Life isn´t about waiting for the storm to pass

Hé hallo! 

De titel zegt het al, maar voor degenen die minder sterk zijn in hun Engels:'Het leven gaat niet over wachten tot de storm passeert, het gaat er om dat je leert om te dansen in de regen.'

Deze prachtige spreuk is een metafoor, een uitdrukking om te beschrijven wat eigenlijk bijna iedereen wel weet: Het leven gaat niet over rozen maar je zult er toch doorheen moeten. Menig mens kan dit beamen, want ieder huisje heeft zijn kruisje. Waar de een oneindige financiële problemen lijkt te hebben, geen licht aan het einde van de tunnel ziet heeft een ander weer sociale problemen of iets anders wat hem of haar wakker houdt 's nachts. Maar hoe dan ook, gaat het niemand helpen om in een hoekje te gaan zitten wachten 'tot de storm passeert'. De kunst is om te leren dansen in de regen. Je zult je wellicht afvragen maar hoe dan?! Begrijpelijk. Het licht aan het einde van de tunnel is niet altijd even helder of dichtbij. Dat is het voor mij ook niet altijd geweest... Ik denk dat het ook wel draait om het vragen van hulp. Zoals ik in mijn profiel intro al beschrijf, heb ik het afgelopen jaar best een pittige periode doorgemaakt. Een postnatale depressie is echt geen grapje of iets om zomaar als een korreltje zout te nemen. Het is ongelooflijk zwaar en tegennatuurlijk, druist tegen alles in wat je verwacht had en knalt je (soms onverwachts) keihard van je roze of blauwe wolk af. Je moedergevoel probeert zich te ontwikkelen, je hart zegt iets en maar je hoofd zegt wat anders. Dat is een pure innerlijke strijd die je niet zonder hulp en steun kunt voeren. Het bizarre is dat het nog altijd geen officieel erkend mentaal probleem en diagnose is. 

Nu weet ik dat ik bekend ben met depressie, ik heb op vijftien jarige leeftijd al bijna in een psychose gezeten en heb daar destijds medicatie voor gehad. Van die periode weet ik niet zoveel meer, ik heb het drie jaar geslikt maar meer als enkele vlagen zijn er niet terug te vinden. Of ik het dan niet wil herinneren of dat het een bescherming is van mijn eigen onderbewustzijn, dat is de vraag. Maar ik weet wel dat mijn ex-collega's van het bedrijf waar ik op mijn 17e ben begonnen mij niet echt kennen zoals ik ben en dat doet pijn. Als ik ze zie hangt er voor mijn gevoel een vreemde vibe, iets wat ik niet kan benoemen. Dat doet pijn, want ze weten niet wie ik echt ben maar kunnen er ook niks aan doen. Ik heb in 2016 een ongeluk gehad, toen ben ik ook prompt gestopt met de medicatie die ik toen slikte. Die afkickverschijnselen zijn trouwens ook geen grapje, dat weet ik nog wel. Ik lag met gebroken bekken in bed, te trillen als een rietje. Ik heb heftige terugvallen gehad maar deze keer was ik ze de baas. Ik kan alleen maar hopen dat ik ooit nog een kans krijg om mijn ex-collega's te laten zien wie ik geworden ben, mede dankzij hen en alle ervaringen. De reis zat vol hobbels en gaten, ik ben gevallen, ik heb geklommen en ik heb geknokt. En ik heb gewonnen! Ik heb gewonnen omdat ik het niet alleen deed en nooit alleen heb hoeven doen. 

