Liedjes die in je hoofd zitten

Jeetje meid toch.... Ik voel haast je verdriet. Ik heb een soort gelijke situatie gehad, helaas ging dat verder op geestelijke mishandeling maar we hebben samen wel 1 dochter, mijn inmiddels ex en ik. De momenten dat we al samen waren, waren zeldzaam en precies zoals jij beschrijft. Zelden kreeg ik respons, en als ik die kreeg was het niet eens leuk, lief en aardig bedoeld. Nee, enkel wat ik allemaal verkeerd deed. Ik bleef enkel bij hem uit angst omdat ik bang was dat ons dochtertje, toen nog zo klein maar inmiddels een meid van net 11 jaar, er later last van zou hebben. Misschien bleef ik wel alleen met haar, geen nieuwe man in mijn leven. Dat is dan anders gelopen want ben 8 jaar samen met de liefde van mijn leven en dit jaar zelfs getrouwd. Ook hebben we samen nog 3 mooie dochtertjes mogen krijgen. Ik ben uiteindelijk toch weg gegaan bij mijn toenmalige partner en dat was de beste keuze ooit. Ik dacht dat het heel moeilijk zou zijn maar dat was het eigenlijk niet. Opeens was ik vrij, vrij van vernederingen, vrij van zijn gedrag naar mij en mijn verwachtingen naar hem toe. Ook bloeide mijn dochtertje opeens enorm op!! Ze merkte de spanningen overduidelijk en toen hij weg was en ze haast direct zag hoe ik op bloeide werd zij van een terug getrokken meisje een meisje dat ook helemaal ontplooide! Opeens liep ze boven haar leeftijdsgenootjes met dingen kunnen en ze deed het al niet slecht maar er kwam een zelfvertrouwen vrij met een klein meisje dat enorm was. En dat op de peuterspeelzaal! Nooit had ik echt goed door dat ook zij er last van had. Kinderen voelen de spanning, het verdriet en het gemis. Ook al is het tussen jou en je man, ze voelen het echt aan. Heb je eens met je man gepraat over dit? Zoja? Wat zegt hij dan? Wat wil hij nog? Maar nog belangrijker, wil jij zo door?? Dit ga je niet volhouden en eens word het te veel en ben je verder van huis. Maak een keus met wat je echt wilt, want om eerlijk te zijn vrees ik echt dat deze man je niet meer geeft wat jij nodig hebt en wat nodig is in een goede relatie. En ik vraag mij eerlijk gezegd af of dat nog goed gaat komen... Ik heb er eerlijk gezegd een hard hoofd over in.. Je vertrouwen is zo geschaad, je moet als ware van 0 af aan beginnen en wil je dat? De liefde moet echt sterk zijn. Dan overwin je deze storm wel maar dan moet er echt gepraat worden. Communicatie is zo ontzettend belangrijk en ik heb het idee dat dat enorm mist bij jullie. Ik hoop dat je gauw de rust mag vinden en een keuze kan maken. Maar wat je ook doet, kies voor het geluk van jezelf en de kinderen. Dat is 100x belangrijker dan knokken en emotioneel er aan onderdoor gaan in een relatie wat, zoals ik het lees, zijn beste tijd gehad heeft.... Ik wens je ontzettend veel sterkte!

Bedankt voor je reactie! Het is inderdaad een erg vergelijkbaar verhaal, al heb ik geen interesse voor aan andere kan. Ik voel mij nu al schuldig genoeg.. Niet om jou daarmee wat te zeggen hoor. Je kunt niet kiezen voor wie je iets voelt. Lief dat je mij blijft volgen, dankje

Bij die strijd heeft hij zich na een aantal jaar neergelegd... Het begon tijdens mijn eerste zwangerschap en erna... En alle periodes erna.. Niet te genieten alleen "the day after" was hij vreselijk vrolijk, bijna irritant, omdat je de oorzaak weet... Gesprekken zijn er al zoveel geweest... Eigenlijk is het gewoon op... Vanavond daarover meer in een nieuwe blog. Liefs

Hoi hoi, ik wilde je even sterkte en kracht toe wensen in deze tweestrijd. Ik herken het maar al te goed. Wij zaten ook elke avond op de bank een beetje dom tv te kijken. Waarbij we allebei ook vaak onze telefoons binnen handbereik hadden. We waren 12,5 jaar samen waarvan 8 jaar samenwonend en een dochter van 2,5 jaar jong. Er was geen enkele interesse naar elkaar. We leefden ieders ons eigen leven, allebei ons werk en daarnaast ging hij ook regelmatig in het weekend nog dj’en. Het enige wat wij nog deelden was de zorg voor onze dochter. We waren alleen nog maar ouders en geen geliefden meer. Ik was 28 en dacht is dit het nou? Ik zag mezelf zo niet oud worden. Ik mistte de emotionele verbinding, oprechte interesse, waardering, romantiek en respect. Daarnaast kwam ik steeds meer in contact met een heel leuke mannelijke collega die wel interesse toonde en mij zag voor wie ik ben. Na een heel moeilijke periode heb ik de knoop doorgehakt en voor deze man gekozen en ik ben er nog steeds blij mee. Hij is zo anders dan mijn vorige vriend. Ik praat het absoluut niet goed. Geloof mij, daar heb ik mezelf en anderen mij al genoeg voor gestrafd. Maar de relatie zat al niet goed anders had ik nooit open gestaan voor iemand anders. Ik ben er heilig van overtuigd dat hij op mijn pad is gekomen om deze keuze te maken. Ik denk dat ik anders op een later moment alsnog weg was gegaan bij mijn ex, dit heeft alleen alles versneld. Ik zeg natuurlijk niet dat je hetzelfde moet doen. Je moet doen wat voor jou goed voelt. Je hebt maar 1 leven en je moet doen wat je gelukkig maakt. Ik weet dat het moeilijk is voor de kinderen. Dat was ook mijn twijfel. Maar je kunt ook niet omwille van de kinderen bij elkaar blijven. Ze voelen heel goed aan als het niet goed zit en waar hebben ze dan meer van te lijden? Anderzijds als je nog hoop hebt dan moet je er voor vechten. Zijn jullie al in therapie? Anders zou ik dat zeker aanraden! Ik hoop dat je er voor jezelf uit komt. Ik blijf je volgen. Liefs