Leven op z'n kop na vroeggeboorte

Posttraumatische stressstoornis. 

Als je iets engs of schokkends (een trauma) meemaakt en dat niet goed verwerkt, dan kun je PTSS (posttraumatische stressstoornis) ontwikkelen. PTSS komt opvallend vaak voor bij ouders die te maken hebben met vroeggeboorte. Ook mij bleef dit niet bespaard.

Confronterend, pijnlijk, zwak, verdrietig, eenzaam.. een greep uit de emoties die ik voelde toen ik de verwijsbrief van de medisch psycholoog uit het ziekenhuis las. Een jaar lang na de vroeggeboorte van mijn dochter Noï liep ik bij een medisch psycholoog uit het ziekenhuis. Niet omdat het slecht met mij ging maar om te voorkomen dat als de klap kwam de drempel te hoog was om hulp te zoeken. De behandeling van de medisch psycholoog was er om te leren om te gaan met de situatie van een premature baby, terugkomen in de maatschappij en om te gaan met herinneringen aan deze moeilijke start na de geboorte. Maanden later kwam de klap pas…

Het begon met paniek aanvallen. Bij de kleinste dingen begon ik al te hyperventileren. Heftige dingen die we mee hebben gemaakt beleefde ik keer op keer opnieuw in mijn hoofd. Slapen was een ellende. Niet alleen door Noï die aan het nachtbraken was, maar ook door de nachtmerries. Over sommige herinneringen kon ik gewoon niet praten. Schrijven ging ook niet meer. De angst om mijn kind kwijt te raken beheerste mijn leven. De afspraken die ik in het ziekenhuis had voor Noï waren verschrikkelijk. Ik beleefde alles opnieuw. Ik zat daar met paniek, angst en ontzettend veel emoties. Niet ideaal als je kind ontelbaar veel afspraken heeft en er voor haar moet zijn. Maanden/jaren lang heb ik sterk moeten zijn voor haar. En nu ging het niet langer meer.

De medisch psycholoog was het met me eens. Er kwam een verwijzing voor EMDR omdat het vanwege aanhoudende angst- en panieklichten en terugkerende angstige gedachte aannemelijk is dat ik PTSS heb. Het besef dringt niet gelijk tot me door. Ik vind PTSS echt heftig klinken. Dat is voor mensen die een trauma hebben meegemaakt. Dat heb ik toch niet meegemaakt? Er zijn mensen die veel heftigere dingen hebben meegemaakt. Ik dacht dus ook dat ik maar maximaal 5 behandelingen nodig zou hebben haha. Inmiddels zijn we al 13 sessies verder. Het eind komt in zicht, maar wat een reis was het.

Ik ben heel diep gegaan.. de gebeurtenis dat Noï sepsis kreeg en door het oog van de naald is gekropen zat heel diep. Het gesprek alleen al om dit van begin tot eind uit te leggen wat er was gebeurd was al heftig. Daarna heb ik nog 3 EMDR sessies gehad waarbij ik keer op keer deze belevenis opnieuw beleefde. Ik kon niets meer. Lichamelijk en geestelijk was ik op. Ik voelde mij labiel en zwak. Alles kwam eruit tot de tranen op waren. Maar wat heeft het mij geholpen. De herinneringen zijn niet weg en het blijft altijd onderdeel van mijn leven, maar de scherpte is er vanaf. Herinneringen die ik heb verdrongen zijn er weer en ik kan erover praten zonder dat ik gelijk overstuur ben. De angsten nemen steeds meer af en de paniek ook. En ook het gevoel van begrip. De psycholoog heeft meerdere malen aangegeven dat het bizar is en heftig wat ik heb meegemaakt. En dat ze bewondering voor mij heeft hoe sterke vrouw ik ben. Ik ben dankbaar voor de goede hulp en de mensen om mij heen.