Deze postnatale depressie kwam, ondanks dat ik het verwachtte, toch behoorlijk binnen denderen. Inmiddels ben ik binnen bij een instelling waar ik gesprekken kan voeren bij een psycholoog en met de huidige wachtlijsten ben ik er wel van overtuigd dat mijn vroeg uitgezette vangnetten wel geholpen hebben. Ik wist dat er een grote kans was dat het kwam en ik heb mij eraan kunnen overgeven omdat ik wist dat mijn uitgezette vangnetten mij zouden vangen als ik viel. Ik ben hier tijdens de zwangerschap al mee bezig geweest. Wij krijgen ambulante begeleiding, zij waren op de hoogte. De verloskundige, het CB, de huisarts, iedereen stond op scherp. Maar ook al verwacht je een onaangename bezoeker, je hart slaat toch altijd een slag over als hij dan ook daadwerkelijk voor de deur staat. Ik had mijn begeleidster al wel gewaarschuwd voor mijn gewoonte. Ondanks dat ik heel goed om hulp kan vragen probeer ik - stronteigenwijs als ik ben - het eerst zelf op te lossen en pas als ik op mijn tandvlees loop vraag ik om (professionele) hulp. Toen ik haar dan ook opbelde dat het echt niet meer ging heeft zij geregeld dat ik de volgende dag nog bij de praktijkondersteuner van de huisarts terecht kon. Het heeft daarna nog best even geduurd voor er echt werkende en blijvende hulp kwam maar ik had in ieder geval een reddingsboei. In de eerste instantie wilde de huisarts namelijk geen verwijzing geven voor psycholoog en medicatie omdat ik volgens hen last had van 'de babyblues'. Dat bedoel ik dus met het feit dat een postnatale depressie geen erkende diagnose is en dat kan best gevaarlijk zijn als er niets aan gedaan wordt! Gelukkig had ik meer dan één vangnet uit gezet en kon ik met alles bij elkaar uiteindelijk via de praktijkondersteuner een verwijzing regelen voor MentaalBeter, daar ben ik vandaag gestart met mijn eerste gesprek. 

Er moet een heleboel verwerkt worden, daar waren ze daar gelukkig ook al vrij snel achter. Dat mijn het einde van mijn kraamweek en de weken er na bijna traumatisch waren hielp ook niet. Finn is in de nacht van zaterdag op zondag geboren. Mijn ouders hebben ons van het ziekenhuis naar huis gebracht en dus natuurlijk ook nog een poosje met hem geknuffeld en bij ons gezeten. Lieve lezer, de keren dat ik mijn moeder heb zien of horen huilen kan ik op één hand tellen. Waarom? Ik denk een stukje schaamte, angst om kwetsbaar te zijn tegenover iemand anders maar ook om als een rots voor ons te kunnen zijn op haar manier. Ik snap het wel, de appel valt niet ver van de boom... Maandagochtend, om iets voor half 9 belde ze huilend op. Ze had een zelf test gedaan en bleek Corona te hebben. Nu is dat een ontzettend beladen onderwerp, dat besef ik mij maar al te goed. Maar op dat moment was ze (natuurlijk) ontzettend bang dat ze het aan Finn gegeven had. Onze kraamweek bestond dus al uit quarantaine en inderdaad, aan het eind van de week waren we allemaal positief, ook onze kraamverzorgster. Ik ben er zelf niet ziek van geweest, maar Silven wel. Al ben ik ook wel van mening dat spanning en stress die eruit kwam ook meespeelde. Je bent net ouders geworden, je wilt je kindje showen. Cadeautjes uitpakken en beschuit met muisjes eten en uitdelen. De eerste week was de rust nog heerlijk, maar daarna sloeg de eenzaamheid toe. Silven was ziek, verhuisde vooral tussen bed en bank. Mijn moeder was er zelf ook goed ziek van, flinke koortsstuipen. Mijn vader iets minder maar ook hij moest voor mama zorgen. Ik was net een week geleden bevallen en stond alleen voor de zorg voor Silven, mijzelf en Finn. Niemand die kon helpen, mijn schoonouders kwamen nog boodschappen droppen en af en toe even voor het raam kletsen. Dat waren de echte hoogtepunten. Maar de eenzaamheid sloeg pas echt toe, toen ik een cadeautje uitpakte. Alleen. Mijn schoonzus had het gegeven, ik had het nog even een paar dagen bewaard in de hoop dat Silven zich beter zou voelen en we het samen konden uitpakken. Maar helaas, die avond ging hij onderuit van de uitdroging en heb ik de ambulance moeten bellen. Ik heb ze gesmeekt of ze hem alsjeblieft wilden meenemen, ik was op. Het personeel was vol medelijden en begrip, maar ze mochten niet. Hij heeft uiteindelijk twee liter vocht gekregen via een infuus en knapte daarna gelukkig weer langzaamaan op. Maar toen hij eenmaal op bed lag en Finn sliep, heb ik alleen dat cadeautje uitgepakt. Ik ben in huilen uitgebarsten en zakte bijna in elkaar. Ik heb mijn vader opgebeld en hij heeft mij er weer bovenop gepraat. Ik moest door, voor Finn en Silven.

