Langzaam maar zeker ga ik vooruit

Vlak na het ongeluk van mijn dochter startte mijn opleiding waarvoor ik mij vóór de zomervakantie al had ingeschreven. Ik had de wens het in full-speed te volgen, zodat ik voor deze zomer klaar zou zijn en aan het werk kon als medisch secretaresse. Dus vol goede moed begon ik begin september 2016 met 4 vakken tegelijk! (Klassikaal onderwijs in de avond-uren) Binnen een maand kwam ik erachter dat het echt te veel van het goede was en dat ik echt langzamer moest inzetten.... Ik had meer last van het ongeluk dan ik in eerste instantie had gedacht, maar dat is al wel bekend. Dus ik liet 2 vakken vallen en ging door met medische terminologie en medische administratie. Dat is in januari geëxamineerd en heb ik 2 prachtige certificaten voor gekregen.
Daarna gingen de vakken anatomie&fysiologie en notuleren van start. Twee weken geleden heb ik voor notuleren ook een examen gemaakt en vanmorgen heb ik daar het certificaat ook van mogen ontvangen! Zo blij mee, 3 vakken van de 7 gehaald! Nog 4 te gaan.... In juli zal dan anatomie&fysiologie geëxamineerd worden, toetsenbordvaardigheid ga ik op eigen kracht doen en ook tegelijk laten toetsen. Dus hopelijk na de zomervakantie de laatste 2 vakken.
Maar het is best pittig hoor, een gezinnetje, herstellen van een trauma én studeren! Maar het is voor mij ook een manier van ontspannen. Ik hou ervan om dingen te leren.

Dus dat is iets waar ik veel tijd in stop, verder ben ik op het moment druk met solliciteren: ik wil graag weer een paar uur gaan werken. Ik ben tandartsassistente en laat er nou een grote vraag zijn naar ervaren krachten! Dus een heel luxe positie: ik kan mijn eigen werkplek uitzoeken. Ik heb dan ook al twee plekken zelf afgewezen: 1 op de afstand, het was al met al toch wel een eind weg. En de andere omdat ik niet meer met Duitse tandartsen wil werken. Die zijn zó anders dan de Nederlandse.... Ik vind tandartsen zo wie zo moeilijk om voor te werken: ze missen vaak een schakel om fatsoenlijk met hun personeel om te gaan. Dat is echt niet iets waar alleen ik tegen aanloop hoor! Daarom had ik ook voor een omscholing gekozen, dan kan ik iets anders gaan doen. Alleen wil ik nú werken, niet meer wachten! Dus ik geef de tandheelkunde nog één kans. Nu ik namelijk weer naar de toekomst kan kijken na de therapie, vind ik dat ik ook best wel een beetje egoïstisch mag zijn. Mijn man en ik hadden eigenlijk voor ogen dat ik in ieder geval tot de jongste op de basisschool zou zitten een thuisblijfmama zou zijn. Dat gaat nu dus anders worden, ik ga kijken of ik 1 of 2 dagen kan gaan werken. Als ik gelukkig ben en mijn "eigen ding kan doen", kan ik ook beter voor ons gezinnetje zorgen...

Als ik ga werken, moeten de kinderen in de opvang. Dus ik heb eind maart een grote zoektocht gehouden naar een bij ons idee passende opvang. Ik ben best veeleisend, ik wil geen 13 in een dozijn opvang. Er moet aandacht zijn voor de individuele kinderen, ze moeten zich vrij kunnen bewegen, ze moeten allebei in 1 en dezelfde opvang komen (BSO en dagopvang) en ik wil dan ook dat de oudste de jongste mag opzoeken als zij daar behoefte aan heeft. En bovenal: ze moeten niks. Dat VVE en het verplichte werkjes maken etcetera voor zowel de BSO als de dagopvang hoeft voor mij niet. De oudste moet al genoeg op school en de jongste zit nog niet op school en hoeft helemaal niks van mij! Behalve spelen, genieten en kind-zijn.
Dat valt dus nog niet echt mee....
Hier in de stad overheerst SKA de Cirkel, maar daar heb ik niet zulke positieve ervaringen mee door de peuterspeelzaal van de oudste. Er zijn wel andere mogelijkheden, maar die waren allemaal al vol. Dus ik heb aan de juffrouw van school gevraagd of zij nog een optie had, en die had ze! Dus meteen contact gezocht en ze hadden plaats voor beide kinderen!! Wauw! De eerstvolgende werkdag mocht ik komen kijken met de jongste. Het klikte meteen, ze hebben dezelfde inzichten en ideeën als ik zo fijn!
Ik had op dat moment een optie op een baan voor de maandag woensdag en donderdagmiddag. En die dagen hadden ze op beide groepen nog ruimte vrij. Gelijk ingeschreven en een paar dagen later met man en beide kinderen nog een keertje kijken. Hij voelde wat ik voelde en de inschrijving vastgelegd. Maandag beide kinderen laten meedraaien en dat ging ook zo relaxed! De baan had ik inmiddels afgewezen, maar omdat we zo blij zijn met de opvang, zijn we wel verder gaan opbouwen met de dagen en uren.
Ze zitten er nu een maand en wat zijn ze er tevreden! De jongste maakt er enorme sprongen ineens, zo mooi om te zien! Hij heeft het er reuze naar zijn zin en ook dochterlief vindt de BSO geweldig. Gelukkig hebben we recht op opvangtoeslag omdat ik die opleiding volg, dus de kosten zijn op te brengen. Ideaal is het niet maar ik kan ook niet van ze vragen of ze de plekken voor ons reserveren

