Leven is niet voor iedereen

Deze blog is niet iets dat je dagdagelijks zou moeten schrijven. 

Het is niet iets dat mensen graag lezen, maar helaas wel de harde waarheid. 

4 mei 2009

Dit is een dag die voor altijd in mijn geheugen gegrift staat. Die dag pleegde mijn beste vriend zelfmoord. Ik kwam het pas later te weten en geef mijzelf nog steeds de schuld - zelfs na al die jaren. Na een heftige ruzie sloot hij het gesprek af en sindsdien hoorde ik hem nooit meer. Ik zei dingen die ik niet had moeten zeggen en dat zit me nu nog enorm dwars. Diezelfde avond bleek hij zichzelf van het leven te hebben beroofd. 

Ik ben er wel van overtuigd ondertussen, dat leven niet voor hem was. Dat maakt het niet makkelijker, maar ik denk wel dat het kan gelden voor sommige mensen. 

Mijn leven werd door elkaar geschud zoals een glazen sneeuwbol. Helaas vielen de vlokken niet mooi weer naar beneden, maar werd het een heuse sneeuwstorm die de rest van mijn leven zal aanhouden.

Heftige periode.

Ik was amper 12. Ik verborg het schuldgevoel en ging door met leven.

Een jaar later stierf nog een goede vriend amper een paar uur nadat ik Skype met hem had afgesloten door hartfalen. Je vraagt jezelf af "Was het ook gebeurd als ik langer had gebeld?". Gelukkig waren zijn ouders erg open en verwelkomden mij bij hen thuis, zomaar. Om samen te rouwen, foto's te tonen, zijn spullen te laten zien, etc etc. 

Toen ik 16 werd, had het schuldgevoel zo hard aan mij geknaagd, dat ik echt niet meer kon. Al sinds de dood van T deed ik aan zelfverminking. Ik wou macht over de pijn, macht over mijn gevoelens. Ik wou pijn voelen wanneer ik dat wou en niet wanneer mij dat werd opgedragen door mijn eigen lichaam. 

Ik ondernam verschillende zelfmoordpogingen, ging praten met een psychologe en kwam uiteindelijk in een instelling terecht vlak nadat ik Dylan leerde kennen. Dylan werd mijn rots, mijn houvast. Die instelling maakte de warboel in mijn hoofd alleen erger. Ik werd helemaal afgesloten van de wereld en toen ik daar zat, kreeg een vriend een ongeval. Ook hij overleed en de begrafenis kon ik niet bijwonen omdat ze daar weigerden mij te laten gaan.

Mijn veilige haven.

Dylan hield mij staande. Hij praatte op mij in, hield mij vast en kwam mij zoveel mogelijk bezoeken. Ik ben hem zo dankbaar voor die periode. Augustus 2013 bleek ik zwanger te zijn en ik heb mijzelf zo vaak de vraag gesteld of ik wel een goede mama zou worden. Had ik mijn kind wel te bieden wat het nodig had? Maar toch kwam abortus of adoptie geen enkel moment in mij op. Zij was wat ik nodig had.

Die baby was nu waaraan ik mij moest optrekken. De reden dat ik sterk moest zijn en beter worden. Voor iedereen is Démi misschien de dochter van een tienermoeder, maar voor mij was ze mijn redding. Ik weet niet of ik hier nog zou rondlopen als ik Démi toen niet had gekregen. Démi en ik komen nu niet altijd zo goed overeen, maar ze weet nog niet half hoe belangrijk ze is voor mij. 

De zelfverminking ging nog wel een tijdje door. Tot zo lang Démi groot genoeg was om het te zien en te vragen of ik mij had pijn gedaan. Diezelfde dag ben ik ermee gestopt. Volledig. 

Nooit meer compleet. 

Nu ben ik drie kinderen rijker, maar volledig gelukkig zijn heb ik opgegeven. Al wil ik dat wel. Ik ben gelukkig, maar er ontbreekt een stuk van mij dat helaas nooit zal terugkeren. Mijn hart breekt elke keer ik eraan denk. Gelukkig hebben we wel enorm veel mooie momenten beleefd en die herinner ik me natuurlijk ook. 

Maar probeer toch op te letten. Sociale media is altijd schone schijn, je weet nooit wat er achter die lachende foto schuil gaat. 

liefs, 

Mamahippie.