Ik heb mijn moeder trouwens nooit iets kwalijk genomen, het had de beste kunnen overkomen. Het had de verloskundige of de verpleegster in het ziekenhuis kunnen zijn die het aan ons overgedragen had. Dus, ook even een shout-out naar mijn lieve mama: Het is oké! Ik weet dat ik het misschien al honderd keer tegen je gezegd heb, maar ik weet ook op wie ik lijk en ik weet ook dat je schuldgevoel blijft. Ik weet het omdat ik het ook heb...

Een tijdje ging het best goed maar toen sloeg de volgende toe. Maar wat doet nu zo'n postnatale depressie eigenlijk? Het laat jou als een manipulatieve meester twijfelen aan alles wat je doet, denkt en voelt. Eigenlijk net als een 'gewone' depressie maar dan nog een slag slimmer... Het is een puur, ontzettend heftig en bizar gevecht tussen je hoofd en je hart. Een continue strijd tussen je moedergevoel en de manipulatieve stemmen in je hoofd die je aan alles doen twijfelen. Ik heb zelfs een tijdje gehad dat Finn niet aanvoelde als mijn kind, dat hij net zo goed voor de deur gelegd had kunnen zijn. Dat is echt mega heftig! Ik herinner mij als de dag van gisteren dat Silven naast mij stond, bij de box waar Finn lag te slapen en hij moe, verslagen en bijna in tranen vroeg: 'Maar hij lijkt zo op jou, zie je het dan echt niet?' Ik haalde verdoofd mijn schouders op en schudde nee. Ik zag het echt niet... En dat terwijl Finn vooral als newborn inderdaad als twee druppels water op mij leek. Maar ik zag het niet, ik voelde het niet. Ik ging puur op automatische piloot en was alles behalve mijzelf.  Dat had niet alleen effect op mijzelf maar ook op Silven, zijn functioneren en op Finn. Zo klein als hij was voelde hij feilloos aan dat mama niet oké was en daarmee ook papa niet. Even leek het of alle vooruitgang die ik de afgelopen jaren geboekt had allemaal voor niets was geweest... Later heb ik eens gehad dat ik gewoon als een zombie met kleding en al onder de douche ging zitten, het kon mij allemaal niet meer schelen. Silven wist ook echt even niet wat hij er mee aan moest en heeft toen mijn beste vriendin opgebeld. Ik ken haar al heel mijn leven en eigenlijk is zij de enige die echt, echt binnen mijn kilometers dikke muur komt. Samen met Silven heeft ze mij uit de douche gehesen en in bed gelegd. Daar kwamen pas de tranen. Ze is achter mij gaan liggen en heeft mij simpelweg stevig vastgehouden. Het echte, uiteindelijke breekpunt was echter pas weer een tijdje later. Ik had een enorme paniekaanval achter de rug, heb geschreeuwd en gehuild, gedempt in een kussen terwijl Silven naast mij lag. In de eerste instantie heeft hij mij - op mijn verzoek - even laten uitrazen en later heb ik hem gevraagd om mij stevig vast te houden, druk uit te oefenen. 

Terwijl ik dit schrijf lopen bij mij weer de tranen over mijn wangen, dat mag je best weten. Want de volgende ochtend heb ik mijn moeder geappt of ik alsjeblieft daarheen mocht komen, omdat ik echt niet meer kon. Ik heb Finn met slaapzak en al in de auto gezet, de hoognodige spullen gepakt en ben vertrokken. Wij wonen op 40 minuten afstand van hen en de hele rit heb ik met de airco op standje ijstijd op mijn voeten gereden om helder te blijven. Muziek aan om mijn gedachten heel even te kunnen bedwingen... Eenmaal op bestemming heb ik Finn uit de auto gehaald en ben ik naar de achterdeur gestrompeld. Ik heb Finn in de armen van mijn zus geduwd en ben bij mijn moeder in elkaar gestort. Ik was op, ik kon niet meer. Diezelfde week heb ik samen met mijn begeleidster en praktijkondersteuner een verwijzing geregeld voor MentaalBeter en daar ben ik dus inmiddels binnen. Er staat mij dus weer een pittige tijd te wachten maar ik ga niets anders doen dan anders. Ik ga niet wachten tot deze storm passeert... 

Ik ga leren dansen in de regen!