LEONIE: KATER VAN ARTHUR

Ik heb daarna 3 weken niks van Arthur gehoord. Tot ik een appje kreeg dat hij plotseling op zakenreis moest en geen bereik had met zijn telefoon en daarom geen contact met me had gezocht. Ik vertelde hem dat hij een gore leugenaar was. Dat hij zich moest schamen tegenover zijn vrouw, maar vooral tegenover zijn dochter. Ik wilde zoveel, ik wilde Marloes vertellen over Arthur, over alles wat hij tegen me heeft gezegd, me beloofde, dat hij haar bedrogen had. Maar ik kon het niet. Ik kon het leven van iemand anders niet kapot maken. Zou ze me uberhaupt geloven? En daarnaast, ik ben degene die met een bezette man had gedate. Ik had seks gehad met de man die een kind zou krijgen. Ik had zelfs nagedacht over het krijgen van een kind met hem, terwijl zijn vrouw zwanger was. Ik had dit moeten weten en dit had ik nooit mogen doen. Ik schaamde me, ik voelde me bedrogen, terwijl ik niet de vrouw was die bedrogen was. Ik voelde me alleen, eenzaam, verlaten en dronk veel te veel wijn.

Vriendinnen vonden het erg voor me, wilden me troosten en zeiden: “jouw tijd komt nog wel”. Dat vertrouwen was bij mij inmiddels weer weggeebt. Want ja, mijn tijd komt nog wel, maar het duurt me allemaal veel te lang. Ik was niet wanhopig en al helemaal niet wanhopig op zoek naar een man. Ik wilde alleen zo graag weten dat het goed zou komen. Iemand die in een glazen bol zou kijken en zou zeggen, “over een paar jaar heb jij je gezin”.

Inmiddels is Maaike de 12 weken zwangerschap doorgekomen en alles lijkt goed te zijn met de baby. Ik vind het fantastisch voor haar, maar mijn gemis lijkt er steeds groter door te worden. Hoe kan ik jaloers zijn terwijl ik het haar zo gun?

Volgensmij willen we allemaal dingen die we niet hebben. Vriendinnen zijn jaloers op mijn vrijheid, ik op hun blozende baby’s. En op jaloerse gevoelens zijn we niet zo trots. Die worden ook al snel gerelativeerd, want ik heb dan geen baby, geen man, maar ik heb wel vrijheid en daar moet ik van genieten hoor ik dan. Maar wat nou als die vrijheid niet is wat ik wil? Dat het me fantastisch lijkt om voor zo’n klein mensje te mogen zorgen? En dat het me echt niks kan schelen dat ik daardoor niet meer uit kan gaan, geen verre reizen ga maken?

Met Maaike heb ik het erover. Dat ik het haar gun, ik het zo fantastisch vind en alle verhalen hoor, maar dat ik het mezelf óók gun. Dat als ik bij de kassa sta met het zoveelste kraamkadootje, ik op de vraag: “is het een kadootje?” het liefst zou willen zeggen nee! Het is voor mezelf. Ik koop alle kadootjes met liefde, en ik vind het leuk om samen kinderwagens te testen. Maar naast al die blijdschap voel ik ook pijn. Met Maaike kan ik daarover praten, ze lijkt me te begrijpen en ze snapt dat het niet altijd makkelijk is. Mij minder vertellen over de zwangerschap doet ze niet, en gelukkig maar, want ik wil alles weten, maar er is ook ruimte voor mijn gevoel.