Leven met een monster

Ik heb me afgevraagd hoe ik moest beginnen, maar ik gooi het grote woord er maar meteen uit. Er zit een monster in mij.

Een monster grotendeels veroorzaakt door antidepressiva. Tot 2.5 jaar geleden was ik een normale vrouw. Een gelukkige vrouw met 2 geweldige kinderen. Op de ene dag was ik nog normaal tot het noodlot in mijn lichaam toesloeg. Ik kreeg paniekaanvallen en creëerde een angststoornis. Ik zal al redelijk snel bij de huisarts. Ik vertelde mijn verhaal en was niet normaal bang.

Tot mijn grote frustratie gaf deze huisarts mij het gevoel dat ik me aanstelde.

Ik ben meerdere keren geweest en heb langer in de wachtkamer gezeten, dan in de praktijkkamer zelf. Iedere keer stond ik binnen een paar minuten buiten.

Tot de paniekaanvallen zeiden dat ik er een eind aan moest maken. Iedere keer kon ik na de aanvallen niet geloven dat ik zelfmoordneigingen had.

Eindelijk bij de huisarts werd ik serieus genomen. 'dacht ik.' Ik kreeg antidepressiva voorgeschreven en ik hoopte dat al mijn nare klachten weg zouden gaan. Helaas wist ik niet dat je bij antidepressiva je eerst mentaal nog slechter moet voelen tot het moment dat je letterlijk breekt. Ik beleefde de ergste paniekaanval die ik zelfs mijn vijanden niet eens toe wens. De huisartsenpost wou me niet helpen en heb ik 112 gebeld en er voor gezorgd dat mijn kinderen even elders gingen wonen.

Ze vonden het vreselijk want ik was toch de liefste moeder? Huilend heb ik ze uitgelegd dat ook een lieve moeder voor haar kinderen moet zorgen en ik kon op dat moment niet meer eens voor mezelf zorgen. De wijkagent kwam langs en regelde gelijk een crisisteam. Helaas betekende dat ook een melding bij veilig thuis. Ik was kapot en kon alleen nog maar huilen. Gelukkig was het crisisteam er echt om me op dat moment te helpen. Hoe ik me er door heen heb geslagen weet ik niet. Ik hoefde niet te worden opgenomen omdat ik zelf bij een vriend tijdelijk kon blijven en hij heeft me bij alle afspraken gesteund en zorgde er voor dat ik iedere keer bij een acute Dagbehandeling 3x per week kwam en haalde me ook weer steeds op. Ik ben hem nog steeds zo ontzettend dankbaar.

Ik hoopte dat ik zo snel mogelijk weer de oude zou zijn. Die er graag op uit gaat met de kinderen. Ik hoopte daar zo erg op..

Dat ik niet door had, dat er een monster in mij begon te groeien. Het monster antidepressiva.. het is onvoorstelbaar wat dat met je lichaam doet. Iedere dag ben ik weer in gevecht want ik wil normaal zijn.

Soms gaat het goed en lijkt het monster te slapen en groeit er bij mij nieuwe hoop.

Ik kan alle negativiteit dan goed van me afzetten. Want helaas heeft het monster in mij voor heel wat schade gezorgd. Mijn eigen familie op mijn ouders na kijken mij niet meer aan. De kinderen mogen niet meer bij mij blijven. En dat zorgt voor veel verdriet in mij. Ik weet dat ik er mee moet leven op dit moment, maar dat voelt als verraad naar mijn kinderen. Ik gun mezelf ook geen geluk meer want dat doet teveel pijn naar mijn kinderen toe. Als iemand vraagt hoe het gaat, weet ik ook niet wat ik moet zeggen. Want ondanks alles sta ik hier nog wel. Maar wel op dit moment kinderloos en dat doet zoveel pijn. Depressie heb ik overwonnen maar de hel na de depressie niet. Het voelt alsof ik die heb verloren. En misschien is dat ook wel zo..