Langdurig werkloos én burn-out verschijnselen

Niet echt een succes verhaal als je het zo ziet: langdurig werkloos zelfs. En burnout verschijnselen. Ik vind dat het er zo op 't scherm erger uitziet dan ik het ervaar. Maar mijn blog is wel begonnen omdat ik de drukke bende in m’n hoofd zat was. En ik een relaxt en kleurrijk leven wilde. Het waren vooral de burn-out verschijnselen die mij in de weg zaten, die werkloosheid,…ach dat was er nou eenmaal. Maar misschien is het wel met elkaar verbonden, bedacht ik me toen ik een artikel las over het proefschrift van Judith Elshout.

"Roep om respect”
Dat is de titel van het proefschrift van socioloog Judith Elshout waarin zij beschrijft hoe mensen hun werkloosheid ervaren, hoe zij ermee omgaan en wat dit betekent voor hun zelfrespect, dit in het licht van een meritocratiserende samenleving, ook wel een prestatiesamenleving genoemd. Die prestatiesamenleving is overal om ons heen en van jongst af aan.

In de Metro die ik in de trein las, vond ik daar een heel concreet voorbeeld van. Een aantal finalisten van de Elite Model Look finale werd gevraagd naar inspirerende woorden of mooie adviezen die zij hebben gekregen. Voor mij sprongen deze eruit.

Wat is het beste advies van je ouders?
„Als je je best doet, kan je alles bereiken wat je wilt.”
Wat is het beste advies dat je ooit hebt gekregen, career wise?
„Meester groep 8: ‘Je hebt het zelf in de hand. Alles wat je wilt bereiken, daar moet je zelf voor werken.’”
-BRON METRONIEUWS 07 JULI 2016-

Als je hard werkt, kun je zeker veel bereiken, daar ben ik het helemaal mee eens. Er zijn weinig mensen succesvol geworden door het eten van chips op de bank. Maar door hard werken, kun je niet altijd alles bereiken wat je wilt. Ja, I know, ik klink nu echt heel erg bejaard. Maar als je met hard werken alles kon bereiken, zou ik al lang een relaxt en kleurrijk leven hebben. En straks 4 weken gaan backpacken met mijn kleuter, gewoon omdat ik afgelopen tijd m’n stinkende best heb gedaan.

We geven eigenlijk de boodschap mee, als je faalt is het je eigen schuld. Dikke bult.

We zien onszelf als een project waar aan gewerkt moet worden. We moeten een 2.0 versie van onszelf worden en wie weet over 10 jr upgraden naar een 2.5 versie. Als je er maar hard aan werkt, gaat dat lukken. Was het maar zo’n feest. Soms heb je ook geluk nodig of de juist kruiwagens of de juiste genen. Dat wil niet zeggen dat je een loser bent als iets niet lukt. Toen ik nog veel solliciteerde, heb ik me nooit echt een loser gevoeld. Wel eens een f***-weer-geen-reactie momentje gehad of een alles zeggende diepe -heeeel diep zucht. Die echte twijfel of ik wel iets kon, heb ik een aantal jaar geleden wél gehad bij m’n echte burnout. Nu niet, ik weet wat ik wel en niet kan. 

Van werkloosheid een burn-out?
Eigenlijk had ik nog nooit nagedacht over burn-out verschijnselen als gevolg van m’n werkloosheid. Voor mij was burn-out vooral gerelateerd aan werken. En voor heel veel mensen denk ik. Werkloos zijn én burn-out verschijnselen, dat is toch raar. Hoe kan je stress hebben als je geen werk hebt? Maar eigenlijk werkt het hetzelfde, er komen behoeften in het gedrang. Lees in m’n blog over het balanceren met behoeften om te kijken welke 15 -!- behoeften we allemaal moeten vervullen om de super-lekker-in-je-vel-zttende 1.0 van jezelf te zijn.

Tijdens mijn werk burn-out kwamen de volgende behoeften in het gedrang: onderdeel van een gemeenschap, waardering & erkenning, aandacht en controle & autonomie. Gooi daar stapels werk en een snufje -ok, een eetlepel- perfectionisme bij en je hebt een kant-en-klare mix voor een burn-out.

Werkloos zijn betekende voor mij – tot een paar maanden geleden- dat betekenis & uitdaging heel erg in het geding kwam maar ook controle & autonomie en misschien ook onderdeel van een gemeenschap. In dit geval collega’s. Daarnaast viel ook de zekerheid van inkomen weg, niet gelijk een ramp maar naar mate de tijd vordert, wel steeds meer een issue. Dat levert ook stress op. Nu nog steeds wel.

En ja, ik ben mama van een ontzettend lief en leuk meisje maar ik heb niet gekózen voor het fulltime moederschap. Natuurlijk geniet ik wel van veel tijd met haar doorbrengen maar ik ben een veel leukere moeder als ik daarnaast ook nog iets doe. Iets voor mezelf, iets wat boven het kabouter Plop niveau ligt en meer uitdaging heeft dan de brandweerman Sam puzzels.

Verschil
Het verschil tussen wel een echte burn-out -het liefst maandenlang m’n hoofd onder het dekbed- en “slechts” burn-out verschijnselen? Voor mij is dat mijn omgeving geweest. Ik heb nooit het idee gehad dat ik niet werd gewaardeerd als mens omdat ik werkloos ben. Mijn sociale vangnet bestaat uit begripvolle en slimme mensen die weten dat een mens meer is dan de betaalde baan die iemand wel of niet heeft. Destijds hadden mijn collega’s en leidinggevende dat vangnet kunnen zijn maar omdat ik echt de vreemde eend in de bijt was, gebeurde dat niet.

Ondertussen heb ik betekenis & uitdaging invulling gegeven door mijn besluit weer te gaan studeren. Uitdaging genoeg als was het maar om via crowdfunding dat lesgeld rond te krijgen. Gek genoeg heb ik daardoor ook weer het idee dat de regie over m’n leven weer een beetje terug komt. Ook al ben ik nog steeds werkloos. Ik weet op een andere manier invulling te geven aan de behoeften die ik heb.

Die behoeften zijn niet ingegeven zijn door de maatschappij. De mate waarin we behoefte hebben aan het 1 of ander, dat zal ongetwijfeld beïnvloed zijn door de maatschappij.

Mijn behoeften komen wat meer in balans en daarmee nemen mijn burn-out verschijnselen snel af. Zo werkt het voor mij maar lang niet voor iedereen natuurlijk. Al ben ik wel van mening dat er meer aandacht moet komen voor de risico’s op een burn-out als je langdurig werkloos bent. Ik ben niet de enige.

Mijn route…
– ik heb 2 interviews gegeven over langdurig werkloos zijn, juist bij langdurig werklozen zou er veel méér aandacht moet zijn voor de mens achter de werkloze
– de kaarten van “Balanceren. Het spel” helpen me om dingen te benoemen
– vertrouwen op mezelf…I am enough