Gisteren heb ik een heel fijn sollicitatiegesprek gehad, betreft de maandagen van 9 á 9,5 uur per werkdag. Dus dat is ideaal, ik zou die baan erg graag willen hebben! Dan kan ik de overige 2 dagen stage lopen voor de opleiding. Ik heb er al zin in!
Even afwachten aangezien ze in de komende 2 weken nog een aantal gesprekken hebben... Maar ze waren wel enthousiast en zien mij als een serieuze optie.

Dan was er nog het item zwemles voor onze dochter. Na haar bijna-verdrinking afgelopen zomer willen we eigenlijk dat ze zo snel mogelijk haar zwemdiploma's haalt. We weten dat ze nog best jong is, maar ook in haar eigen belang moet ze zo snel mogelijk zwemvaardig worden in het water. Ze stond ingeschreven bij een zwembad in de omgeving, daar volgde ze ook af en toe ouder-peuterzwemmen. Maar niet lang voor de eerste les vertelde de moeder van het beste vriendinnetje mij dat je daar alleen de kinderen kunt volgen als ze in het "grote" bad zijn. Dus de eerste tijd kan je je kind niet zien. Schok! Ik ging ervan uit dat op het grote scherm alle baden te zien waren!
Hoe dichterbij de startdatum kwam hoe meer moeite ik hiermee kreeg. Ik kreeg weer last van nachtmerries en opgejaagd gevoel. Dus ik ging verder kijken, de inschrijving voor onbepaalde tijd opgeschort.
Zo kwam ik via dezelfde moeder terecht bij een zwembad, ruim 20 minuten verderop. Maar daar mogen ouders ten alle tijden bij de kinderen in het zwembad aanwezig zijn. Plus dat je daar in 1x betaald voor de cursus. Dus 1 bedrag, of je nou 40 of 60 zwemlessen afneemt 1 prijs. 
Mailtje gestuurd en de dag erna kreeg ik bericht dat ze graag wilde dat ik haar die dag even belde. Dus dat deed ik, wat fijn!! Ik kon (en nu nog steeds, terwijl ik dit typ krijg ik weer de tranen in de ogen) wel janken van geluk! Ze begrijpt mijn angsten heel goed en wil ons heel graag de kans geven op een donderdagmiddag te komen en dan samen in het water te gaan en te zien wat ze kan en hoe ze reageert.
Ze bood aan dat ze na dat uurtje ook gelijk de zwemles mee mocht doen, zodat ik als moeder ook meteen ervaar hoe het er aan toe gaat. Prima, doen we!
Het duurt nog een kwartiertje tot de les begint dus poedel ik nog wat met onze grote meid. Sta ik aan de waterkant om haar te begeleiden, kijkt een klein gezichtje wat nog maar nét boven het water uitkomt mij in paniek aan! Een ander kindje had geen drijfmiddelen om en ging kopje onder. Ik was de enige volwassene in de buurt dus ze vestigde alle hoop op mij. Ik bedenk me dan ook niks en spring gelijk in het water terwijl ik haar voor de tweede keer onder zie gaan. Het arme meisje was volledig in paniek, dus ik heb haar naar de kant begeleid en haar gerustgesteld. Ze stopte met huilen en even later gaat ze eruit en pakt drijfmiddelen van de kar.... Ik blijf haar nakijken en mijn eigen dochter in de gaten houden terwijl mijn knieën knikken en mijn hart in mijn keel zit. Moet uitgerekend mij gebeuren!

