Leven op een donkergrijze Wolk..

Wat was ik gelukkig en dankbaar toen ik ontdekte dat ik in verwachting was.. al jaren was moeder worden mijn grootste wens… 

Toch werd ik op 3 september met m’n neus op de “harde” feiten gedrukt. Hier dan ook mijn eerlijke verhaal over de eerste tijd als “nieuwe moeder”

Iedereen kent het wel; de verhalen van andere in je omgeving die je vertellen hoe onwijs genieten de eerste tijd met je baby is en je op een roze wolk leeft. Ik voelde me daarom ook meteen schuldig toen ik mezelf betrapte op nuchtere gevoelens toen Lauren net geboren was… ik was niet zo zeer emotioneel toen ze bij me neergelegd werd maar eerder verbaasd over de bevalling die ik doorstaan had, ik keek mijn (normaal zo nuchtere vriend) dan ook vreemd aan toen hij niet meer kon stoppen met huilen omdat hij zo trots was… 

Vanaf het moment van thuiskomst gaat alles langs me heen. Ik kon alleen nog maar huilen.. het gehuil van Lauren gaat me door merg en been. Bij elk geluidje die ze maakt gaat er een golf van paniek door m’n lichaam heen! Is dat nou echt de roze wolk waar iedereen het over heeft? Want ik voel het niet…. Alle familie die langs kwam en zei ; geniet lekker van dat poppetje…. En na een uur weer vrolijk de deur uitliepen terwijl ik alleen maar kon huilen… Huilen van angst voor het onbekende, Huilen omdat onze baby veel huilt, Huilen om alleen thuis te zijn, Huilen omdat ik me eenzaam en afgesloten van de wereld voel, Huilen omdat ik er in deze dagen achter gekomen ben dat ik het overlijden van mijn moeder (afgelopen oktober) nog totaal niet verwerkt heb. Ik vind het achteraf gezien pijnlijk en knap tegelijk dat ik andere moeders nooit hier over heb horen praten. Want Nee ik kan niet doen alsof… ik vind deze periode heel heftig en misschien juist wel omdat ik zo onwijs dol op Lauren ben en veel van haar hou. Inmiddels gaat het beter met me en kan ik de negatieve ervaring steeds meer een plekje geven… Voor de nieuwe mama’s : Jullie zijn niet alleen, dit gevoel gaat echt over!