Kritiek, laat jij toe dat het je uitschakelt?

Wow, daar gaan we dan. 

Dit is niet de eerste keer dat ik ben begonnen met bloggen,maar wederom heb ik mezelf voorgenomen om het nu dus wel structureel te doen. Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen dat ik niet de meest georganiseerde en gestructureerde persoon in de wereld ben. Dus als je verhalen wilt van een instagram mama, tja, dan zul je toch echt verder moeten zoeken. 

Waarom zou het me nu wel lukken dan? Wat ik weet is dat tussen het proberen van de vorige keer en deze keer enorm veel is gebeurd in mijn leven, dat ik niet alleen wat extra bijzondere ervaringen in mijn rugzak erbij heb, maar ook een leuke extra toolbox met nieuwe vaardigheden

Maar.... kritiek, daar wilde ik over schrijven. Waarom? Het eerste wat er met mij gebeurde toen iemand voor de zoveelste keer tegen me zei: Kim, je hebt zo'n mooie missie, ga schrijven en dat niet alleen, deel je verhalen op facebook en andere social media.

Alle alarmbellen gingen af in mijn hoofd. Ok een blog schrijven is tot daar aan toe, ik vind het fijn als ik mensen kan inspireren met mijn verhaal. Daarnaast is het een enorm goede oefening in het nog meer mogen zijn wie ik ben.

Waarom dan die alarmbellen? Het ging over het mezelf nog zichtbaarder maken, mijn verhaal delen op oa facebook. Ken je dat gevoel, die rand van je welbekende comfortzone en dat je dan op een plekje komt waar het ongemakkelijk begint te worden en je weet....shit, ik weet dat daar mijn leer momenten zitten en dat de enige manier om dat te leren is er doorheen gaan.

Wat ging er door mijn hoofd: wat zullen mensen wel niet van mij denken, ohhh ik weet al zo een aantal mensen die vinden dat je dingen niet moet delen en fb voor oppervlakkigheden is, oh wat als mensen me stom vinden...

Ik heb het getackled, het is namelijk niet waar. Ok, wat als mensen iets van mij vinden? Over wie zegt dat dan iets? Wie bepaalt dat fb voor oppervlakkigheden is? Er is geen waarheid, iedereen heeft zijn eigen waarheid.

Ik heb mijn gedachten erkend en ben door mijn ongemakkelijke gevoel gegaan en bedacht: waar sta ik voor in het leven?

Ben ik die gedachtes die ik hierboven beschrijf? Ben ik überhaupt mijn gedachten? Wat vind ik zelf van mensen die het echte leven delen en ik bedacht me dat ik juist hou van mensen die delen, het leven is niet een aaneenschakeling van prodent smiles en kijk eens hoe geweldig mijn leven is, mijn baan, mijn vriend, mijn kind. Het leven is soms zwaar en soms krijg je net teveel voor je kiezen. Ben je in persoonlijke ontwikkeling, dan kun je door heftige processen gaan. Weet je hoe mooi ik het vind als mensen die processen delen? Niet om aandacht te vragen en te zeggen: kijk eens hoe zielig ik ben, mijn leven is zo kut. Gewoon om te laten zien: kijk, ik ben mens, met mijn ups en downs. 

Ik leg bij deze dus al die eventuele kritiek langs me neer en ga schrijven, delen wat mij als mens, als vrouw bezig houdt en ik ben heel erg benieuwd naar hetgeen wat jou tegen houdt of welke kritiek jij bang voor bent.

Liefs Kim