Lieve Loua,

Wat waren we blij! 2 streepjes op de test. Dit is wat we zo graag wilden, een broertje of zusje voor Flore. Maar ok… nu ging het dus ook écht gebeuren. Een tweede kindje. Wat hebben wij er lang over na moeten denken en meerdere malen uitvoerig besproken. Je mag best weten dat jouw zus geen makkelijke was en is. Eigenlijk allesbehalve dat. ‘Een pittig ding’ is wat we vaak hoorden van bekenden, maar ook gewoon van wildvreemden. En dat is waar. Dus wat nou als jij ook zo’n ‘pittig ding’ zou zijn. Zouden papa en mama daar wel klaar voor zijn? En waar ik zelf voornamelijk erg bang voor was… Kun je van een tweede kindje net zoveel houden als van je eerste. Klinkt niet zo aardig he, maar ik denk stiekem dat heel veel mama’s deze gedachte delen.

Net als jouw zus had jij na de uitgerekende datum nog weken in mijn buik kunnen zitten. Volgens mij hadden jullie beiden het prima naar jullie zin. De verloskundige kon pogingen doen om te strippen, maar zo eigenwijs als jullie waren had dit geen enkele zin. “Ja hoor! Ze lijkt nu al op haar grote zus”.

Op 11 mei besloten we toch maar om mij in te laten leiden. Ik was namelijk uitgerekend op 1 mei dus het was wel tijd voor jou om te komen. En uit jezelf zou je dit niet doen. 12 mei was het dan eindelijk zover. Na een megasnelle bevalling (voor mijn doen dan aangezien ik er bij je zus dagen over heb gedaan) was jij daar. Je had wat opstartprobleempjes en ik moest ook nog snel even langs de OK, maar vanaf dat moment leek alles wel vanzelf te gaan.

Misschien omdat jij de tweede was en papa en mama natuurlijk al flink hadden kunnen oefenen, maar wat was alles met jouw een makkie. Hadden we ons hier nu zo druk om gemaakt? Meisje, wat was jij zoet. Je sliep wanneer je ‘moest’ slapen. Stipt om de drie uur kwam jij voor je voeding. Ook ’s nachts, maar hé, dat hoort er nu eenmaal bij. Je huilde alleen wanneer je trek had, een vieze broek had of gewoon erg moe was.

En nu… 11 maanden later (say whaaattt) kijk ik terug op wat voor mij lijkt op een periode van een paar maandjes. Want jij gaat voor mijn gevoel in de zesde versnelling. Ineens kroop je, kon je zelfstandig zitten, trok je je voor het eerst op aan de salontafel en stond je. Ja je stond! En nu probeer je het allemaal zonder handjes. Die eerste stapjes zitten er ieder moment aan te komen. Mijn kleine baby. Je gaat te snel. Zo snel dat ik niet eens zeker weet of ik overal wel genoeg bij stil heb gestaan.

Over een klein maandje maken we er een feestje van. Klein, maar jouw eerste jaar gaan we samen vieren.