3 jaar geleden
Kritiek..
Lieve jij, die wel eens onherroepelijk wordt geconfronteerd met downers. Je weet wel, van die knappe koppies, die álles al weten, zonder ook maar íets gezien te hebben.
Op de een of andere manier raken sommige meningen jou in jouw onzekerheid. Hoe irrelevant en nietszeggend ze soms ook zijn. Logisch. Daar hebben we allemaal wel eens last van. Zo werkt dat nu eenmaal. Alleen niet iedereen is daar eerlijk over.
Nou, ik wel.
Ego’s en emoties maken soms de lelijkste kanten van mensen hun gedrag zichtbaar. En de manier en mate van hout- snijdende kritiek die de meeste mensen leveren, zegt vaak alles over hun eigen kijk op het leven.
Het leven is veel te kort om je te laten afremmen door wat anderen van je vinden of denken.
Lieve criticaster,
Wat zegt oordelen over jezelf? Wat drijft jou? Liefde en mildheid of ergernis en frustratie?
De balk en de splinter zijn namelijk uit hetzelfde hout gesneden. De mensen aan wie jij jezelf het meest ergert, zijn de mensen die vaak het meest op jou lijken.
Het is makkelijker om tekortkomingen in de ander aan te wijzen, dan om tekortkomingen in jezelf te erkennen.
Een taal die je niet spreekt hoef je daarom nog niet te veroordelen.
Weet je wat ons zou verbinden?
Als wij onze ego’s zouden laten varen en ons nederiger zouden opstellen naar elkaar.
Als wij elkaar zouden aanmoedigen en versterken, in plaats competitie voeren. Er is namelijk voor iedereen ruimte.
Als we ons toch eens zouden beseffen dat vergelijken zinloos is, omdat we allemaal onze eigen blauwdruk hebben.
Jouw waarden, talenten en dromen zijn van jou en van niemand anders. Dat geldt voor iedereen.
Er zullen ongetwijfeld genoeg dingen zijn die je misschien nooit zal worden. Maar er is zoveel wat je wél bent.
Wat zou jíj willen doen als niemand naar jou zou kijken?
