Lekker fietsen met de bakfiets!

Een warme zomerdag, einde middag, de bel gaat. Mijn nieuwe bakfiets! Ik heb hier zo enorm naar uitgekeken. Fietsen werd te zwaar, mijn lichaam wilde dat niet meer en helemaal niet nu ik 28 weken zwanger ben. Het is gewoon een hel, een drama en alles doet zeer bij de “gewone” fiets. Terwijl ik er juist zo van hou! En niet alleen ik, ook Senn zit graag op de fiets. Niet zo gek dus dat ik enorm zat te wachten op de elektrische bakfiets, ik zou eindelijk weer kunnen fietsen!

En zo kwam het dat ik direct naar de deur rende (waggelde) toen de bel ging. Daar kwam de fietsbezorger aan hoor, met een stroopwafelgeel sprookje. Mijn nieuwe ride. Mijn Mercedes onder de bakfietsen. De stalen ros waarmee ik hier op het dorp de blits kan gaan maken. Gaan we doen! De jongen vroeg nog aan mij: “moet je eventjes oefenen?” Oei, misschien wel ja. En dat was het moment dat mijn moed me in de schoenen zakte. Ik voelde ogen branden in mijn rug toen ik opstapte en trachtte weg te rijden. Ik fietste! IK GING VLOT! En... bijna in de bestelbus van de buurman, oeps. Ik hield me groot en gaf aan dat het wel goed zou komen. De jongen leek het te geloven en ging weer terug naar de zaak.

Vanaf dat moment tot thuiskomst van vriendlief was ik vooral de fiets aan het bewonderen. Toffe kleur, strakke vormgeving, licht van gewicht (60kg). Zo mooi! Vriendlief dacht er precies hetzelfde over en die avond besloot ik een testritje te maken, alleen. Nog steeds strugglede ik met het sturen, mensen, bosjes, lantaarnpalen, ik ontweek alles op een haar na. HOE DOEN ANDEREN DIT!? De dag erna zouden we op de fiets 10km fietsen naar vrienden, ik moet dit kunnen.

De bewuste dag van de 10km was ik zenuwachtig, maar eigenlijk… Het lukte prima! Senn zat vrolijk te zingen voorin, ik ontspande steeds meer en kreeg het sturen onder de knie. De trapondersteuning was niet eng meer, maar vooral fijn. Ik ging nog niet als de bliksem, maar kon moeiteloos en zonder pijn de fietstocht aan. Wauw! Gaaf ding! De bakfiets heeft 5 standen aan trapondersteuning en nog 3 versnellingen erbij, lekker licht fietsen dus. De motor zit bij de trappers, dit heeft als voordeel dat het supersnel reageert wanneer je begint met trappen.

Sindsdien laat ik vrijwel continue mijn auto staan en heeft de soci.bike de voorkeur. Naast Senn kan ik er nog een buggy in kwijt, boodschappen, een grote tas en dan nog is er ruimte over. Qua fietsgemak maakt het niets uit, dus lekker volladen die fiets (zelfs de bagagedrager is gemaakt op meer gewicht, hierop kan je dus ook nog voldoende kwijt). Het is trouwens ook grappig om te zien hoe gehecht en fan Senn al van de fiets is. Bij alles wat we gaan doen: “Gaan we met de bakfiets!?” Hij zit dan de hele weg te zingen en naar mensen te zwaaien, te lief om te zien. En mocht Senn wat enthousiaster zwaaien? Dan nog zit hij veilig door de wielbeschermers, wel net zo prettig! Gut, ik zie straks Senn al helemaal zitten in die bakfiets met zijn zusje. Dat is toch rijkdom! Hollandser kan je het niet krijgen en ik hou er zo van.

Door mijn zwangerschapsdementie wil ik het opladen van de fiets nog wel eens vergeten, maar geen ramp. Op het display kan je zien hoe ver je nog kunt en met een volle accu kom je zo’n 120km ver! Echt dikke prima dus. Na elke fietstocht opladen is dus geen must, maar kan wel. Hier gaat de accu niet door achteruit, dus dat hoeft de drempel niet te zijn.

Wat is dit een verademing zeg! Wij gaan zeker nog vele kilometers maken, het is zo gezellig, zo fijn, zo snel, zo leuk... Gewoon: TOP!

Liefs, Erin