Lief klein jongetje. Sorry.

Zaterdagochtend. Eind juni. Een spannende dag voor veel kinderen, vandaag afzwemmen!

Na maanden, soms jaren van wekelijks oefenen, ploeteren, angsten overwinnen en nieuwe kunstjes leren is het zover, je mag gaan laten zien dat je het echt kunt!

Ook onze dochter mag vandaag. Voor haar B-diploma zelfs, wie had dat ooit gedacht? 3 jaar was er voor nodig. 3 jaar zwemles, 2 jaar fysiotherapie en oneindig veel geduld, maar vandaag is het zover. Vol zelfvertrouwen en enthousiasme gaat ze vandaag 'even' haar diploma ophalen. Het cadeau ligt al klaar. We hebben er zin in.

Ruim op tijd komen we aan bij het zwembad. De groep die vandaag mag afzwemmen voor b is niet zo groot als de vorige keer toen ze voor a ging. Een snelle schatting levert zo'n 30 kindjes op. Mooi, dan kunnen we deze keer misschien wel zitten langs de kant.

Ik help haar in haar badpak, spijkerbroek, trui en waterschoenen en lever haar af bij de zwemjuf. 'Veel plezier schat, tot straks!' Enthousiast word ik uitgezwaaid en samen met manlief en de jongste zoek ik een mooi plekje langs het water. Jou heb ik dan nog niet (bewust) gezien.

De zwemjuffen en badmeesters verzamelen zich en 1 van hen neemt het woord. Heet ons welkom en maakt een mooi praatje. De muziek gaat aan en onder begeleiding van de juf komen de kinderen in polonaise binnen. Dochterlief trots voorop, wat heeft ze er zin in! Weer zie ik jou niet.

Al snel vormen zich 3 rijen en de badmeester geeft uitleg: Als een potloodje erin, even watertrappelen, stukje schoolslag, onder de mat door, naar het einde, keren en weer terug. Wij zitten naast de mat dus prima uitzicht. Onze dochter springt er als eerste in, wat een durfal is ze opeens! Fanatiek doet ze alles wat ze moet doen, zwaait even als ze onder de mat door is en zwemt vrolijk door. Na het keren zwemt ze aan de andere kant van het bad dus is het haast niet meer te zien.

Dan zie ik je. Je komt onder de mat door. Ik stoot mijn man aan: 'moet je kijken, die maakt er een feestje van'. Wat schaam ik me nu voor die opmerking.

Je draait van rug naar buik, doet de schoolslag en lijkt het prima naar je zin te hebben.

Dan draai je terug en er bekruipt me een akelig gevoel. Je draait. Je draait nog een keer. En nog een keer. Je armen doen niets. Terwijl je van je rug naar je buik draait zie ik je ogen. Je ogen!! Ze zijn open maar ze zijn er niet!

Ik besef me dat je er geen feestje van maakt, je bent aan het verdrinken!! In slowmotion zet ik mijn jongste van mijn schoot en spring overeind. Ren naar de kant. Rechts hoor ik iemand brullen: 'HAAL HEM ERUIT!!!' Links zie ik samen met mij een aantal mensen naar voren vliegen. Ik hoor een meisje in paniek gillen. De badmeester met microfoon valt stil. De zwemjuffen zie ik als blauwe flitsen van alle kanten aan komen rennen. Iemand trekt je aan je arm het bad uit en legt je op de kant. Stabiele zijligging. Veel mensen er omheen dus ik neem afstand. Ik kan niks voor je doen. Denk ik. Denk ik? Ik sta verstijfd. Bevroren.

Je wordt opgetild en er wordt gerend. Ik zie je slappe armpje langs het lijf van de badmeester waarbij je in de armen ligt hangen. Je slappe voetjes met de blauwe waterschoentjes bungelen alsof ze van niemand zijn. Je ogen kijken in het niets. Je haren plakken aan je gezicht. Het meisje in paniek (je zusje?) rent mee naar de ehbo. En dan ben je weg. De deur gaat dicht, het afzwemmen gaat door. 29 kinderen die niets gemerkt lijken te hebben. De badmeester met microfoon zet ongemakkelijk zijn praatje voort. De weggerende zwemjuffen en badmeesters worden snel vervangen. Het afzwemmen gaat door.

Trots staat dochterlief voor me. 'Ging goed he mama, help je even met mijn trui?' Bibberend help ik haar uit haar natte kleding zodat ze verder kan. Met zoveel mogelijk enthousiasme zeg ik haar hoe trots ik ben en wens haar veel plezier.

Het afzwemmen gaat door en iedereen haalt zijn of haar diploma. Iedereen, behalve jij. Jij. Hoe gaat het? Wat gebeurde er? Leef je nog?

Het is nu maandag en ik lig al 2 nachten wakker. Ik blijf je ogen zien. Die levenloze, lege ogen. Ik zal ze nooit vergeten.

Wat een feest had moeten worden eindigde in een drama. Ik kan alleen maar aan jou denken. Aan je moeder. Je vader. Je zusje. Misschien waren opa en oma er ook. Was je misschien al niet helemaal lekker? Waren de zenuwen teveel? Kreeg je een te grote slok water binnen? Het gaat me niets aan, maar ik hoop maar dat het goed met je gaat.

Durf je ooit nog te gaan zwemmen? Kun je ooit nog zwemmen?

Lief klein jongetje in je witte trui en je blauwe zwemschoentjes. Sorry dat ik het niet eerder herkende. Achteraf weet ik nu dat de waarschuwingen kloppen: een kind raakt niet in paniek. Een kind gaat. Voor je ogen. Zonder dat je het doorhebt.

Lief klein jongetje. Ik hoop je snel tegen te komen. Vrolijk en gezond. Misschien zelfs wel tijdens de zwemlessen van mijn jongste.

Lief klein jongetje. Sorry.