Toen de zwemles begon (van 4 tot 6 uur) heb ik een hele poos gekeken en op een gegeven moment ben ik even naar de kluisjes gelopen om mijn man te bellen en te zeggen dat hij de jongste van de opvang moest halen. Dat vond hij prima, zou hij dan mooi op de fiets kunnen doen. Ook de opvang gebeld dat mijn man hem zou komen ophalen en dat het wel iets later kon worden dan 5 uur. Ze weten dat ik op het zwembad ben, ze kennen de hele voorgeschiedenis. Dus ze vinden het prima en wensen ons veel succes toe.
Weer snel kijken hoe ze het deed, er was slechts 1 ander kindje in dat groepje voor beginners. Het was dus fijn dat ze meedeed, want alleen zwemles hebben is saai.... Het gaat allemaal heel goed en ik heb er vertrouwen in. Ik begin zelfs een kletspraatje met een andere wachtende moeder.
De badjuffrouw was heel tevreden over haar, ze is er wel klaar voor was haar commentaar! En wat een leuke meid is het zeg!
Ze gaat in juli beginnen, dan is ze 4,5 jaar. Ik ben nu in plaats van angstig juist ongeduldig! Laat het snel juli zijn hahahaha

Dan was er nog 3 weken geleden: Ineens heftige pijnkrampen rechtsboven in de buik. Eerst dacht ik dat het een slechte reactie was op pijnstillers. Maar dag nummer drie bedacht ik liggend in bed: daar zit mijn galblaas! Daar ligt de maag helemaal niet, die ligt linksboven in de buik. Dus gelijk gebeld, mijn huisarts was met vakantie. De physician assistant had wel ruimte in de agenda. Prima, als er maar iemand kijkt naar mijn buik, ik ga kapot van de pijn!
Sja, waarschijnlijk zijn het wel galstenen, maar daar is niks aan te doen. Ik kan je wel insturen voor een echo, maar het beleid verandert niet. We willen altijd afwachten of het lichaam het zelf kan oplossen. Dus neem maar iedere 8 uur 2 paracetamol en kijk maar of dat afdoende is. Anders zie ik je wel terug.
Dat werkte natuurlijk niet, ik kroop twee dagen later nog steeds over de grond van de pijnaanvallen.... Dus naar de weekenddienst. Hij gaf mij een injectie met diclofenac: als dat werkt, hebben we zo goed als zeker te maken met galstenen. Dan moet je maandag je eigen huisarts bellen voor een verwijzing voor een echo. Het werkte, dus een recept voor zetpillen diclofenac mee en maandag bellen.... Halelujah! wat fijn om de aanvallen kwijt te zijn! 
Maandag gebeld, ik kreeg de verwijzing en moest meteen maar gaan bellen voor een afspraak. Donderdag kon ik al komen, hoewel de klachten al minderden. Maar goed, misschien is het wel te zien op de echo.
De dag erna gebeld voor de uitslag: geen bijzonderheden. Maar de dokter wil u wel zien voor het vervolgtraject hiervoor. Want er moest nog wel overleg over plaatsvinden. Dat is prima, maar dat doe ik dan liever met mijn eigen huisarts. Dus ik maak een afspraak zodra hij terug is (hij zit die maatschap sinds bijna anderhalf jaar).
Vanmorgen was het dan zo ver... Eindelijk was hij terug en toen ik hem vertelde wat ik had ervaren in zijn afwezigheid: och nee, meen je niet! Wat heftig! Hoe zag je ontlasting eruit? (licht) En je urine? (donker) Ja, ik vermoed dat je dan inderdaad last hebt gehad van galstenen. Wat wil je zelf nu doen, aangezien de klachten nu voorbij zijn?
Nou, ik wil dit niet nog een keer meemaken, bijna een week lang die helse pijn! Dus ik wil eigenlijk wel een vervolgonderzoek.
Dat begreep hij wel en stelde gelijk voor te verwijzen naar de chirurg, aangezien ik weer wat pijn ervaarde in de bovenbuik en rug. Niet heftig, maar het zit er wel...
Ik ben inmiddels ook al gebeld door het ziekenhuis: maandagmiddag kan ik al naar de chirurg! Wauw, zo fijn, een arts met daadkracht! Dat is wel wat anders als die andere dokters in die maatschap.....

Ik ben er nog lang niet, maar er komt weer zon achter de donkere wolken vandaan! Ik voel me steeds krachtiger, hoewel mijn stresslevels heel snel tot het plafond reiken.... Een wederom mislukte verjaardagstaart van de bakker of een onoverzichtelijke en drukke verjaardagsfeest elders zorgen letterlijk voor hartkloppingen. Ook ben ik snel boos of uit het veld geslagen. Maar ik kan weer vooruit kijken, dat is al een hele verandering!

Volgende week donderdagmiddag nog naar de psycholoog, waarschijnlijk ronden we dan af. Aan de ene kant fijn, maar aan de andere kant ook spannend! Zou het me lukken deze lijn vast te houden zonder haar?
We gaan het zien.....