3 jaar geleden
Liefde voor een kind
Wanneer je sneller affectie voelt voor een kind dat niet voor jou is.
Zoals jullie al hebben kunnen lezen is ons zoontje te vroeg geboren. Hierbij voelde ik niet direct een band met hem. Eerlijk gezegd voelde ik pas affectie/ moeder- zoon band met hem sinds dat hij 1,5 jaar is en die moet nu nog steeds groeien. In oktober wordt hij 2 jaar...
Ik werk, sinds 1,5 jaar, als activiteiten begeleider met mensen met epilepsie en meervoudige beperking. Dit doe ik bij cliënten met een leeftijdscategorie van 7 - 24 jaar. Hierbij komt het voor dat ik 's ochtends op de woning help met het opstarten en de aller daagse levensbehoefte (ADL). Denk aan aankleden, wassen, broodjes klaar maken, ontbijten etc.
Door corona, maar ook daarvoor, start ik altijd op dezelfde woning op. Hier heb ik echt een band gekregen met de medewerkers daar maar nog meer met de cliënten. Niet elke cliënt komt/ kwam bij mij op de groep. Ergens voelt het steeds gewoon als 'thuis' komen op de afdeling.
Op deze afdeling woont een meisje van 7 jaar welke echt een beetje mijn vriendinnetje is. Ik wordt altijd vrolijk als ik haar zie, zij van mij (dit zie ik in haar expressie aangezien zij niet kan praten). In de loop van de tijd ben ik echt een beetje van haar gaan houden. Ben altijd blij als ik haar mag helpen met de ADL. Echter, omdat zij niet kan praten moet zij zich op andere manieren duidelijk maken en heeft zo haar eigenaardigheden. Zo kan zij slaan bewegingen maken en heel hard gillen, dit kunnen zowel vrolijke als boze geluidjes zijn.
Al deze geluidjes kan ik niet altijd even goed hebben MAAR, blijkbaar kan ik het van haar altijd beter hebben dan van mijn eigen kind. En als ik dan thuis kom bij mijn eigen kind en die is moe en daardoor niet te genieten, dan heb ik geen geduld meer voor hem. Soms bekruipt mij dit gevoel tijdens het werk. Hoe komt het toch dat ik bij haar snel affectie voel maar bij mijn eigen kind niet? Dat ik hetzelfde gevoel van liefde voel voor mijn kind als de cliënt op werk?
Soms lees of hoor ik van andere mensen dat het normaal is, dat het een andere manier van houden van is. Welke mama's herkennen dit en hoe gaan jullie hier mee om?