"Lieverd, ik wil geen man meer zijn."

Ik schudde mijn handen los en brak los: “SORRY?!” De tranen sprongen in zijn ogen en de angst was te merken. Hij begon te huilen en rende van de bank weg. Ondertussen kwam onze dochter naar beneden. Ik tilde haar op en bracht haar weer naar bed. Uiteindelijk sliep ze na 20 minuten weer. Ik zakte in elkaar naast haar bedje. Wat is dit. Waarom ik? Ik snapte het niet. Hoe heb ik het nooit kunnen zien?

Remco kwam naar boven en zakte naast mij op de grond. “Het spijt mij zo.” Zei hij. Ik kon hem nog even niet aankijken. Ik was niet eens boos. Ik was zo.. verdrietig. Het voelde alsof Remco in één klap weg was en dat er een wildvreemde man voor mij stond. “Sinds wanneer weet je dit?” vroeg ik hem met een trillende stem. “Eigenlijk altijd al.” Toen kwamen de tranen in overvloed, toen voelde het alsof ik al die tijd voorgelogen was. We vielen op elkaars schouders in slaap.

Aan de ontbijttafel vertelde Remco mij dat hij het eindelijk durfde te zeggen, omdat het ineens zo booming was: iedereen had het ineens over transgenders. Hij luisterde naar de verhalen van andere transgenders en herkende zichzelf direct. Hij vertelde dit met tranen. Meteen was mijn verdriet overgeschakeld naar steun voor hem. “Rem, luister. Ik ben er voor je. Je bent mijn beste vriend en zal dat altijd blijven. Samen gaan wij deze kans pakken en gaan wij JOU jezelf maken. Dat beloof ik je.”

De dag daarna maakten we een afspraak bij de huisarts. Daar begonnen wij Remco stukje bij stukje te verliezen…

Ik schrijf dit verhaal om andere vrouwen te steunen als zij hetzelfde meemaken. Tegenwoordig komt het steeds meer voor, omdat onze maatschappij zo accepterend is. Daar ben ik trots op. Daarom deel ik mijn verhaal: zodat er steun komt voor transgenders. Zij hebben het al lastig genoeg.