ons al standaard vol met vaste verplichtingen als zwemles op een onmogelijke tijd en de weekboodschappen. En als je dan eigenlijk ook enorm behoefte hebt aan dagen waarop je even niets hoeft te doen, dan krijg je het wel eens benauwd. Hoe leuk ook, het kost allemaal tijd en energie. 

"Aan tijd hebben we chronisch een tekort"

Doordat veel familie elders in het land woont hebben wij daarbij ook bijna altijd te maken met lange reistijden. Hoe goed onze kinderen en wijzelf ook “getraind” zijn in die lange reizen (luisterboeken, check; koekjes en drinken, check; speeltjes en speentjes voor de jongste, check; motiverende zinnen als “nog even en dan zijn we bij de haven, het duurt niet lang meer dan zijn we bij schiphol…”, check) het blijft iedere keer een grote inspanning en vraagt simpelweg veel tijd. Laten we aan dat laatste nou net een chronisch tekort aan hebben. Hoe goed we ook puzzelen, dingen proberen te combineren, ergens heb je altijd het gevoel dat je mensen tekort doet, inclusief jezelf. 

"Op zulke momenten verlang ik wel eens terug naar die lockdown tijd"

Op zulke momenten verlang ik wel eens terug naar die lockdown tijd. Dat er zonder dat jij daar zelf actief iets voor hoefde te doen rust was. Ruimte in de agenda. Dat je zelf de keus niet hoefde te maken en tegen anderen nee moest zeggen, maar dat de keus voor je werd gemaakt. Je hoefde niets uit te leggen of te verantwoorden. Iedereen zat in hetzelfde schuitje en iedereen baalde ervan. “Vervelend hè die corona… ja echt heel vervelend…”.

Mis jij de lockdown ook wel eens? 

Met enige regelmaat schrijf ik blogs over mijn leven als werkende moeder met drie kinderen. Dit doe ik op mijn eigen blog www.ishetalzevenuur.nl en hier. Vind je het leuk om meer te lezen? Volg mij dan hier of op instagram (www.instagram.com/is_het_al_zeven_uur)