Later als ik groot ben..

Wat wilde jij worden als je groot was?

Een piloot? Een brandweerman of misschien zelfs wel de president?

Ik heb geen idee of die vraag mij vroeger is gesteld en wat mijn antwoord daarop geweest zou zijn.Maar sinds ik in 2007 voor de zorg koos, heb ik daar nog geen moment spijt van gehad.

Ik, toen 17, deed Verpleegkundige MBO4. De voltijd variant, dus 9 maanden school en dan 3 maanden in het diepe gegooid worden in de praktijk. Ik vond het geweldig. Dit was het, mensen helpen waar nodig of wonden verzorgen. Fracturen van botten waar je nog nooit van gehoord had toen, met hun lastige Latijnse benamingen. Ik leefde op. Tot het moment kwam dat thuis niet met school of werk te combineren was. Mijn moeder, met haar psychische problemen, had een grote impact hierop. Ik besloot het ergens anders te proberen. 

Ik verhuisde naar Eindhoven, daar hadden ze een MBO opleiding die praktijk gericht was. Ook een BOL variant, maar dan geen 9 maanden studie. Helaas, is dit het ook niet geworden. Ik kreeg het financieel niet rond met de studiefinanciering én had naast school ook een baantje. Het was teveel en het ging niet. Huilend ging ik terug naar huis, terug naar die thuissituatie. 

Ik ging uiteindelijk de huishouding in, want ja, als je geen MBO diploma hebt kan je weinig. In 2009, een paar maanden na stoppen van de studie in Eindhoven, ben ik gaan samenwonen.Ik had een studieschuld, maar als ik een niveau 3 of 4 opleiding zou afronden, zou die worden kwijt gescholden. Toen kwam de vraag, ga ik echt terug de schoolbanken in?Uiteindelijk ben ik in 2012 begonnen met de opleiding tot Verzorgende IG. Ik deed het in combinatie met werk, de BBL variant. Ik werkte 24 uur en ging daarnaast nog naar school. Het was haalbaar, want we waren samen en hadden nauwelijks verantwoordelijkheden. In 2015 diplomeerde ik, toen net 3 maanden zwanger van onze oudste. Ik was zo trots, dat ik alsnog na alle moeilijkheden, een diploma had weten te bemachtigen. De studieschuld die ik toen maandelijks keurig afloste, bestond niet meer. Maar was dit het wel, was dit genoeg. Ik had een soort jeuk die niet weg te krabben was.

Ik ben altijd leergierig geweest en zomaar mij ergens bij neerleggen zit niet in mij. Dus, toen ik na de bevalling van de jongste, het aanbod kreeg voor de opleiding tot verpleegkundige kon ik niet weigeren. Dit was een droom die uitkwam. Hoe kon ik hier nee tegen zeggen. Maar, twijfel kwam.. Kon ik dit wel, met 2 kleine kinderen, met een huishouden en met verantwoordelijkheden. Kan die combinatie wel? We besloten ervoor te gaan. We maakte er ruimte voor, omdat dit zo'n geweldige kans was.. die kon ik toch niet laten liggen?!? 

De kinderen gingen een extra dag naar de opvang, van 2 naar 3 dagen. Het huishouden werd verdeeld tussen ons tweeën en ik maakte de entree toetsen. Was ik wel 'slim' genoeg om de opleiding te volbrengen.. Het ging zo soepel, de toetsen, de gesprekken en uiteindelijk de aanmelding. Na anderhalf jaar met zoveel gemak door de opleiding heen te lopen, kwam toen de grootste drempel ooit. Mijn auto-ongeluk. Het gooide zoveel roet in het eten. Maar met behulp van lieve vriendinnen, die mij door de praktijk heen sleepten. Met behulp van een huishoudelijke hulp in huis, die ervoor zorgde dat ik daar niet meer naar om hoefde te kijken. En met behulp van mijn man, die mijn gehuil en getier aanhoorde en mij troostte als het nodig was. Ik redde het. Ik haalde alle examens, hoefde er enkel 1 over te doen maar ook die werd uiteindelijk goed gekeurd. Ik was verpleegkundige. Ik had dat papiertje. Ik had de opleiding, die ik 11 jaar geleden was gestart, UITEINDELIJK afgerond. Ik deed dat. 

Maar nu, 1 jaar na mijn eerste ziekte dag, zit ik in Spoor 2.Moet ik opnieuw bedenken wat ik wil gaan worden, wat ik wil gaan doen als werk.Want dit beroep past niet meer, het is teveel lichamelijk werk, het is teveel stress.Teveel van alles. Ik draai enkel avondroutes, want dan is er geen fysieke inspanning nodig. Op 1 enkele route, alleen de verpleegroute, waar ik alleen medicatie hoef te delen of injecties moet geven. Dit is het niet, dit kan niet meer. Als ik dit blijf doen, blijf ik voor een bepaald percentage ziek gemeld. Dat wil ik niet. Dus ik moet verder denken. 

Ik wil het niet. Maar ik moet.

Omdat ik niet doorreed toen het stoplicht op oranje sprong. Omdat ik geen boete wilde voor te hard rijden of een boete voor door rood rijden. Ik wilde geen boete. Had ik maar gekozen voor die boete, dan was mijn leven nu een stuk minder ingewikkeld.