Leren loslaten en genieten!

Voor het eerst sinds mijn CVA en de geboorte van beide kinderen ging ik alleen een weekendje weg. Alleen... wel met een vriendin maar dus zonder partner en kinderen. We gingen naar zee en vanuit het uiterste van Brabant, grens van Limburg, naar de zee rijden en onderweg nog iemand oppikken, is best een eindje rijden. Vond ik het spannend om dat stuk alleen te rijden? Jazeker! Maar ik wilde ook weer grenzen verleggen en groeien! Stoppen onderweg kan altijd..

Maanden van te voren ons weekend gepland. Milou en ik gingen een weekend naar zee. Milou heeft net als ik een CVA gekregen na de geboorte van haar zoon. We hebben elkaar leren kennen via een lotgenoten pagina en nu zouden we elkaar na 1,5 jaar voor het eerst in het echt ontmoeten. Gelukkig was ik niet bang voor een catfish na die 1,5 jaar met videobellen en foto's uitwisselen maar het blijft spannend of iemand ook is in het echt zoals je iemand leert kennen via internet.

Na dat ik Milou op had gehaald begon ons weekend bij de zee. Speciaal hier voor gekozen aangezien ik vrijwel nooit naar de zee ga en ik intens kan genieten van de zee. Even helemaal niks. Alleen maar luisteren en kijken. Maargoed, werd die gedachten even helemaal anders aangezien er een 4-daagse was op het strand. 🥲 Oepsie, niet goed voorbereid helaas... maar dat mag de pret niet drukken. 

Milou nam me mee naar een fancy strandtentje en ik ben eerlijk geweest en ik denk dat het ook van mijn gezicht af te lezen was, dit was het niet voor mij. Harde muziek, veel geluiden, veel prikkels en vogels binnen... ik zat er niet op mijn gemak. Het eten was er prima maar ik was blij om erna buiten te staan. De rust van buiten deed me meteen weer goed. 

Confrontatie 1 van ziek zijn was er weer. De prikkels, de hectiek, mezelf niet af kunnen sluiten van de buitenwereld... voor het eerst sinds ruim 2 jaar lukte me het niet om mezelf af te sluiten en mijn god, wat was dit heftig. Daarom dus ook voor het eerst sinds de zwangerschap van Adam (door het ziek zijn) weer smiddags moeten rusten. Maar ik was overprikkeld. Ik kreeg de rust niet gevonden. Alle geluiden van buiten bleven binnen komen en ik bleef dus wakker. 

Die avond zijn we uit eten geweest en zaten we gelukkig op een aardig rustige plek in het restaurant. Heel lekker gegeten en het ging al weer stukken beter. De gezelligheid tussendoor met Milou zorgde er ook voor dat het allemaal haalbaar bleef. Gelukkig zitten we beide op dezelfde lijn gezien onze situatie en begrijpen we elkaar hier in. Als een van ons even rust nodig had dan was daar ruimte voor.

De dag dat we terug naar huis gingen verliep prima. Milou naar huis gebracht en erna nog naar huis gereden. Tussendoor even een tussenstop gemaakt bij mijn broer, hij was jarig maar vierde het niet maar het lag toch op de route en zo kon ik even rusten. Na de nodige rust ben ik verder gereden naar huis.

Thuis ging alles goed. Tas uitpakken, nog de nodige boodschappen gedaan etc, uren met de kinderen geknuffeld want zo weinig als dat ik er tijdens het weekend mee bezig wilde zijn, zo erg had ik ze echt wel gemist. 

Toen kwam savonds de man met de hamer. Ik was ineens intens moe! Ik heb gewacht tot het tijdstip dat ik mijn medicijnen in mocht nemen, zo vroeg mogelijk en ik ben naar bed gegaan. Er kon een bom vallen en ik zou nog niet wakker zijn geworden. De dag erna was ik ziek en voelde ik me belabberd. Ik was intens verdrietig. Mijn ziek zijn kwam weer om de hoek kijken. Het weekend was me gelukt maar toch moest ik er weer een prijs voor betalen. Weer dat ziek zijn. Mentaal en lichamelijk was ik volledig uitgeput. Ik was oveprikkeld en ik was niet een beetje mijn grens over gegaan maar ik was mijlenver mijn grens over gegaan. Waarom kom ik hier pas later achter? Waarom komt dat waarschuwingssignaal niet van te voren maar erna pas? Ik was verdrietig, verdrietig omdat ik wederom moest beseffen dat ik ziek ben. Ik leefde al zo lang zonder het dagelijks te moeten beseffen en ik had er een draai in gevonden. Juist doordat het zo goed ging schatte ik mijn kunnen dus te hoog in. Ik dacht dat ik het kon, dat ik een keer zonder zorgen een weekend weg kon, niet dus. 

Ik ben er nog dagen ziek van geweest, mijn partner is halve dagen thuis gebleven omdat ik het anders niet vol hield. En we zijn 2 weken verder en nog steeds merk ik een lichte na sleep. 

Ze zeggen dat kinderen hebben zwaar is en ik zal niemand zeggen dat dit niet zo is. Iedereen ervaart dit op een andere manier. Maar voor mij is leven met hersenletsel veel zwaarder dan het moederschap. Een weekend weg kost mij meer energie dan voor onze kinderen zorgen en wat ben ik dankbaar dat dit zo voor mij is ♡.